حسینیه 598/ در روایتی از حضرت امام باقر علیه السلام پیرامون استجابت دعا در کنار مضجع اباعبدالله الحسین(ع) فرموده اند:
اِنّ الحُسَینَ صاحِبَ کَربَلا قُتِلَ
مَظلوما، مَکروبا عَطشانا، لَهفانا فآلَى اللّهُ عَزَّوَجلّ عَلى نَفسِهِ
اَن لا یاتیَهُ لَهفانٌ و لا مَکروبٌ و لا مُذنِبٌ و لا مَغمومٌ و لا
عَطشانٌ و لا مَن بِهِ عاهَهٌ ثُمَّ دَعا عِندَهُ و تَقَرَّبَ بِالحُسَینِ
بنِ عَلىٍّ علیه السلام اِلَى اللّهِ عَزَّوَجَلَّ إلاّ نَفَّسَ اللّهُ
کُربَتَهُ وَ اَعطاهُ مَسأَلَتَهُ و غَفَرَ ذَنبَهُ وَ مَدَّ فى عُمُرِهِ
وَ بَسَطَ فى رِزقِهِ فَاعتَبِروا یا اُولـِى الاَبصار؛
حسین، بزرگ مرد کربلا، مظلوم و رنجیده خاطر و
لب تشنه و مصیب زده به شهادت رسید. پس خداوند، به ذات خود، قسم یاد کرد که
هیچ مصیبت زده و رنجیده خاطر و گنهکار و اندوهناک و تشنه اى و هیچ بَلا
دیده اى به خدا روى نمى آورد و نزد قبر حسین علیه السلام دعا نمى کند و
آن حضرت را به درگاه خدا شفیع نمى سازد، مگر اینکه خداوند، اندوهش را
برطرف و حاجاتش را برآورده مى کند و گناهش را مى بخشد و عمرش را طولانى و
روزى اش را گسترده مى سازد. پس اى اهل بینش، درس بگیرید!
مستدرک الوسایل و مستنبط المسایل ج10 ، ص239 – بحارالأنوار(ط-بیروت) ج 98، ص 46، ح5