آیا صنعت هوافضای کشور، قربانی توافق هسته ای می شود؟

به گزارش سرویس بین الملل پایگاه 598، در بند 9 اجرایی قطعنامه 1929 آمده است: ایران نباید هیچ‌گونه فعالیت مربوط به موشک‌های بالستیک قادر به حمل کلاهک هسته‌ای از جمله شلیک با استفاده از این فناوری موشک بالستیک انجام دهد و تمام کشورها نیز باید تمامی تدابیر لازم برای جلوگیری از انتقال فناوری یا همکاری‌های فنی مرتبط با چنین فعالیت‌هایی به ایران را انجام دهند.

همچنین بند 3 ضمیمه 2 قطعنامه 2231 از ایران می خواهد تا هیچ فعالیتی مرتبط با موشک‌های بالستیک طراحی شده برای داشتن قابلیت حمل تسلیحات هسته‌ای صورت ندهد، از جمله شلیک با استفاده از این فناوری موشک بالستیک، تا زمان هشت سال پس از «روز پذیرش برجام» و یا تا زمانی که آژانس بین‌المللی انرژی اتمی گزارشی ارائه دهد که «جمع‌بندی مبسوط» را تأیید کند، بسته به اینکه کدام زودتر اتفاق افتد.

لازم به ذکر است که بند ماقبل آخر مقدماتی در قطعنامه 1929مصمم است که تصمیمات خود را با تصویب تمهیدات مقتضی جهت متقاعد کردن ایران به اجرای قطعنامه‌های 1696، 1737، 1747 و 1803 و نیازمندی‌های آژانس بین‌المللی انرژی اتمی و همچنین محدود کردن توسعه فناوری‌های حساس برای پشتیبانی از برنامه هسته‌ای و موشکی، اجرا کند تا زمانی که شورای امنیت اعلام کند که اهداف این قطعنامه محقق شده است.

آقای ظریف، وزیر محترم امور خارجه ی کشورمان معتقدند هیچکدام از بندهای فوق مستلزم خطری برای ایران و ناظر به تعدی از خطوط قرمز نظام نیست. ایشان در سخنانی اظهار داشت: نحوه اشاره به موشک‌های بالستیک به صورت محتوایی دگرگون شده و به جای عبارت «موشک‌های بالستیک دارای قابلیت حمل سلاح هسته‌ای که در همه قطعنامه‌های قبلی و حتی قطعنامه‌های کلی شورای امنیت مثل قطعنامه 1540 و 1887 ذکر شده‌اند، در چند روز آخر، با تلاش خدمت‌گزاران شما –تیم مذاکره کننده ایرانی- به عبارت «موشک‌های بالستیک که برای قابلیت حمل سلاح هسته‌ای طراحی شده‌اند»، تبدیل شده است.

اما با جستاری ساده و اجمالی حقایقی تلخ از زیاده خواهی های طرف غربی مذاکرات نمایان می شود که با اظهارات مقامات ایرانی تفاوت هایی دارد و آرامش خیالی که در سخنانشان موج می زند را زیر سوال می برد:

موشک در واقع یک وسیله جابجایی بدون سرنشین است که یک بار یا کالا را از یکجا به یک جایگاه دیگر جابجا میکند. این ابزار نیروی مورد نیاز برای حرکت را از پیشران راکتی درونش میگیرد. بخشي از موشک، همان راکت دارای سامانه پایشگر است. اجزاي اصلي يک موشك پیشران، که در برگیرنده سوخت و اکسيدکننده، قاب(بدنه) يا پوششي براي نگهداري بخش هاي گوناگون، سامانه هدايتگر، و بار (مانند سرجنگي و یا ماهواره) هستند. موشك هنگامي که برای پرتاب ماهواره يا بارهاي ديگر به کیهان استفاده شود، موشك ماهواره بر يا موشك حامل ناميده ميشود.

همانگونه که مشاهده می کنید، موشکهایی که برای اصطلاحا به آنها موشک های ماهواره بر می گویند، همان ساختار موشک های دارای ساختار حمل کلاهک جنگی (یا هسته ای) هستند! و در واقع اكثر پرتابگرهاي فضايي بر اساس فناوری موشكهاي نظامي توسعه پيداكردند.

حال اگر قرار باشد ایران تا هشت سال از روز پذیرش برجام، حق هیچگونه فعالیت مرتبط با موشک های بالستیک را نداشته باشد، -و به این مسئله پایبند بماند تا مبادا غرب به بهانه ی نقض توافق، تحریم ها را برنگرداند- عملا صنعت هوافضا در سکونی هشت ساله قرار خواهد گرفت. با توجه به رشد سریع علم در دنیا، هشت سال دور ماندن از یک دانش نوین نه تنها ظالمانه است بلکه به هیچ عنوان منطقی به نظر نمی رسد!