حرف احمدی نژاد در مورد حجاب چیست؟ / ریشه چالش همیشگی احمدی نژاد با منتقدان در مقوله حجاب

به گزارش سرویس فرهنگی پایگاه 598، شاید بتوان اولین موضع گیری رسمی محمود احمدی نژاد را پس از پیروزی در انتخابات سال 84 در مقوله حجاب و عفاف، سخنان وی در جمع هیئت دولت مورخ 3 اردیبهشت سال 85 دانست که بیان می دارد: " مسئله حجاب، مسئله ای فرهنگی است و با روش‌های فرهنگی و گذشت زمان حل می‌شود و نه از طریق انتظامی وبه صورت بسیار سریع."

او در سال های حضورش در دولت سخنان جنجالی و متفاوتی را بیان داشته است که در بسیاری از مواقع با موضع گیری شخصیت های مذهبی و فرهنگی روبرو شده است که سخنان اخیر سردار احمدی مقدم در برنامه شناسنامه در خصوص چالش همیشگی نیروی انتظامی با دکتر احمدی نژاد در موضوع حجاب از این دست موضع گیری ها می باشد.

حال با نگاهی بر مهمترین سخنان و مواضع محمود احمدی نژاد در سال های گذشته برآنیم که با تفکرات و اندیشه های سکاندار دولت نهم و دهم بیشتر اشنا شده و آن را درست تحلیل و قضاوت کنیم.

دکتر احمدی نژاد سال 89 در دیدار با جمعی از دانشجویان مطالبی را درباره حجاب و عفاف مطرح کرد که علیرغم اهمیت آن بازتابی در رسانه ها نیافت و نظر به طرح مجدد مباحث مربوطه در جامعه و محافل خبری به انتشار نقل به مضمون آن می پردازیم.

رئیس جمهوری اسلامی ایران در آن دیدار با اشاره به این که در جامعه چهار نوع بد حجابی داریم، آن را اینگونه برشمرد که یک گروه زنان خیابانی هستند و گروه دوم مانکن ها هستند که سازمان یافته پول دریافت می کنند تا از صبح تا شب با نوع خاصی از پوشش در خیابان ها بگردند و گروه سوم کسانی هستند که روی لجبازی سیاسی بد پوششی می کنند.

دکتر احمدی نژاد با اشاره به اینکه گفته است با این سه گروه برخورد انتظامی شود تاکید کرد که گروه چهارم بخش زیادی از زنان بدحجاب در جامعه هستند که از روی غفلت و ندانستن درست مطلب در این وضعیت به سر می برند و نباید با آن ها برخورد انتظامی وپلیسی شود و تنها باید با کتاب و جزوه و امر به معروف به شیوه صحیح آن ها را آگاه کرد.

رئیس جمهور در ادامه با بیان اینکه عده ای، از سه گروه اول و بدحجاب ترین زنان که دستور برخورد با آن ها را داده است عکس گرفته و آلبوم درست کرده اند و نزد علما برده و گفته اند این وضع حجاب در جامعه است و ما می خواهیم با آن ها برخورد کنیم ولی احمدی نژاد نمی گذارد، افزود: " به کسانی که این کار را کردند پیغام دادم که سقوط تا کجا؟ "

 دکتر احمدی نژاد همچنین با تأکید بر امر به معروف به شیوه صحیح خاطر نشان کرد در زمان شهرداری، خدمت یکی از علمای تهران رفتم و گفتم می خواهم در مقابل این برخوردها با بدحجابی موضع گیری کنم چراکه هرجا نفس پاکی به مردم خورده است، اثر داشته ولی اکنون نفس پاکی به مردم نخورده است.

 رئیس جمهور در جمع ائمه جماعات تهران نیز گفته بود برای امر به معروف به شیوه صحیح، شرایطی لازم است که یکی از آن ها عمل کردن خود امر کنندگان و دیگری امر همراه با محبت و دلسوزی است چراکه بدون محبت هیچ اثری ندارد.

همچنین دکتر احمدی نژاد در روزهای پایانی سال 90 در پاسخ به این سوال مجلسی ها که "چرا قانون حجاب، یعنی برخورد با بدحجاب ها در جامعه صورت نمی گیرد؟" این گونه پاسخ می دهد که: "هر موقع که پای فرهنگ به میان می آید، ما مردم را متهم می کنیم؟ چرا زود شروع می کنیم به برخورد با مردم؟"

همه می دانیم که در کشور ما معضلی وجود دارد به نام «بدحجابی برخی از مردم»؛ در بسیاری اوقات هم بر سر اینکه چگونه باید این مشکل را رفع کنیم، با یکدیگر مجادله می کنیم. اما نکته عجیب این است که هیچگاه از خود نمی پرسیم که «علت بوجود آمدن این مشکل» چیست؟ البته اکثراً با یک کلمه ساده «تهاجم فرهنگی» از آن عبور می کنیم، ولی باز ساده لوحانه از کنار این سوال که «چه می شود تهاجم فرهنگی در ملتی اثر می کند؟» عبور می کنیم. آنچه واضح است، این است که فرهنگ بی عفتی و تبرج، سوغاتی است که از مغرب زمین نصیب ما شده است، اما به واقع ما چرا این سوغاتی را قبول کردیم؟ چه شد که ملتی که زمانی برای عبور بانوانش از زیر زمین تونل حفر می کرد و بر روی درب ها دو زنگ، یکی مخصوص بانوان و دیگری آقایان نصب می کرد، وقتی دید در مغرب زمین هیچ حیایی نسبت به رابطه محرم و نامحرم وجود ندارد، پذیرفت که فرهنگ خود را کنار گذاشته و آن فرهنگ را بپذیرد؟ البته ما نمی گوییم همه ملت همه فرهنگ غرب را پذیرفته اند، ولی واضح است که همه از آن متأثر شده اند.

ما نمی خواهیم در اینجا وارد ریشه های تاریخی بحث شویم و ببینیم آیا توطئه ای در کار بوده یا نه و اصلاً می شود فرهنگ چند هزارساله ای را با توطئه جابجا کرد یا نه و اگر می شود، آیا فرهنگی که با یک باد جابجا شود ارزشی داشته یا نه، بلکه صرفاً می خواهیم متذکر این نکته شویم که ما داریم بدون بررسی و ریشه یابی یک معضل، بر سر درمان آن بحث می کنیم. دقیقاً مثل اینکه در هنگام تورم، بدون بررسی علت آن، شروع به تزریق کالا در بازار کنیم و یا بحث کنیم که این تزریق خوب است یا بهتر است نقدینگی را کم کنیم؟ ما وقتی ندانیم کجای سیستم فشل شده و نشتی پیدا کرده که این مشکل نمایان شده، علت را رها کرده و با معلول می جنگیم. مثل فردی که صورتش آبله زده و ما با پودر آرایشی سعی داریم آبله ها را پنهان کنیم!

از علت گسترش فرهنگ غربی در جامعه مان که بگذریم، تازه باید بپرسیم «علت ماندگاری و از بین نرفتن و بلکه گسترش روزافزون این فرهنگ، خصوصاً بعد از انقلاب اسلامی چیست؟». آیا نباید پرسید ما که مدعی تشکیل حکومت اسلامی هستیم، چرا ملتمان فرهنگشان را از جای دیگری می گیرند؟ چرا نهادهای تربیتی مان نمی توانند حتی کودکان خردسالمان را متناسب با فرهنگمان تربیت کنند؟ آقای مطهری و همه کسانی که اینقدر از عدم دستگیری و برخورد قضایی با بدحجاب ها پریشان می شوند و فریاد می زنند، آیا همینقدر هم از وضعیت اسف بار صدا و سیما و آموزش و پرورش ما پریشان می شوند و فریاد می زنند؟ آیا مجلس که بخاطر برخی شکست های تیم های ورزشی و برای بازخواست مسئولین تربیت بدنی، سازمانی را به وزارتخانه تبدیل می کند، یک بار هم آقای ضرغامی را بابت صدا و سیمایش بازخواست می کند؟ آقا تاکنون شنیده اید وزیر آموزش و پرورش و آموزش عالی، تنها یکبار و فقط یکبار در طول تاریخ جمهوری اسلامی بخاطر ضعف در تربیت دینی کودکان و جوانان و نوجوانان مورد حتی سوال قرار بگیرند؟

وقتی در طول تاریخ جمهوری اسلامی، حتی یک فیلم راجع به حجاب و عفاف ساخته نشده، که ده ها و صدها فیلم علیه آن ساخته شده، دختر جوان جامعه را به جرم مردود شدن در کدام کلاس می خواهیم بازداشت کنیم؟ وقتی استدلالات کتب مدرسه بر حجاب، به دلیل سطحی بودن، حتی مورد تمسخر محجبین جامعه قرار می گیرد، آیا انتظار پذیرفتن فرهنگی بی دلیل، از جوانی که فطرتاً سنت گریز است، عقلانی است؟ آیا افرادی که علیه بدحجابها راهپیمایی و تظاهرات می کنند، علیه فیلم سازان و سریال سازان منحرف هم تظاهرات و راهپیمایی می کنند؟ و ...