كره در نقش اسپانيا؛ ايران در نقش كره

سايت گل- شرایط نامطلوب فوتبال کشورمان باعث شده است تا در آستانه بازی حساس مقابل کره جنوبی، خیلی‌هایمان پیروزی برابر این تیم را نیازمند حماسه و معجزه بدانیم. خطرناک‌تر از این فوران احساسات هم آن است که به دلیل کسب نتایج نامطلوب در بازی‌های گذشته، چیزی جز پیروزی بر کره را برنتابیم. در حالی که اگر واقع‌بینانه و از هر حیث مقایسه کنیم در وهله اول شکست نخوردن از قدرتمند‌ترین تیم گروه، حتی در آزادی، می‌تواند برایمان نتایج مثبتی به همراه داشته باشد. این واقعیت را باید پذیرفت که رقبای اصلی ما قطر و ازبکستان هستند که بازی دور برگشت با هر دو باقی مانده است.

بی‌شک برای به نتیجه رساندن هر کاری راهی وجود دارد و نمی‌توان بی‌هیچ تدبیری خود را به دست تقدیر سپرد. پس بهتر است قبل از این دیدار حساس به سراغ جواب این پرسش برویم که در زمین مسابقه باید چگونه از رقیب قدرتمندمان امتیاز بگیریم؟ برای رسیدن به پاسخ، ابتدا باید بدانیم کره‌ای‌ها در آزادی دنبال چه خواهند بود و پس از آن برنامه‌هایمان را طرح‌ریزی کنیم که در برابرشان چه کنیم.

خوشبختانه یا متاسفانه سال‌هاست که صعود به جام جهانی دیگر هدف اول کره‌ای‌ها نیست و آن‌ها در پی اهداف بزرگ‌تری هستند. شاید این هدف‌گذاری‌شان ما را از رویارویی با آن‌ها بترساند اما شرقی‌ها در مرحله گذر قرار دارند و به همین دلیل این خواسته‌شان در حال حاضر به سود ماست. این ذهنیت فرا‌تر از آسیا بودن موجب شده تا تیم‌هایی مثل کره جنوبی، ژاپن و حتی استرالیا، با توجه به در اختیار داشتن بازیکنان تراز اول در تیم‌های اروپایی به دنبال حکمرانی مطلق در آسیا باشند که خیلی وقت‌ها با دست‌کم گرفتن‌های ناشیانه، عدم تطابق با تفکرات جدید و ناموفق بودن تاکتیک‌ها این حس مخدوش می‌گردد.

سيستم كره: خداحافظي با سنت‌ها

وقتی نام تیم‌های شرق آسیا را می‌شنویم ناخودآگاه از سرعت بازی‌شان می‌گوییم اما این مطلوب تیمی که ادعای حکمرانی دارد نیست. پس بنابراین تیمی مثل کره سعی دارد با توجه به بهره‌گیری از لژیونرهای اروپایی‌اش، روی به فوتبال مدرنی بیاورد که اولین اصل آن نه استفاده از فضاهای به دست آمده که در اختیار گرفتن توپ و دیکته کردن برتری ظاهری در زمین مسابقه است.

شاید این خودبزرگ‌بینی به‌خاطر تغییر ذائقه و مطالبات جهش‌یافته هواداران پس از جام جهانی درخشان ۲۰۰۲ هم باشد. در حالی که کره‌ای‌ها در اوایل قرن با تکیه بر اصول ذاتی بازی خود توانستند در خانه از پس تیم‌های بزرگی چون پرتغال، ایتالیا و اسپانيا برآیند اما هرچه از قرن جدید گذشت آن‌ها بیشتر به این سمت کشیده شدند که وقت نتیجه‌گیری روی نتیجه‌گرایی برای فوتبال کره سر آمده و این روش یکی در میان جواب می‌دهد و باید دنبال اقتدارگرایی درون زمین پیش بروند که به‌واسطه مالکیت بر توپ ممکن می‌شود. به همین خاطر هم علی‌رغم آنکه چشم‌بادامی‌ها در خانه توانسته بودند روی اصول کهن فوتبالی‌شان و سرعت ضدحملات‌شان جام جهانی فوق‌العاده‌ای را پشت سر بگذارند اما در دو جام جهانی بعدی با رفتن به سمت بازی سلطه‌جویانه برابر تیم معمولی سوئیس شکست خوردند و در مقابل آرژانتین مارادونا هم بدجور باختند. روش مبارزه کره جنوبی از ۲۰۰۲ تا ۲۰۱۰ بسیار متفاوت شده و این مساله تا حدودی موجب شده تا آن‌ها موفق به کسب افتخار نشوند.

سيستم ايران: 4-2-3-1 با مراقبت از عمق

بنابراین بهتر است که اگر کره‌ای‌ها برای مقابله با ما روی به فوتبال نوین‌شان بياورند (که اتخاذ این تدبیر نیازمند شهامت و غرور بالایی است) با سیستمی به میدان برویم که بتوانیم در آن از وجود ۲ هافبک تدافعی و یک بازی‌ساز جلوی آن‌ها و همچنین سه مهاجم استفاده کنیم. چیزی شبیه ۱-۳-۲-۴ با آزادی عمل بیشتر در خط حمله. تا بدین شکل با وجود ۲ هافبک درگیر شونده مالکیت توپ کره‌ای‌ها و بازیکنان صاحب توپ‌شان را با پرس شدید مواجه کنیم. یادمان نرود آن‌ها در راه تغییرات تاکتیکی و رسیدن به مالکیت توپ هنوز به بلوغ کامل نرسیده‌اند.

در خط دفاع بی‌شک باید بیشتر از همه مواظب عمق‌مان باشیم. چیزی که با حمایت نفرات امکان‌پذیر است. در خط هافبک باید بازی‌سازی سریع در دستور کار قرار گیرد و روی پاس‌های مستقیم هدف‌دار حساب ویژه‌ای باز کرد. دو وینگر سرعتی هم وظیفه کم کردن فشار حریف، استفاده از عرض زمین و سرعت بخشیدن به برنامه‌های هجومی را دارند. و یک نوک حمله سرزن و فرصت‌طلب برای سود بردن از موقعیت‌های احتمالاً اندک به دست آمده و زدن ضربه نهایی. اما چون در فوتبال هر اتفاقی ممکن است باید همه شرایط را پیش از بازی سنجید:

اگر ما از کره پیش افتادیم می‌توانیم برای حفظ توپ و گرفتن سرعت بازی هر دو وینگر یا یکی از آن‌ها را عقب‌تر بیاوریم و دو هافبک تدافعی بجای پرس بازیکنان صاحب توپ حریف به پرس فضا‌ها بپردازند. در این حالت ضربات ایستگاهی برای ما بهترین موهبت و برای کره بهترین فرصت تلقی خواهد شد.

اگر ما از کُره‌ای‌ها عقب افتادیم در اولین گام باید احساسات‌مان را کنترل کنیم (چه بازیکنان، کادر فنی و چه هوادار) بازی احساسی ممکن است اختلاف را افزایش دهد. کره در کارهای دفاعی بی‌اشکال نیست. پس با توجه به شرایط بازی باید نقاط آسیب‌پذیر حریف را در حین بازی آنالیز و از آن‌ها استفاده کرد. افزایش فشار روی تیم حریف و غافلگیر نشدن روی ضدحملاتشان در این لحظات اهمیت بسیاری می‌یابد.

اگر بازی مساوی پیش می‌رفت نباید تمرکزمان را از دست بدهیم. روی قدرت سرزنی‌مان حساب کنیم و مواظب فوق‌ستاره‌های رقیب باشیم. در این مواقع با حفظ تمرکز می‌توان از کمترین اشتباهات بازیکنان حریف در کوتاه‌ترین زمان ممکن، بیشترین استفاده‌ها را برد. فراموش نکنیم تساوی با کره آن‌ها را وا می‌دارد تا حداقل دو رقیب از بین تیم‌های قطر، ازبکستان و لبنان را ببرند هرچند پیروزی بر کره، نور علی نور خواهد بود.

زمان گل زدن: 45 تا 60

از آنجایی که در این دیدار دو تیم با قدرت‌هایی بسیار نزدیک (البته کاملاً متفاوت با یکدیگر) به مصاف هم خواهند رفت، یک گل هم می‌تواند سرنوشت بازی را رقم بزند. اما‌‌ همان قدر که دریافت گل زودهنگام برای ما دردسرساز خواهد بود، به ثمر رساندن گل زودهنگام هم برای ما شاید چاره کار نباشد چرا که حریف قدرت فشار آوردن و بازگرداندن بازی را دارد. پس زدن گل به هنگام ارجحیت دارد. گل زدن در ۱۵ دقیقه ابتدایی نیمه دوم بهترین زمان پیش افتادن است. هرچند نتیجه نهایی برای این بازی مهم و بزرگ در راه جام جهانی برزیل مثل هر مسابقه فوتبال دیگری به اتفاقات درون زمین بستگی دارد.