گپی متفاوت با ابوالفضل پورعرب

نظر لطف شما است. هم شما و هم مردم آن‌قدر به من لطف داريد كه اندازه‌اي ندارد. اميدوارم من هم با كارهايم بتوانم جواب اين تعريف‌هاي شما را بدهم.

فيلم عروس ، كه در سال 1373 جايزه بهترين بازيگر مرد را گرفتم. فيلم سينمايي مردي شبيه باران، مجموعه تلويزيوني تنهاترين سردار ، فيلم چند مي‌گيري گريه كني، فيلم "زنداني"، "همسردلخواه من"،" دست‌هاي آلوده"،" عشق كافي نيست"، " مردي از جنس بلور" و " غريبانه" .

خيلي سخت است كه نام ببرم. وقتي ما هنرمندان جمع مي‌شويم، قرار مي‌گذاريم خوب بازي كنيم و تمام تلاشمان را مي‌كنيم.

چون بخشي از آن قابل حمايت نيست، يكسري از دوستان كم لطفي مي‌كنند، زماني‌كه يك بازيگر بدون قابليت لازم مي‌آيد وارد اين حيطه مي‌شود و اگر اتفاقي بيفتد و كسي حمايتش نكند به نظر من طبيعي است، ما بايد فيلتر را جايي قرار بدهيم كه اين اتفاق نيفتد. در اين شرايط فرهنگي و سياسي جامعه ما، ظاهرا حمايت كردن از كسي بايد ما را متعجب كند، نه حمايت نكردن. اصلا دوره حمايت ظاهرا سپري شده و بيشتر دوست داريم زير پاي همديگر را خالي كنيم.

اگر بخواهيم يك تعبير لطيف‌تري به كار ببريم بايد بگوييم عيب‌پوشاني؛ اگر اين عيب‌پوشاني باعث حفظ حرمت يك نفر مي‌شود، باعث حفظ شخصيت اجتماعي آن يك نفر بشود، ايرادي ندارد، ولي زماني هست كه خيلي از پديده‌ها و اتفاقات ، سانسور كردنشان ضربه بيشتر به جامعه وارد مي‌كندو اين ايراد دارد.

نه. اگر ما بتوانيم سرجاي خودمان باشيم بيشتر مي‌توانيم در قلب مردم نفوذ پيدا كنيم.

سقفي ندارد. ما تلاش مي‌كنيم براي اينكه وقتي با مردم روبه‌رو مي‌شويم، شرمنده آنان نباشيم. مردم خيلي پاك هستند وقتي بد باشي حتما بدي را به رويت مي‌آورند و درستش هم همين است.