202 روزحماسه و سه روایت

یكی قطره باران ز ابری چكید
خجل شد چو پهنای دریا بدید
 

و در ادامه آورده است كه صدف به دلیل تواضع قطره، آن را به جان پرورید و دری گران‌بها ساخت:

چو خود را به چشم حقارت بدید
صدف در كنارش به جان پرورید
 

در جریان حوادث و اتفاقات سال 1388، احساس من در مورد مردم نیز چنین بود. در برابر همه‌ی خوبی‌ها و بزرگواری‌های ایشان خود را همان قطره‌ی خجل و شرمنده می‌دیدم و همواره داستان سعدی به خاطر می‌آوردم. اولین صحنه از داستان حضور قطره‌وار من و دریای مواج مردم، در روز 22 خرداد اتفاق افتاد. حقاً در برابر آگاهی و احساس مسئولیت مردم و در صف‌های طولانی رأی‌گیری احساس كوچكی می‌كردم. پس از 22 خرداد نیز هر روز این داستان برایم تكرار ‌شد. صبوری و شجاعت و آگاهی و حضور مردم در پیش چشمانم بیشتر نمایان ‌گشت و من كه قطره‌ای بیش نبودم، با دریای مردم هم‌نوا می‌شدم كه:

پیش چشمم كمتر است از قطره‌ای
این حكایت‌ها كه از طوفان كنند
 

صحنه‌های نهایی عظمت ملت و حقارت این قطره اما در نهم دی و 22 بهمن اتفاق افتاد؛ آن ‌هنگام كه موج‌های متراكم و خروشان مردم بر كرانه‌های خیابان و میدان انقلاب می‌خورد و آهنگ طوفانی‌اش گوش را می‌نواخت. به‌راستی جز شور ایمان و عشق به انقلاب و رهبر چه انگیزه‌ای آنان را این‌چنین باشكوه و پرصلابت بر صراط  ارزش‌ها استوار می‌داشت؟!

روایت عقل و شعور
در اندیشه‌ی متعالی اسلام، ارتباط امت و امام بیش از آن‌كه یك رابطه‌ی عاطفی باشد، ریشه در شناخت و شعور و تدبیر دارد. هرچند كه امام رابطه‌ای قلبی با امت خویش برقرار می‌كند، اما شناختن امام حق و پیشوای عادل، خود نیازمند اندیشه و شعوری عمیق است و نه احساسات و عواطف زودگذر. این مفهوم در روایات منقول از امامان معصوم(ع) مورد توجه بوده و بر شناخت عقلانی امام و همراهی منطقی با ایشان تأكید بسیار شده است.

در سطحی پایین‌تر و در دوران غیبت امام معصوم(ع) نیز شناخت مجتهد جامع‌الشرایط و احراز اعلمیت او تنها با اندیشه و تأمل ممكن است. به همین سبب است كه تقلید نیز ریشه در شناخت و شعور دارد.

صحنه‌ی پُرآشوب سال 1388 نیز عرصه‌ی تجلی شناخت و شعور بود، چه آن‌كه معرفت‌های نیم‌دار و سُست در این صحنه رنگ باخت و تنها حاملان بیرق صبر و بَصر توانستند راه را تا آخر بروند و هوشیارانه پیوند خود با جبهه‌ی حق را استوار و مستحكم دارند.

عرصه‌ی پُرالتهاب سال 88 صحنه‌ی دلدادگی توأم با شناخت به نظام اسلامی و پیروی همراه با شعور از رهبر بود و اگر چنین نمی‌بود، در تك‌تك آن عرصه‌های پرخطر و سراسر آشوب كه حق و باطل با هم آمیخته بود، مردم چگونه می‌توانستد میان این دو تمیز دهند و چنین باصلابت از نظام و رهبر خویش حمایت كنند؟

روایت تدبیر و سیاست
فاصله‌ی 22 خرداد تا 9 دی هشتادوهشت، 202 روز است. این زمان برای به چالش كشیدن یك كشور و ایجاد آشوب و هرج‌و‌مرج، زمان كمی نیست؛ به‌ویژه اگر بدانیم كه از ماه‌ها و چه‌بسا سال‌ها قبل، برای این براندازی برنامه‌ریزی و تدبیر كرده بودند. اما چه شد كه ایران عزیز و نظام اسلامی در برابر این آشوب ایستاد و سر خم نكرد؟

پاسخ روشن است. لابد تدبیری كارگر و سیاستی متین و مبتنی بر واقعیات، در درون نظام جریان داشت كه شرایط را مدیریت كرد و از پس این توطئه‌ی گسترده و آثار مخرب آن برآمد. این مدیریت سیاسی هرچند كه حاصل ظرفیت‌های سرشار نظام و تدابیر رهبری بود، اما به نظر می‌رسد در نظام معنادار و تعالی‌بخش امت و امامت، همراهی مردم با تدبیر رهبری توانست سیاستی كارآ و قویم را برای مقابله با فتنه و عبور از بحران فراهم آورد.

به عبارت دیگر، درك سیاسی مردم از تدبیر رهبری در مهار امواج فتنه و فهم رهبری از فضای ذهنی و سلائق سیاسی مردم، اصلی‌ترین و اصیل‌ترین اتفاقی بود كه توانست پشت توطئه را بشكند و چشم فتنه را كور كند. در راهپیمایی نهم دی حتی كسانی دیده می‌شدند كه به نامزدهای ناپیروز انتخابات رأی داده بودند، اما بر اساس تدبیر و درك سیاسی می‌دانستند كه باید در این اتفاق تاریخی باشند و از نظام و رهبر و ارزش‌های خود دفاع كنند.

حماسه‌ی 202روزه‌ی سال 88 ایران سرافراز، با مردم آغاز شد و با مردم به انجام رسید؛ مردمی كه برای دفاع از ارزش‌ها، انقلاب و رهبری بار دیگر به عرصه‌ی انقلاب و خیابان و میدان آن آمدند، مردمی كه 44 روز بعد و در 22 بهمن 88 باز به همین عرصه بازگشتند تا بگویند كه پیوندشان با نظام و رهبری از سر شور و شعور و تدبیر است و این پیوند عمیق همچنان مستحكم و استوار خواهد ماند.