راهپیمایی 600 کیلومتری مهاجران به سوی برلین

به گزارش 598 به نقل از «ندای انقلاب»، پس از شش ماه تحصن و اعتصاب و اعتراض پناهجویان ایرانی در شهر ورتسبورگ، در جنوب آلمان، پناه جویان راهپیمائی اعتراضی خود بطرف برلین را آغاز کردند.
آنها مسیر بیش از ۶۰۰ کیلومتری میان این دوشهر را با پای پیاده طی خواهند کرد تا صدای اعتراض خود به تبعیضات حاکم بر مهاجران در این کشور را به گوش جهانیان برسانند.
معترضان در مسیر حرکت خود از ایالت های تورینگن، زاکسن آنهالت، زاکسن و براندنبورگ عبور کرده و پیش بینی می شود که اواسط ماه اکتبر به برلین برسند.
این اعتراضات از زمانی آغاز شد که محمد رهسپار پناه جوی ایرانی در اعتراض به سیاست پناهندگی در آلمان و در اعتراض به شرایط غیر انسانی کمپ مهاجران، در ژانویه سال جاری میلادی خودکشی کرد.
پس از وی سایر پناهجویان ایرانی در مرکز شهر وورتسبورگ با برپائی چادر تحصن نموده و سپس دست به اعتصاب غذا زدند. دامنه این اعتراضات به تدریج به شهرها و ایالت های دیگر رسید و پناه جویانی از دیگر ملیت ها را نیز با خود همراه کرد.
مهمترین مشکلات و محدودیت های اعمال شده در مورد پناه جویان ایرانی عبارتند از :
- طولانی بودن مدت رسیدگی به درخواست پناهندگی و انجام مصاحبه و پاسخ به درخواست پناهندگی (در برخی از ایالت ها پس از ارائه درخواست پناهندگی ، ۹ ماه بعد نوبت مصاحبه داده می شود، و پس از آن نیز بین یک تا یک و نیم سال بعد جواب رد یا قبولی پناهندگی ابلاغ می شود. در تمام این مدت پناه جو در حالت بلاتکلیف زندگی میکند).
- در اکثر موارد به درخواست پناهندگی به صورت نا عادلانه ای رسیدگی شده و درخواست ها با دلایل کلیشه ای رد می شود.
- پناه جویان در ۴۸ ماه اول یا تا زمان دریافت جواب قبولی پناهندگی خود موظفند در خوابگاه های دسته جمعی زندگی کنند. اکثر این خوابگاه ها بسیار کثیف و غیر بهداشتی هستند.
- پناه جویان به کلاس های دولتی یادگیری زبان آلمانی دسترسی ندارند. (ماده ۴۴ قانون اقامت این حق را تنها به قبول شدگان پناهندگی داده است).
- در مدتی که هنوز پناه جو قبولی پناهندگی نگرفته امکان استفاده از کارت بیمه درمانی ندارد.
- پناه جو از اجازه کار برخوردار نیست. اگر چه بر روی کاغذ پس از ۱۲ ماه اول پناه جو می تواند درخواست کار ارائه دهد، اما در عمل به جز موارد نادر فاقد اجازه کار است.
- پناه جویان مجاز به ترک منطقه ای که در آن ثبت شده اند نمی باشند و در صورتی که در خارج از این محدود دستگیر شوند باید جریمه بپردازند.
- در بسیاری از شهر ها به پناه جویان در ماه تنها ۴۰ یورور پول تو جیبی داده می شود. بقیه مستمری ماهیانه آنها به بهانه های مختلف ازجمله، مسکن، آب و برق از آنها کم می شود.
- در بسیاری از شهرها حتی پول غذا و پوشاک و مواد بهداشتی نیز به پناه جویان داده نشده و بجای آن به آنها کوپن داده می شود که با آن اجازه دارند تنها از مغازه های مشخصی مواد مورد نیاز خود را تهیه کنند.
این شرائط باعث شده تا پناه جویان به لحاظ روحی بیمار شوند. به طوریکه تنها در سال ۲۰۱۰، ۴۶ مورد اقدام به خودکشی ثبت شده است