نگاهی به تلاشهای ناکام ضدانقلاب دربروکسل

به گزارش «ندای انقلاب» ، همزمان با تشدید تحریم های نفتی غرب بر علیه ایران و فعال شدن بازوی رسانه ای غرب در تکرار تهدیدات نظامی خود بر علیه جمهوری اسلامی ایران ، گروهک های ضد انقلاب نیز فعالیتهای خود را با هدف رسیدن به اتحادی ولو موقت آغاز کرده اند.

موضوعی که به وضوح در دومین نشست "پیشبرد اتحاد برای دمکراسی در ایران" که در روزهای ۱۷ و ۱۸ تیرماه در شهر بروکسل پایتخت بلژیک برگزار شده بود مشاهده می شد.

اما آنچه که توجه به این نشست را مهمتر از گذشته می کند ناکامی شرکت کنندگان در آن برای دستیابی به توافقی ولو کوتاه مدت است. به نحوی که برخی شرکت کنندگان این نشست در اظهار نظرهای خود از ناتوانی «اپوزیسیون ایرانی برای دور هم جمع شدن» سخن گفته اند و عده ای دیگر «اختلافات بنیادین در راهکارهای تحقق دموکراسی در ایران» را عامل انشقاق و دوری جریانات اپوزیسیون معرفی کرده اند.

هرچند این مواضع پیش از این نیز در نشست بهمن ماه سال گذشته استکهلم نیز مطرح شده بود اما تکرار آن در نشست بروکسل حکایت از ضعف ساختاری اپوزیسیون برای رسیدن به اتحادی ولو فرضی دارد. به گونه ای که بیانیه پایانی نشست با ۵۴ امضا از میان ۷۰ میهمان دعوت شده به نشست به امضا رسید.

یکی دیگر از دلایل شکست جریانات اپوزیسیون خارج نشین در نشست استکهلم و بروکسل فضای بی اعتمادی حاکم در میان شرکت کنندگان است به طوریکه که جواد خادم از اعضای برگزار کننده این نشست می گوید «یک فهرست ۱۵۰ نفری از نفوذی های جمهوری اسلامی در میان اپوزیسیون خارج از کشور وجود دارد.»

دلیل دیگر شکست جریانات اپوزیسیون عدم پذیریش رهبری یک فرد است به گونه ای که یکی از برگزار کنندگان این نشست می گوید «این گروه رهبری مشخصی ندارد .

مشکل دیگر اپوزیسیون خارج از کشور فقر استراتژی است به طوریکه گیسو جهانگیری از اعضای حاضر در نشست بروکسل درباره آن می گوید «ما آلترناتیوی برای چرخاندن یک دولت جدید در ایران نداریم.»

دلیل دیگر ناکامی ضد انقلاب خارج نشین در رسیدن به اتحادی کوتاه مدت نگاه منفعت طلبانه اعضای این جریان به جیب ایرانیان خارج از کشور است. به عنوان مثال شروین نکویی از دیگر اعضای حاضر در نشست شکست خورده بروکسل می گوید «حسن چنین کنفرانس هایی استفاده از حمایت های مادی ایرانیان ساکن خارج از کشور است.»

همه ی این موارد سبب شده تا ضد انقلاب خارج نشین نتواند از وزن سیاسی درخوری در معادلات سیاسی برخوردار باشد و اگر کشور و یا کشورهایی تصمیم دارند که پول مالیات دهندگان خود را مصروف تعدادی ورشکسته سیاسی کنند می باید به این نکته توجه داشته باشند که بحران اپوزیسیون خارج نشین بسیار جدی تر از آنی است که نیاز به مداخله ایران برای برخورد با آنها و یا حتی توجه به تصمیماتشان داشته باشد.