دلیلی مستحکم برای عزاداری و شرعی بودن آن در قرآن

به گزارش پایگاه خبری 598، پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب به انتشار مطلبی پیرامون «محرم تعظیم شعائر الهی است» پرداخته که تقدیم علاقه‌مندان می‌شود:

دلیلی مستحکم برای عزاداری و شرعی بودن آن در قرآن

حادثه کربلا به رغم اینکه حجم اندکی از زمان و مکان را به خود اختصاص داده است، قرن هاست که در کانون توجه مسلمانان و تحلیل گران تاریخ اسلام واقع شده است. واقعه عاشورا در تاریخ اسلام از موضوعات مورد توجه محققان و تاریخ نگاران است.

این واقعه تاریخی از چنان اهمیتی برخوردار است که به نظر برخی از شیعه پژوهان آن را باید نقطه بروز و ظهور تشیع محسوب کرد. به نحوی که می‌توان این نهضت را احیاگر اسلام در همه دوره‌ها دانست و راز اهمیت و اصرار اولیاء به زنده نگه داشتنِ آن، همین است.

زنده نگه داشتن و گریه و عزاداری برای سید و سالار شهیدان، حضرت ابی عبدالله الحسین (علیه‌السلام) یکی از معارف عاشورا است که ریشه در همه ابعاد و لایه‌های اسلام دارد؛ عزاداری و گریه برای سید و سالار شهیدان نقطه آغازی است که به احیاء اصل امامت می‌انجامد و اساس دین را استحکام می‌بخشد.

این سنتِ شگفت، اگرچه در میان شیعیان رایج تر و پذیرفته تر است، اما می‌توان گفت که اختصاص به مذهب خاص و نصوص ویژه ندارد؛ زیرا از لابه‌لای متون کهن و نصوص اولیه و فتاوای عالمان مذهب مختلف، می‌توان برای آن اقامه برهان کرد و حجت آورد.

غیر از سفارش به تعظیم شعائر الهی، توصیه پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) در قرآن به دوستی با خویشاوندان خود، دلیلی مستحکم برای عزاداری و شرعی بودن آن در قرآن است.

خداوند در قرآن مجید از زبان پیامبرش و خطاب به مؤمنان می فرماید: «قل لا اَسْئلکم علیه اَجْراً اِلاّ المَودّةَ فی القُربی (شوری/۲۳) بگو از شما (در برابر ابلاغ رسالتم) هیچ پاداشی جز مودّت نزدیکان را (که بنابر روایات بسیار اهل بیت (علیهم السلام) هستند) را نمی‌خواهم».

محرم و جریان کربلا از اعظم شعائر الهی است

بدین ترتیب اجر رسالت، دوستی با خویشان رسول است و یکی از این مصادیق و اقتضای این دوستی، گریستن در مصیبت آنان و شادمانی در سرور آنان است.

این سنت انسانی و دینی، در زمان حیات رسول الله چنان مرسوم و رایج بود که کسی در جواز و استحباب آن شک نمی‌کرد؛ چنان که نوشته‌اند، پس از ارتحال پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) مردم می‌آمدند و بر سر قبر آن بزرگوار سخت می‌گریستند و کسی از یاران و پیروان آن حضرت، مردم را نهی نمی‌کرد.

در بین مفسرین فریقین در اینکه ذبح، در مناسک حج از شعائر الهی است، اختلافی است؛ حال باید پرسید آیا قهرمانانی که در کربلا جان خود را به قربانگاه حضرت حق جل و علی بردند و برای اعتلای کلمه توحید قیام به حق کردند از شعائر الهی هستند؟

حال آنکه در زیارت اربعین می‌خوانیم: «وَ بَذَلَ مُهْجَتَهُ فِیکَ لِیَسْتَنْقِذَ عِبَادَکَ مِنَ الْجَهَالَهِ وَ حَیْرَهِ الضَّلاَلَه، و خون قلب خود را در راه خدا ارزانی داشت تا بندگانت را از نادانی و سرگردانی گمراهی نجات دهد.»
از این روی با اطمینان می‌توان گفت که محرم و جریان کربلا از اعظم شعائر الهی است و می‌بایست مورد تعظیم قرار گیرد و تعظیم آن ممکن است از بارزترین نشانه‌های تقوای قلب باشد.

پی‌نوشت:

۱. مصطفی، شیبی، الصلة بین التصوف و التشیع، بیروت، دارالاندلس، ۱۹۸۲م، ج۱، ص۲۳.
۲. شیخ طوسی، تهذیب الأحکام، ج۶، ص۱۱۳.
زیاره الأربعین، ص۱۱۳.