وطن فروشی؛ چهار دهه بعد!

به گزارش پایگاه 598، علی علی پور فلاح پسند در الف نوشت: آزادی خرمشهر که از آن به عنوان یکی از بزرگترین پیروزی های جنگ تحمیلی یاد می شود برای ایرانیان تنها یک دستاورد نظامی نبود. این پیروزی کنشیار تقویت روحیه مبارزه طلبانه و چیرگی بر دشمن متجاوز شد. عاملی که بار دیگر حس اجماع و اتحاد را در کالبد ایرانیان یه قلیان در آورد و انتشار خبر آن چنان ضربه ی مهلکی بر هیمنه ی صدام و ایدئولوژی ناسیونالیسم عربی بعثیسم وارد کرد که تا پایان جنگ ۸ ساله و پس از آن اثراتش در تضعیف قدرت و سرنگونی رژیم و تقویت توان منطقه ای ایران قابل توجه است. این پیروزی نقطه عطفی در تغییر رویکرد پشتیبانان صدام حسین در حمایت مالی، نظامی و معنوی از وی شد.

با وجود این، همچون سرخوشان کنونی تحریم و جنگ رسانه ای علیه کشور، در آن دوران هم اشخاص و گروه هایی نه تنها آزادی خرمشهر و رشادت های فرزندان این مرز و بوم را به تمسخر گرفتند، کوچک پنداشتند و در آغوش دشمنان غش کردند بلکه، به طور کلی جنگ تحمیلی را به رفتار استکبار ستیزانه حکومت انقلابی و نوپای ایران نسبت دادند. اشخاصی که به جای اتحاد برای دفاع از وطن بر طبل دشمنان کوبیدند و شرایط جنگی حاکم بر کشور را به فرصتی برای عقده گشایی و انتقام جویی تبدیل کردند. 

پس از گذشت چهار دهه از آزادی خرمشهر، دشمنان ایران - وامانده از توسعه نفوذ معنوی کشور از خزر تا مدیترانه - با تغییر روش از تجاوز نظامی، به جنگ ترکیبی و روانی در صدد تضعیف ارزش ها و هویت ایرانیان بر آمده اند. دشمنان آگاه اند که ایران ۱۴۰۱ کشوری است که کوچک ترین واکنش هایش به جزئی ترین تعرض های مرزی پیکره هر آنچه ناسیونالیسم عربی، تجزیه طلبی کردی و تمامیت خواهی غربی است را به لرزه در می آورد. 

در این مقطع امید و تمرکز دشمنان به نقاط ضعف دفاع نرم در برابر هجمه ی رسانه ای حاکم بر کشور است تا از این طریق هر از چندگاهی به بهانه ی بروز رویدادها و اتفاقات چرخ حرکت وطن فروشان در درون خاک ایران را به حرکت در آوردند. در این فصل از تاریخ ایران، توسل دشمن بیشتر بر روش ها و ابزارهای رسانه است و ماهیت و زمین جنگ از تسخیر خاک ایران به تصرف افکار ایرانی ها تغییر جهت داده است. مهم نیست پیروزی و باخت تیم ملی موضوع  مورد بحث باشد یا موسیقی و فرهنگ و اعتقادات مردم، این دار و دسته ی وطن فروش مخالف با تمامی پدیده هایی هستند که تداعی کننده و پشتیبان هویت ایرانی باشد. پیروان تفکری که از آسیب دروازه بان تیم فوتبال ایران خوشحال می شوند، از پیروزی تیم ملی اندوهگین شده و برای سربلندی تیم فوتبال آمریکا رقص و پایکوبی برگزار می کنند در واقع پرچم داران همان اندیشه ای هستند که رشادت های ایرانیان در دوران جنگ و آزادی خرمشهر را بی ارزش می شمردند.