پیدا و پنهان بازی جدید آمریکا در مذاکرات وین

به گزارش پایگاه 598، به نقل از فارس، روند مذاکرات رفع تحریم‌ها میان ایران و ۴+۱ در وین که از هشتم آبان‌ماه ۱۴۰۰ تاکنون به دو شکل حضوری و غیر حضوری و همراه با فراز و فرودهای بسیار استمرار داشته به دلیل عدم اتخاذ تصمیم سیاسی از سوی کاخ سفید دچار فرآیندی فرسایشی شده و به کُندی پیش می‌رود.

طی این چند ماه، غربی‌ها همواره سعی کردند با کشاندن بازی به بیرون از اتاق مذاکره و طرح موضوعات فرابرجامی از تن دادن به روند منطقی و مبتنی بر اصول مذاکره‌ی متوازن امتناع کرده و علاوه بر پیگیری بازی «مقصرنمایی» علیه ایران، فضا را برای تشدید فشار بر جمهوری اسلامی و اخذ امتیازات بیشتر مهیا کنند.

این روند البته با توجه به برنامه دقیق و شفاف هیئت مذاکره‌کننده ایرانی در دو بخش «رفع تحریم‌ها» و «برنامه هسته‌ای » عملا راه را بر فرافکنی آمریکایی‌ها بست و آنها را در مسیری قرار داد که برای دستیابی به توافق قوی، چاره‌ای جز اتخاذ تصمیم سیاسی ندارند.

در خلال این روند، مخالفین همیشگی توافق میان ایران و غرب به‌ویژه لابی صهیونیستی و جنگ‌طلبان جمهوری‌خواه آمریکایی تلاش کردند تا از ضعف اراده و اختیار دولت بایدن استفاده کرده و مانع اتخاذ این تصمیم سیاسی از سوی او و تیم سیاسی-امنیتی‌اش شوند.

هم‌زمان هیئت آمریکایی حاضر در وین با امید به یافتن فرصتی مناسب در داخل ایران برای تحقق خواسته‌های خود، تلاش کرد اختلافات داخلی در واشینگتن که مانع اصلی اتخاذ تصمیم از سوی دولت است را به ابزاری برای فشار بیشتر بر ایران تبدیل نموده و به آن بهانه، ضمن استمرار سیاست فشار حداکثری علیه ملت ایران مسیر منطقی مذاکرات را به بی‌راهه برده و همچنان از پذیرش تعهدات برجامی خود به عنوان تنها مسیر برای بازگشت به میز برجام شانه خالی کند.

سفر اخیر «انریکه مورا»، هماهنگ‌کننده مذاکرات وین و معاون مسئول سیاست خارجی اتحادیه اروپا به تهران که در تلاش بود تا تعادل را به مذاکرات بازگرداند اما؛ بر همه اضلاع حاضر در مذاکرات وین روشن ساخت که ایران هیچ تخطی نسبت به تعهدات خود و فرآیند مذاکرات نداشته و هیچ بهانه‌ای برای عدم پذیرش توافق از سوی ایالات متحده که عامل اصلی وضعیت موجود است، وجود ندارد.

در این میان؛ آمریکایی‌ها که به زعم خود مترصد فرصتی برای تضعیف دولت سیزدهم در داخل کشور بودند تا از این رهگذر سناریوی خود را تکمیل کنند، به کمک جریان‌های معاند جمهوری اسلامی و رژیم صهیونیستی سعی کردند برخی اعتراضات محدود در کشور در پی اقدام اقتصادی اخیر دولت را به آشوب بکشند تا بلکه از این نمد کلاهی برایشان حاصل شود.

این خواب آشفته اما همچون گذشته تعبیر نشد و در این میان رژیم مستأصل صهیونیستی با بهره‌گیری از همه ظرفیت‌ها اعم از رفت‌وآمد مستمر به اتریش برای تاثیرگذاری بر مذاکره‌کنندگان حاضر در وین، نمایش دستگیری و بازجویی از یک شهروند و منتسب نمودن او به سپاه، ترور فیزیکی یک نیروی رسمی سپاه در تهران و... سعی کرد مسیر بازی را به‌ سمتی پیش ببرد تا فضای گفتگوها به سمت تنش منحرف شده و ایران به عنوان مقصر توقف مذاکرات معرفی شود.

آخرین توییت «استفانی القاق» نماینده لندن در مذاکرات وین مبنی بر گفتگوی دوساعته با مقامات تل‌آویو درباره مذاکرات در کنار اظهارات «رابرت مالی» نماینده ویژه آمریکا در امور ایران در جلسه استماع کنگره، ناخواسته پرده از مانع اصلی حصول توافق در وین برداشت و این واقعیت را در معرض نگاه جهانیان قرار داد که دولت ناتوان بایدن به‌دلیل آنکه قادر به خروج از احاطه رژیم صهیونیستی به عنوان اصلی‌ترین مخالف توافق نیست از اتخاذ تصمیم سیاسی عاجز است.

نکته اینکه؛ هم‌زمان با این تحرکات، ماشین رسانه‌ای و جنگ روانی غربی‌ها به‌ویژه شبکه‌های معاند فارسی‌زبان به صورت پر حجم در حال تلاش برای القاء بن‌بست در مذاکرات به‌دلیل مخالفت ایران با تصمیم بایدن در خصوص عدم خروج سپاه از فهرست تحریم‌ها هستند تا به زعم خود با ایجاد دوگانه «سپاه-معیشت»، دولت ایران را مجبور به پذیرش شرایط کاخ سفید کنند.

این در حالی است که در جلسه استماع کنگره آمریکا که امروز چهارشنبه برگزار شد صراحتا بر این واقعیت تاکید شد که «ترامپ ضمن آنکه از برجام خارج شد، برای جلوگیری از بازگشت آسان به این توافق، مسیر بازگشت را مین‌گذاری کرد.»

گرچه واشینگتن ایران را متهم به درخواست‌های فرابرجامی می‌کند اما واقعیت این است که دولت ضعیف بایدن توانایی برچیدن مین‌های کاشته شده از سوی ترامپ برای جلوگیری از بازگشت آمریکا به برجام را ندارد و از این رو تلاش می‌کند تا توافقی یک‌طرفه را به ایران تحمیل کند.

سخنان امروز رابرت مالی در جلسه استماع کنگره آمریکا نشان داد که آمریکا در حالی که در وضعیت بغرنج ناشی از اختلافات سیاسی در داخل و فشار مستمر لابی صهیونیستی گرفتار شده، درصدد است با عدم پرداخت هزینه‌های برون رفت از این شرایط، ایران را وادار به گام برداشتن در مسیری کند که ابتدا و انتهای آن صرفا به امتیازدهی و عدم دستیابی به نتیجه‌ای قابل قبول ختم می‌شود.