دمی دی‌زیو؛ از فوتبال خداحافظی کنید و میلیاردر شوید!

این مصدومیت باعث شد تا او خیلی زودتر از آنچه تصور می‌کرد از دنیای فوتبال خداحافظی کرد اما حالا او به عنوان یک بیزینس‌من معروف شناخته می شود که صفحات فوتبالی معروفش، 433، فالوئرهای میلیونی در شبکه های اجتماعی دارد. او در گفتگو با ورزش سه در مورد دوران حرفه ای اش صحبت کرده و به توصیه هایی هم به فوتبالیست‌های جوان در مورد استفاده از پول های شان داشته است:

صفحات 433 در شبکه های اجتماعی مختلف در مجموع نزدیک به 40 میلیون فالوئر دارند و خیلی ها در سراسر دنیا هر روز اخبار را از طریق 433 دنبال می‌کنند. خودت در کودکی چطور اخبار را دنبال می کردی؟ از آن پسربچه هایی بودی که فقط فوتبال بازی می کنند و علاقه ای به اخبار ندارند یا همه چیز را با جزئیات دنبال می کردی؟

خب در آن زمان شبکه های اجتماعی نبودند و فقط تلویزیون بود و ما خلاصه بازی ها را تماشا می کردیم. بیشتر در خانه تنهایی بازی می کردم یا در مدرسه با دوستانم. خب الان خیلی شرایط فرق کرده چون هر ساعت و هر دقیقه می توانید فوتبال تماشا کنید اما آن موقع فکر کنم فقط یک شب در هفته فوتبال پخش می کرد. فکر کنم ساعت 7 یکشنبه ها بود. اما الان خیلی راه های مختلفی برای رسیدن به محتوای فوتبالی هست.

اولین تورنمنت بزرگی که تماشا کردی، کدام بود؟

جام جهانی 1994 آمریکا. اولین تورنمنتی بود که تماشا کردم و از دیدن بازی ها لذت بردم. آن زمان 11 ساله بودم.

سیر تا پیاز برنامه نویسی در سال 2020 - سورس باران

ستاره مورد علاقه ات در آن تیم هلند چه کسی بود؟

دنیس برگکمپ. اما بیش از او، روبرتو باجو را دوست داشتم. به ویژه به خاطر موهایش.

فوتبال را چطور شروع کردی؟ تصوری که وجود دارد این است که همه بچه ها در هلند از سنین پایین به مدرسه فوتبال می روند. برای او هم همین طور بود؟

بله، بله. من 5 ساله بودم که تمرینات فوتبال را در یک باشگاه شروع کردم. و فکر می کنم که چنین سازماندهی ای در هیچ جای دنیا مثل هلند وجود ندارد. ما هر هفته در تورنمنت های مختلف شرکت می کردیم. دختر من هم الان 6 ساله است و هفته ای دو بار تمرین می کنند. در هلند واقعا همه چیز برنامه ریزی شده است. و هر بچه‌ای علاوه بر اینکه می تواند در مدرسه یا خیابان بازی کند، از سنین خیلی پایین مثلا 4 یا 5 سالگی می توانند در آکادمی حضور پیدا کنند و با هم بازی کنند و این خیلی خوب است و به همین دلیل است که ما بازیکنان حرفه ای زیادی در سراسر دنیا داریم. درست است که هلند کشور کوچکی است اما همه جا می توانیم بازی کنیم.

دی‌زیو بین سال‌های 2005 تا 2009 زیر نظر فن‌خال در آژاکس کار کرد و توانست قهرمان لیگ‌هلند بشود.

دی‌زیو بعد از درخشش در آلکمار به آژاکس رفت و با این تیم هم قهرمانی در هلند را تجربه کرد.

فکر می کنم دوران حرفه ای تو وقتی تغییر کرد که لوئی فن خال تو را به آلکمار برد. درست است؟

بله، من در خیلی از تیم های پایه هلند بازی کرده بودم اما در سطح باشگاهی در دسته دوم بازی می کردم. در حالی که همه هم‌تیمی‌هایم در تیم ملی در آژاکس، فاینورد یا سایر باشگاه های بزرگ بازی می کردند. من در سطح باشگاهی خیلی به مشکل خوردم اما دو هفته بعد از اینکه فن خال سرمربی آلکمار شد، یک بازی مقابل آنها انجام دادیم و او چند روز بعد با من تماس گرفت و گفت که می خواهد من به آلکمار بروم. در واقع همان یک بازی، دوران حرفه ای من و همه چیز را تغییر داد.

کار کردن با فن خال چطور است؟ چون تصویری که از او در رسانه ها بیشتر منعکس می شود، یک مربی بداخلاق و عصبانی است.

برای من او مربی خیلی خوبی بود. چون من جوان بودم و می خواستم چیزهای زیادی یاد بگیرم. او مربی و آدم خیلی خوبی برای من بود و چیزهای زیادی به من یاد داد؛ در مورد فوتبال و همین طور زندگی. چون من 21 ساله بودم که کار با او را آغاز کردم  و چهار سال زیر نظر او بازی کردم. و هنوز هم نکته‌های زیادی که در زندگی و فوتبال از آنها استفاده می کنم، چیزهایی است که او به من یاد داد و من همیشه به خاطرشان از او متشکر هستم. هنوز هم همدیگر را می بینیم و رابطه خوبی با هم داریم.

در مورد آن فصلی که آلکمار قهرمان لیگ هلند شد، صحبت کنیم. چه اتفاقی افتاد که توانستید به آن موفقیت برسید؟

مثل دو فصل پیش از آن، ما فصل را خوب شروع نکردیم و او حتی می خواست تیم را ترک کند. ما در دو بازی اول فصل باختیم و همه فکر کردند که "اوه، یک فصل بد دیگه!" اما بازی‌های بعدی را بردیم و بعد از آن به بردهای مان ادامه دادیم. ما خیلی خوب بازی می کردیم و رابطه خیلی خوب با سرمربی داشتیم. فکر می کنم آن فصل، بهترین روزهای من در فوتبال بود. قبل از بازی‌ها، در رختکن به همدیگر می گفتیم که "اوکی، این بازی را هم می بریم". فرقی نداشت که با چه تیمی قرار است بازی کنیم. ما به هر حال پیروز می شدیم.  فن خال به ما نشان داد که باید به خودمان باور داشته باشیم. مهم نبود که تیم حریف 6-5 بازیکن خوب داشته باشد. مهم این است که یک تیم باشیم و در آن زمان، ما واقعا یک تیم بودیم. مهم نبود مقابل آژاکس بازی کنیم یا هر تیم دیگری. به هر حال ما تیم خیلی بهتری بودیم. بله، این چیزی است که الان فکر می کنم. اینکه تیم مهمترین چیز است.

دی‌زیو در جام‌جهانی 2010 عضو تیم ملی هلند بود و پیراهن شماره 14 این تیم را به تن کرد.

همین نمایش‌های خوب باعث شد تا در فهرست تیم ملی هلند برای جام جهانی 2010 قرار بگیری. تو در آن رقابت های پیراهن شماره 14 را پوشیدی؛ شماره پیراهن یوهان کرویف. این انتخاب خودت بود یا اتفاقی این پیراهن به تو رسید؟

نه، انتخابی در کار نبود؛ این پیراهن به من رسید. در هلند، شماره 14، شماره بسیار ویژه‌ای است و کرویف هم بازیکن بسیار ویژه ای بود اما اینطور نبود که من بگویم من پیراهن شماره 14 را می خواهم و آنها هم آن را به من بدهند. اما پوشیدن این پیراهن اتفاق خیلی جالبی بود.

قبل از دیدار نیمه نهایی مقابل اروگوئه، تو فقط در یک دیدار مقابل دانمارک بازی کردی. اینکه در دیدار نیمه نهایی از ابتدا به بازی رفتی برایت غافلگیرکننده بود؟

نه، چون من خیلی خوب تمرین کرده بودم و نایجل دی یونگ هم به خاطر دو اخطاره بودن محروم بود. سرمربی به من گفت که تو خیلی خوب تمرین کردی و در نیمه نهایی بازی می کنیم.

ضربه شدیدی که مارتین کاسرس به صورت دی‌زیو زد، عملا جام‌جهانی را پیش از دیدار فینال برای او تمام کرد.

و فکر می کنم آن ضربه ای که مارتین کاسرس به صورت تو زد، برایت خیلی ناگوار بود. چون هم باعث شد نتوانی در نیمه نهایی به طور کامل بازی کنی و هم فرصت بازی در فینال، حداقل به عنوان بازیکن ذخیره، را از دست دادی.

درست است. آن ضربه همه چیز را تغییر داد. قبل از آن، احساس می کردم در بهترین شرایط قرار دارم و بعد از بازی برای آژاکس و همینطور جام جهانی، امیدوار بودم که به انگلیس یا اسپانیا بروم. اما بعد از آن پیشنهاد اسپارتاک مسکو مطرح شد.

وقتی بچه بودم، رویای بازی در لالیگا یا سری آ را داشتم اما چیزی در مورد لیگ روسیه نمی دانستم. دوران خوبی در روسیه داشتم و بازی کردن در آنجا به من کمک کرد تا چیزهای بیشتری در مورد زندگی یاد بگیرم و این به شکل گرفتن شخصیتم کمک کرد. بله، آن ضربه دوران حرفه ای من را تغییر داد اما همچنان فکر می کنم دوران حرفه ای خوبی داشتم.

تو مدتی با مصدومیت ناشی از آن ضربه درگیر بودی. آیا این روی تصمیمت برای بازنشستگی هم تاثیر داشت؟

بله. من به این فکر می کردم که تا 37-36 سالگی فوتبال بازی کنم. اما 31-32 بودم که فوتبال را کنار گذاشتم. فکر می کنم بدون آن مصدومیت می توانستم زندگی و دوران حرفه ای متفاوتی داشته باشم اما حالا بیشتر درگیر بیزینس هستم و خودم برای وقتم برنامه ریزی می کنم. بچه هایم را به مدرسه می برم و برمی گردانم و هر وقت بخواهم می توانم به تعطیلات بروم. از شرایطی که دارم کاملا راضی هستم و همین طور از تصمیمی که گرفتم.

دی‌زیو معتقد است اگر آن مصدومیت نبود، با توجه به بازی‌های خوبش در آژاکس و تیم ملی هلند، می‌توانست به یکی از لیگ‌های معتبر اروپایی برود.

البته احتمالا دوست داشتی آخرین بازی دوران حرفه ای ات طور دیگری پیش می رفت؛ چون با ناک بردا به دسته پایین تر سقوط کردی؟

بله، احساس خیلی بدی داشت. من چهار ماه آنجا بودم و خیلی خوب بازی می کردم و موقعیت های گلزنی زیادی برای تیم به وجود می آوردم. اما در نهایت به دسته دوم سقوط کردیم. خیلی احساس بدی داشت. من تمام تلاشم را برای تیم انجام دادم اما کافی نبود. از اینکه چنین چیزی در کارنامه دوران حرفه ای ام هست، حس خوبی برایم ندارد.

برند BALR که توسط دی‌زیو راه‌اندازی شده، محبوبیت زیادی بین فوتبالیست‌ها دارد.

تو حتی پیش از پایان دوران حرفه ای ات در فوتبال، وارد دنیای تجارت شدی و برند پوشاک BALR و همین طور صفحات 433 را تاسیس کردی. چه شد که چنین تصمیمی گرفتی؟ جواب این سوال از این جهت اهمیت دارد که فوتبالیست های زیادی هستند که علی رغم پول زیادی که در دوران حرفه ای به دست می آورند، بعد از آن نمی دانند چه کار باید بکنند، پول های شان را از دست می دهند و حتی ممکن است ورشکسته و بی خانمان بشوند.

خب من در آن زمان با شریکم ملاقات کردم و تصمیم گرفتیم که بالِر و 433  را تاسیس کنیم. فکر می کنم مشکل بسیاری از فوتبالیست ها این است که نمی توانند شریک مناسب برای شروع یک بیزنس را پیدا کنند. مثلا والدین، برادر و خواهر یا دوستی به آنها می گوید که پولت را به من بده تا سرمایه‌گذاری کنم یا چنین چیزی اما ایده ای ندارند که چه کار می خواهند انجام بدهند. وقتی قرار است یک بیزینس که میلیون ها دلار در ماه یا سال گردش مالی دارد، پدر یا دوست فوتبالیست نمی داند چه کار باید انجام بدهد و معمولا کارهای عجیبی می کنند. مثلا اتومبیل های گران قیمت می خرند یا صرف خرید جواهرات یا رفتن به کلوپ‌های شبانه می کنند. اما من از اول با خودم فکر کردم اگر می خواهی پولدار شوی، باید درست سرمایه گذاری کنی و کارهای احمقانه نکن. چون وقتی دوره فوتبال یک بازیکن تمام می شود، پیدا کردی کاری که دوست داری، سخت است؛ اینکه بتوانی خوب پول دربیاوری. بنابراین مهم است که آدم های مثل من یا سایر بیزینس‌من‌ها به بقیه بازیکنان بگویند که وقتی جوان هستید، به نحوه سرمایه‌گذاری پول های تان فکر کنید چون وقتی فوتبال تان تمام بشود، همه چیز تمام است. خیلی سخت است که بدانید چه در سر یک بازیکن می گذرد اما اگر فردا پای تان بشکند، دوران حرفه ای تان تمام است.

امیدوارم بالر و 433 الهام بخش بقیه برای کارهای خوب و مفید باشد زیرا اگر منفی نگر باشید، برای خودتان و خانواده تان اتفاقات منفی رخ می دهد. همیشه باید مثبت فکر کنیم. ما حالا شروع به دادن کمک هزینه به فوتبالیست های مختلف کرده ایم تا تجارت خودشان را راه بیندازند و بعد از بازنشستگی، سرمایه گذاری درستی داشته باشند.  

صفحه معروف 433 که متعلق به دی‌زیو است و طرفداران زیادی در ایران دارد، روز گذشته ویدئویی از پرتاب دست بیرانوند را منتشر کرد و زیر آن نوشت:" این مرد واسه صبحانه چی می خوره؟"

در شبکه های اجتماعی، صفحاتی که محتوای فوتبالی تولید می کنند، خیلی زیاد است اما 433 ازنظر مخاطب، فاصله زیادی با بقیه دارد؛ بیش از 30 میلیون فالوئر فقط در اینستاگرام. استراتژی شما برای محتوایی که منتشر می کنید، چیست که اینقدر مورد توجه قرار گرفته است؟

فکر می کنم ما در این زمینه خیلی خوب کار کردیم. هدف ما همیشه این بوده که محتوایی که تولید می کنیم، همیشه مثبت و "فان" باشد. فکر می کنم این خیلی مهم است. ما هیچ وقت در مورد بازیکنی چیز بدی نمی گوییم. ضمن اینکه ما در انتشار اخبار خیلی سریع هستیم. هرجا که خبری هست، ما می خواهیم اولین باشیم. این سه موضوع، دلیل اصلی موفقیت 433 است. به همین دلیل از سراسر دنیا مخاطب داریم. مثلا فالوئرهای زیادی از ایران داریم، یا هلند و برزیل. همه آنها عاشق فوتبال هستند و ما تلاش می کنیم تا این عشق به فوتبال را به مخاطبان‌مان نشان بدهیم. و هرچه جلوتر رفتیم، سعی کردیم محتوای اختصاصی خودمان را تولید کنیم، از طریق مصاحبه و مستند. نه فقط در مورد ستاره های بزرگ فوتبال، بلکه در مورد هر بازیکنی که داستان جذابی برای گرفتن داشته باشد.