بحران انرژی در سایه اختلافات نفت و نیرو؛
در میانه ی دیدن عکس ها و فیلم های حضور سه تن از نمایندگان انقلابی مجلس شورای اسلامی در جمع کارگران هفت تپه؛ متحیر، خوشحال، ناراحت و خلاصه جمع الاضدادی از احساس ها را در خود می دیدم.
متحیر بودم چرا که 49 روز است جماعتی فریاد احقاق حق خود را غریو می کنند و اصلا انگار نه انگار؛ نه خبری از استاندار، نه خبری از نمایندگان به اصطلاح انقلابی خوزستان، نه خبری از زعمای قوم و بزرگان سیاسی استان و همه کسانی که دم دمای انتخابات تبدیل می شوند به مرجع تعیین صلاحیت افراد و مشغول به خط کردن بدنه حزب الله و فردا مسئولیت های استانی و کشوری را درو می کنند و اما دریغ از بیان یک جمله در حمايت از کارگران هفت تپه و...
یعنی آن قدر دچار بی کسی و بی عرضگی بعضی مسئولین استانی در خوزستان شده ایم که باید برای گوش دادن به صدای کارگران و پیگیری مشکلات آنان متوسل به نمایندگان تهران شویم؛حقیقتا جا دارد همه با هم این شعار را تکرار کنیم: «خوزستان بیچاره، مسئول خوب نداره»
خوشحال بودم. خوشحال از اینکه به واسطه پیگیری های مستمر دوستان رسانه ای و مطالبه گر خوزستان که چندین سال است پای کار احقاق حق کارگران بوده اند و جور نبود مسئولان را کشیده اند؛ امروز صدای هفت تپه صدایی ملی و کشوری شده است و به زودی ان شا لله خبر های بهتر و امیدوار کننده تری نیز از هفت تپه و آینده شرکت خواهیم شنید.
خوشحال از اینکه هنوز هم هستند نمایندگانی که خود را نماینده همه ملت ایران بدانند و نه صرفا استان و شهرستان خود. اتفاقی که در بازدید و پیگیری برخی از نمایندگان تهران و شهرهای دیگر در ماجرای غیزانیه خودنمایی می کرد و امروز شاهد بازنمایی آن هستیم.
نمایندگانی که حاضرند با تمام مشقت ها و سختی ها و هزینه های مترتب شده بر این جور کنش گری های میدانی ؛ باز هم در جمع کارگران حاضر شوند و حامل صدای آنان به تهران باشند و در اوج گرمای 50 درجه ی خوزستان ذره ای از سختی های تجمع ها و تحصن های 49 روزه کارگران را لمس کنند و حتی خود گرما زده شده و از حال بروند.
با همه این خوشحالی ها؛ اما عمیقا ناراحت هستم. شروع مصیبت های کارگری و خصوصی سازی های افسارگسیخته حاکم بر کشور و روی کار آمدن افرادی چون اسد بیگی و دار و دسته اش را حاصل انحرافی عمیق از مبانی و آرمان های انقلاب اسلامی می دانم.
سیاست ها و مجریان نئو لیبرالی که از آغاز دهه هفتاد مسیر اضمحلال و انحلال اقتصاد کشور را هموار کرده و امروز شاهد خُرد شدن استخوان کارگران در زیر چرخ دهنده های توسعه اقتصادی حضرات هستیم و روز به روز این زخم کاری؛ در حال عمیق تر شدن است که اگر جلوی این مسیر انحرافی گرفته نشود باید منتظر لاغر تر شدن اعتماد مستضعفین و محرومین و کارگران به باورها و ارزش‌های انقلاب اسلامی بود که امیدواریم این ریل گذاری معیوب و غیر کارآمد در گام دو انقلاب تغییر یافته و فرمان اداره کشور را به سمت گفتمان 57 بچرخانیم.
متحیر بودم چرا که 49 روز است جماعتی فریاد احقاق حق خود را غریو می کنند و اصلا انگار نه انگار؛ نه خبری از استاندار، نه خبری از نمایندگان به اصطلاح انقلابی خوزستان، نه خبری از زعمای قوم و بزرگان سیاسی استان و همه کسانی که دم دمای انتخابات تبدیل می شوند به مرجع تعیین صلاحیت افراد و مشغول به خط کردن بدنه حزب الله و فردا مسئولیت های استانی و کشوری را درو می کنند و اما دریغ از بیان یک جمله در حمايت از کارگران هفت تپه و...
یعنی آن قدر دچار بی کسی و بی عرضگی بعضی مسئولین استانی در خوزستان شده ایم که باید برای گوش دادن به صدای کارگران و پیگیری مشکلات آنان متوسل به نمایندگان تهران شویم؛حقیقتا جا دارد همه با هم این شعار را تکرار کنیم: «خوزستان بیچاره، مسئول خوب نداره»
خوشحال بودم. خوشحال از اینکه به واسطه پیگیری های مستمر دوستان رسانه ای و مطالبه گر خوزستان که چندین سال است پای کار احقاق حق کارگران بوده اند و جور نبود مسئولان را کشیده اند؛ امروز صدای هفت تپه صدایی ملی و کشوری شده است و به زودی ان شا لله خبر های بهتر و امیدوار کننده تری نیز از هفت تپه و آینده شرکت خواهیم شنید.
خوشحال از اینکه هنوز هم هستند نمایندگانی که خود را نماینده همه ملت ایران بدانند و نه صرفا استان و شهرستان خود. اتفاقی که در بازدید و پیگیری برخی از نمایندگان تهران و شهرهای دیگر در ماجرای غیزانیه خودنمایی می کرد و امروز شاهد بازنمایی آن هستیم.
نمایندگانی که حاضرند با تمام مشقت ها و سختی ها و هزینه های مترتب شده بر این جور کنش گری های میدانی ؛ باز هم در جمع کارگران حاضر شوند و حامل صدای آنان به تهران باشند و در اوج گرمای 50 درجه ی خوزستان ذره ای از سختی های تجمع ها و تحصن های 49 روزه کارگران را لمس کنند و حتی خود گرما زده شده و از حال بروند.
با همه این خوشحالی ها؛ اما عمیقا ناراحت هستم. شروع مصیبت های کارگری و خصوصی سازی های افسارگسیخته حاکم بر کشور و روی کار آمدن افرادی چون اسد بیگی و دار و دسته اش را حاصل انحرافی عمیق از مبانی و آرمان های انقلاب اسلامی می دانم.
سیاست ها و مجریان نئو لیبرالی که از آغاز دهه هفتاد مسیر اضمحلال و انحلال اقتصاد کشور را هموار کرده و امروز شاهد خُرد شدن استخوان کارگران در زیر چرخ دهنده های توسعه اقتصادی حضرات هستیم و روز به روز این زخم کاری؛ در حال عمیق تر شدن است که اگر جلوی این مسیر انحرافی گرفته نشود باید منتظر لاغر تر شدن اعتماد مستضعفین و محرومین و کارگران به باورها و ارزش‌های انقلاب اسلامی بود که امیدواریم این ریل گذاری معیوب و غیر کارآمد در گام دو انقلاب تغییر یافته و فرمان اداره کشور را به سمت گفتمان 57 بچرخانیم.
اخبار ویژه
سکوت اصلاحطلبان
پشت پرده و واقعیت سفر پزشکیان به مصر چیست؟
عضو کمیسیون فرهنگی: مصوبهای از شعام درباره حجاب به مجلس نرسیده است؛
نظرات بینندگان
جدیدترین اخبار پربازدید ها
پر طرفدار ترین ها
