شوخیه مگه بذاری بری نمونی

بعد از شانزده سال طبابت به مثابه پزشک عمومی و سپس به عنوان روان پزشک و روان درمانگر، اگر بخواهم همه تجربه زیسته خودم از زندگی را در یک جمله خلاصه کنم این است:

زندگی یعنی از دست دادن ؛ مهم ترین مولفه حیات ،فقدان است .تنها در شرایطی می توان این همه رنجی را که بر سر آدمی آوار می شود را تاب آورد که ابتدا از فانتزی های خوش خیالانه و رویا پردازانه کودکانه رنگارنگ برای این هستیِ دردآلودِ خاکستری دست شست.

این سخن گرچه ظاهری ناامیدکننده دارد، اما در بطن خود آبستنِ امید سازنده است.امید اگر واقع بینانه نباشد، به ضد خود بدل می شود: "امید علیه امید".

بیایید این بار از ناامیدی سازنده (و نه ناامیدی فلج کننده) شروع کنیم و به امید مبتنی بر واقعیت برسیم که بالغانه، رشد دهنده ، گرمابخش و انسان نواز است.

برای حمید هیراد آرزوی سلامت دارم و خطاب به او می گویم: "شوخیه مگه بذاری بری نمونی..."