در خلاء تحلیل نکنیم

می‌پرسد بهتر نبود حضرت آقا سکوت می‌کردند؟ اینطور دست‌کم برای خودشان هزینه نمی‌تراشیدند، چرا باید برای اقدام نسنجیده یک دولت فشل و ناکارآمد آبروی خود را هزینه کنند؟

می‌پرسد اصلاً چرا دستور لغو این سیاست پرهزینه را ندادند، فوقش رئیس جمهور عصبانی می‌شد و استعفا می‌کرد که چه بهتر، نظام انتخابات زودهنگام برگزار می‌کرد و کشور از دست این دولت نجات پیدا می‌کرد‌.

می‌دانم این‌روزها شما هم شبیه این سوالها را از زبان جوانان مومن انقلابی شنیده‌اید. کسانی‌که ذره‌ای هتک حرمت و ناراحتی رهبرشان را تاب نمی‌آورند.
به اعتقاد من اغلب این دوستان جوان در خلاء تحلیل می‌کنند. غالباً از صحنه تحولات تصویری کلان و ماهواره‌ای ندارند و به تجربه‌های تلخ و پرهزینه‌ی گذشته کشور توجهی ندارند.

 کشوری که آماج اوج دشمنی‌هاست و علیرغم وجود یک دولت مستقر توسط مزدوران آموزش دیده ظرف ۲۴ ساعت صحنه آشوب و اغتشاش و آتش زدن اموال عمومی و تعرض به مردم می‌شود، در صورت استعفا و فقدان دولت در یک خلاء چند ماهه تا انتخابات زود هنگام بعدی چگونه خواهد بود؟ کدام حزب و جریان و شخص کارآمدی آمادگی دارد بلافاصله همه‌ی مسائل و مشکلات را حل و فصل کند و اگر نکند آن‌وقت چرا دوباره عده‌ای خواهان انتخابات زودهنگام دیگری نشوند؟

 و اساسا چه کسی قرار است مسولیت اینهمه کار نکرده را بر عهده بگیرد و آنوقت معدود طرفداران سیاسی تندرو که فتنه ۸۸ را رقم زدند با شعار "مرگ بر دیکتاتور" برای سوزاندن وطن با انواع دیگری از اراذل و اوباش و گروهکی‌ها ائتلاف نمی‌کنند؟ و آیا در آستانه انتخابات پیام شکست و عقب نشینی نظام برای اغتشاشات بعدی مخابره نمی‌شود؟

 حالا تصور کنید مثلا رئیس جمهور کشور ایندولند بخواهد عامدانه با اجرای غلط و پرهزینه و ناگهانی یک سیاست اقتصادی، رهبر و نظام را تحت فشار قرار دهد تا با عقب نشاندن آن‌ها، در جای دیگری مثلا سیاست خارجی خطوط ممنوعه‌ای را زیر پا بگذارد. آیا در این صورت مردم ایندولند هم باید چوب اقدامات اقتصادی غلط دولت را بخورند هم پیاز یک رفتار غلط در سیاست خارجی را؟!

 رهبر انقلاب چند روز پیش به معترضین عراقی لبنانی هشدار دادند که "امنیت" اولویتی است که اعتراضات اقتصادی و معیشتی نباید آن‌را تحت‌الشعاع قرار دهد.

تشخیص رهبری این است که تغییر باید از طریق صندوق رای اتفاق بیفتد و یک انتخابات درست در یک کشور ناامن و بی‌ثبات برگزار نخواهد شد.

 آبروی رهبری خرج دولت یا رئیس جمهور نشده و نمی‌شود، آنچه رخ داده تشخیص اهم از مهم و دفع افسد به فاسد است که این تشخیص خود شاخصه‌ی درایت رهبری است.

 از امام و رهبر انقلاب آموخته ایم که اسلام، انقلاب اسلامی و جمهوری اسلامی از آبرو و حتی جان رهبری مهمتر است و این درس را بار دیگر رهبری به همه ما تذکر دادند.