لبه سقوط یا سکوی پرواز؟!

 فتنه ها بد نیست ؛ منافقان را رسوا می کند. به شرط آنکه مومنان ، قوام و انسجام داشته باشند.

علی علیه السلام  با سه طایفه «قاسطین» و «ناکثین» و «مارقین» مواجه بود ؛ ولی آنکه کمر حکومت او را شکست ، سست عنصری کوفیان بود.

حال و هوای این روزهای جمهوری اسلامی ، مشابهات زیادی در تاریخ دارد. التهاب این روزها ، بارها و بارها تاریخ را به طپش انداخته. تاریخ را که می خوانی ، می بینی مشتی از خروار خروار فتنه ای که انقلاب از آن عبور کرده ، انقلاب ها را به باد داده.

این روزهای انقلاب به شبهای گرم عملیات می مانَد. همه افراد و احزابی که از صدر انقلاب زخم و کینه ای را حمل کرده اند امروز بر پا ایستاده اند و مترصد قیام اند.

از ملی گراها و سلطنت طلب ها  و منافقین ، تا تَکراری ها و بهاری ها و لندن نشین ؛ تا پرچم سفیدانِ پست برق نشین ؛ تا درویشانِ شمال شهر نشین ؛ همه خود را نشان داده اند و قلب نظام را نشانه گرفته اند.

انقلاب های پیشین ، اگر با هزار زحمت خود را به اینجا می رساندند ، تاب گذر از این گردنه نداشتند. اما انقلاب اسلامی ایران ، از این پیچ تاریخی به سلامت خواهد گذشت و تاریخ را در فصلی جدید متولد خواهد نمود. گواه و شاهد این حرف ، شهیدان دهه هفتادی و روشنایی ذهن و قلم عناصر حزب اللهی است.

جنبش های مومنانه پیشین با این جنس فتنه ها نابود شدند ؛ چون فاقد قوام مومنانه ای بودند که قیام های کافرانه را پس می زند. ایرانیان اما از مردم حجاز و کوفه برترند. ایرانیان ، قوم بشارت داده شده قرآنند که «إِنْ تَتَوَلَّوْا يَسْتَبْدِلْ قَوْماً غَيْرَكُمْ ثُمَّ لا يَكُونُوا أَمْثالَكُم‏» (محمد / 38)

این روزها ، زیر پای انقلاب را که ببینی دلهره سقوط پیدا می کنی. ولی دلگرم باش که این بالها ، توان پریدن تا بی کران دارد. تا روشنای صبح چیزی نمانده ...