پیش از این هر تیم آسیایی که فرصت حضور در ورزشگاه آزادی را می یافت، این
ورزشگاه را جهنمی می دید که هزاران هوادار با تمام توان به تشویق تیم
ایرانی می پردازند این اتفاق در حالی می افتد که هواداران فوتبال ایران در
هر کدام از کشورهای منقطه نیز به تعداد کافی در ورزشگاه حضور پیدا می کردند
و حداقل از هواداران تیم مهمان بیشتر بودند، همین موضوع باعث می شد تا تیم
های ایرانی ها در کشورهای دیگر نیز احساس غریبی نکنند.
اما در لیگ قهرمانان فعلی، این اتفاق به گونه ای دیگر خود را نشان داد، در
حالی که باید بازی های تیم های ایرانی به جای برگزار شدن در ورزشگاه های
آزادی، فولادشهر و غدیر، با حضور حداکثری هواداران برگزار می شد، در
ورزشگاه سلطان بن قابوس عمان و با کمترین طرفداران تیم های ایرانی برگزار
شد.
هر چند از نظر مالی و ابعاد مختلف این اتفاق به ضرر باشگاه های ایرانی تمام
شد اما این مسئله وقتی روی بد خود را به ما نشان می داد که در دیدار تیم
های پرسپولیس و الهلال، ذوب آهن و الاهلی، تعداد زیاد هواداران تیم میهمان،
ورزشگاه سلطان بن قابوس را برای تیم های ایرانی تبدیل به جهنم کرده بودند،
دیدار تیم ذوب آهن در حالی آغاز شد که ساعتی پیش از سوت شروع بازی در حدود
4000 عربستانی در ورزشگاه حضور یافته بودند و این تعداد تا پایان بازی به
7000 نفر افزایش یافت. هوادارانی که بیش از نود دقیقه، یکصدا به تشویق تیم
خود و بازیکنانشان پرداختند، تشویق ها و سوت هایی ویرانگر که می توانست هر
تیم دیگری را از پا بیندازد و وقتی می بینیم تیم های ایرانی باید بازی های
خانگی خود را در چنین شرایطی برگزار کنند کمی برایمان سنگین تمام می شود.
چهار تیم ایرانی حاضر در لیگ قهرمانان می توانستند رقبای عربستانی خود را
در ورزشگاه های خانگی به چهار میخ بکشند اما این اتفاق حداقل در لیگ قهرمان
پیش رو نمی افتد. از طرفی مسئولان فوتبال ایران نیز باید به هوش باشند،
شاید به روش های مختلفی که توسط رقبا به کار گرفته شده، دوره سیطره
هواداران ایران بر فوتبال آسیا به پایان رسیده باشد، شاید باید فکری جدید
داشت و حداقل با روش های مسئولانه باعث از دست رفتن میزبانی ها نشویم.