عکس/ تانگوی مرگ...

تصاویر روی جلد هفته نامه The Week علاوه بر زیبایی و جذابیت ظاهری، مفاهیم عمیق و جالبی هم پشت آنهاست. درباره طرح روی جلدِ "دِ ویک" که آوریل ۲۰۱۵ منتشر شد، نکات زیر قابل توجه است(تصویر در پایین متن قرار دارد)

-در رقصِ اوباما و روحانی، اوباما در نقش مرد و روحانی در نقش زن رقاص است.

-مرد رقاص (اوباما) دست بالاتر و قدرت برتر را در رقص (مذاکرات) دارد.

-بینندگانِ رقص (ناظران مذاکرات) به جلوهگریها و عشوه ریزیهای زن (روحانی) زل زده اند. این خانمِ رقاص است که با خرج حیا و نجابت خود، توجه همه را جلب کرده (جلب توجه جهان به افول استکبار ستیزی و انقلابی گری ایران).

-پرستیژ و ابهت مرد (اوباما) با شرکت در این رقص (مذاکرات) دچار خدشه نمیشود (آمریکا در مذاکرات بر سر حقوق بدیهی ایران مذاکره میکند، قرار نیست ذره ای لطمه به حقوق آمریکا و قدرتش وارد شود).

-اوباما کُتی به رنگ مورد علاقه روحانی پوشیده تا ظاهراً خودش را همراه با او جلوه دهد.

-چشم روحانی به دهان اوباماست؛ دهان باز، میمیک صورتِ طماع گونه و زبان نیمه بیرون آمده ی روحانی؛ که نشان میدهد یا طمع کرده این گل خوش رنگ و لعاب (امتیاز رفع تحریمها) را از اوباما بگیرد و یا منتظر است اوباما حرکت بعدی رقص دیپلماتیک را به وی دیکته کند.

-چشم اوباما به بینندگان خارج صحنه (اسرائیل و کنگره) است. وی میخواهد این ناظران قدرتمند و موثر را نیز راضی نگه دارد اما روحانی تنها در صدد بالا بردن کیفیت هم آغوشی خود با اوباماست و به خارج از صحنه کاری ندارد.

-موجودیت و تعادل روحانی به اراده ی آمریکا گره خورده. اگر اوباما در میانه ی رقص، روحانی را رها کند؛ وی به طرز فجیعی به زمین خورده و دچار شکست عشقی خواهد شد.

به کانال 598 بپیوندید
@www_598_ir