لیست القاب و ناسزاهایی که روحانی به منتقدین اش نسبت داد + جدول

به گزارش سرویس سیاسی پایگاه 598، آنروز که در سال 1392 در انتخابات دوره دواردهم ریاست جمهوری پیروزی حسن روحانی اعلام شد خیلی ها بهت زده و برخی ها هم با چشم گریان ناظر رفتن وی به ساختمان پاستور بودند و از خود می پرسیدند که چطور شد که بر خلاف بسیاری از پیش بینی ها وی توانست به اینگونه و در ضعیف ترین آرای انتخاباتی مردم بعد از پیروزی انقلاب اسلامی سکان هدایت قوه مجریه را بدست گیرد.

او سابقه سیاست ورزی زیادی در این سطح نداشت و در میان اجزاب و جریانات سیاسی نیز دارای وزنی برای تکیه زدن بر این جایگاه نبود اما هر چه بود وی برنده این انتخابات شده بود و همگان هم باید به نتیجه انتخابات گردن می نهادند . وقتی به سابقه دوران دفاع مقدس او نگاه می کردیم با خود زمزمه می کردیم که او از فعالان این عرصه بوده است ، وقتی به بزرگترین تشکیلات روحانی قبل و بعد انقلاب نظر می انداختیم او را از افرادی ثابت قدم در این عضویت می دیدیم.

وی کسی بود که در کوران حوادث سیاسی انقلاب اسلامی آبدیده شده بود و هرجایی از بزنگاه های انقلاب اسلامی می شد جای پایی را از وی مشاهده کرد اما وقتی به دوستان و یارانش نگاه می کردیم بر تردید و دودلی هایمان افزوده می گشت، همه او را شاگرد هاشمی رفسنجانی می دانستند که درس خود را در محضر استادش بخوبی یاد گرفته و جریان حضور مک فارلین در ایران در سال های 1365 ، دبیر شورای عالی امنیت ملی و مواضعش در جریان فتنه 78 و بالاخره مسئول تیم مذاکره کننده هسته ای کشور در دهه های 70 و 80 که آنچنان ضعفی در حفاظت از منافع ملی در جریان مذاکرات هسته ای با غرب از خویش نشان داد که رهبری معظم انقلاب در نهایت دخالت کرده و حکم تاریخی بازگشایی صنایع هسته ای کشور را صادر کردند.

در سال 1392 این او بود که ردای ریاست جمهوری را بر تن کرد و پای به ساختمان پاستور نهاد تا نشان دهد که که ملت ایران به هرکسی که ادعای خدمتگزاری را می کند این فرصت را از پایین ترین تا ارشدترین مقامات کشوری و لشگری را می دهد تا لیاقت و شایستگی خود را در میدان عمل به نمایش بگذارد و برای حسن روحانی نیز این فرصت وجود داشت تا یکبار هم که شده بدون سایه هاشمی رفسنجانی خودی نشان دهد و شاید از این گذر بتواند تنه به تنه وی بزند و برای یاران نزدیکش تکیه گاهی قابل اطمینان باشد لاکن با گذشت زمان این احساس در همگان رنگ باخت ودیدیم و دیدند که کلید مشکل گشای وی اصلا کلیدی برای این زمان و در های این دوره نبود زیرا آن کلید، کلید دهه های 60 و 70 بود که به اشتباه و یا به عمد توسط مشاورانش کلیدی برای این دوران معرفی شده بود غافل از اینکه درب های این دوره درب های دیجیتالی است که با اثر انگشت و مردمک چشم و... قابلیت باز شدن دارد و وی باید فکر دیگری بکند البته او این کلید را به درب های اقتصاد صد روزه و یارانه و سبد کالا وتوافق برجام امتحان کرد اما یا کلیدش شکست یا گیر کرد و وقت همگان را گرفت و یا اصلا نتوانست وارد محل اصلی خود شده و گره ای از مشکلات مردم را بگشاید .

با تمام این این احوال حسن روحانی تا به امروز به باور ناهمخوانی ذاتی و اجتماعی کلیدش نرسیده است و علیرغم اینکه دلسوزان دولتش تلاش می کنند تا وی را از راه رفته باز آورند وی همچنان بر باورهای قدیم و ژنرال های اقتصادی و سیاسی دولت های سازندگی و اصلاحات اعتماد دوچندانی داشته و منتقدانش را در میدانی سیاسی تصور می کند که باید یا در مقابلش کرنش کنند و یا اینکه آماده دریافت مدال های رنگارنگی ساخته شده از القاب و عناوین مختلف باشند که شاید بیان گوشه ای از این القاب خالی از لطف نباشد:

البته در باره این لیست هم باید توجه نمود که این عناوین می تواند دائما توسط مسئولات دولتی بروز رسانی شده و عطر و بوی تازگی خود را بنا به ضرورت ها و شرایط مکان و زمان حفظ نماید: