تفاوت معني دعا و نيايش در زبان فارسي و در قرآن كريم
معني دعا و نيايش در فارسي با معناي آن در قرآن كريم متفاوت است، در فارسي نيايش به ارتباط برقرار كردن با خدا معني ميشود و معني دعا خواستن از خدا است. اما در قرآن نيايش به معني دعا آمده و درخواست از خدا به معني سؤال بيان شده است.
همه لحظات خوب و بد زندگي بهانهاي براي نيايش خداوند است
عبادت همه فلسفه زندگي انسان است و انسان موجودي است كه فلسفه نيازش هيچ نيست مگر اينكه رافع حقيقي نياز را بخواند. در واقع همه زندگي ما بهانهاي است براي اينكه خدا را نيايش كنيم، چه لحظات خوب، چه لحظات بد و چه لحظات سخت.
دعا كردن با طلب كردن دو موضوع متفاوت هستند. خداوند ميفرمايد: بخوانيد مرا تا اجابت كنم شما را، اين خواندن درخواست كردن نيست بلكه نيايش و توصيف خداست. گاهي فقيري به شما مراجعه ميكند و خواستهاي دارد. اما گاهي فقير خواسته مادي ندارد و خواهش او ديدار معشوق است، البته ممكن است هديهاي هم پس از وصف معشوقش بگيرد. به عنوان مثال شما دعاي كميل ميخوانيد و در متن دعا به وصف خدا ميپردازيد. درهيچ كجاي دعا خواستهاي مطرح نميشود اما همين نيايش ممكن است سبب شود شما هديهاي هم دريافت كنيد.
براي نيايش خداوند نبايد منتظر اتفاقات باشيم
پس خواندن دعا عشقبازي و صحبت با معشوق است حال اگر هديهاي هم گرفتيم چه بهتر، اما هدف اين نيست و هدف ديدار و وصال معشوق است. همچنين خدا خودش وعده داده كه دعا را بيپاسخ نميگذارد. اينكه كه هستيم و چه هستيم مهم نيست، مهم لذتي است كه ما از محضر خدا ميبريم. نبايد براي ارتباط برقرار كردن با خدا منتظر باشيم تا اتفاقي بيفتد بايد همه چيز بهانهاي باشد براي ياد خدا.
اين كه در زندگي گاهي مشكلي پيش ميآيد و ما دچار اضطراب ميشويم براي اين است كه ما خدا را فراموش نكنيم و به ياد بياوريم كه بايد با خدا حرف بزنيم و نيايش كنيم. اين كه در ادعيه براي حالتهاي مختلف دعا قرار داده شده است براي اين است كه ما در هر حالت به ياد خدا باشيم و به ذكر و تسبيح او بپردازيم و در واقع همه حالتهاي مختلف انسان بهانهاي است براي حرف زدن با خدا.
براي نيايش خداوند بهترين جا ادعيه اهل بيت(ع) است
يكي از قهرمانان قرآن حضرت موسي(ع) است و مدام دنبال بهانه براي حرف زدن با خدا است. هر اتفاقي كه ميافتد دنبال نيايش است و به توصيف خدا ميپردازد.
پس براي نيايش و حرف زدن با خدا جايي بهتر از ادعيه اهل بيت(ع) نيست.