همکاری شرکتهای چند ملیتی با پژوهشکده‌های دولتی ایران برای تولید محصولات تراریخته/ کنترل توان جمعیتی و کاهش باروری محصول واردات محصولات تراریخته است

به گزارش گروه اجتماعی پایگاه 598،  یکی از چالش های اخیر در حوزه اندیشه و اقتصاد، مبحث تهدید و یا فرصت بودن محصولات تراریخته می باشد، محصولاتی که بدون هیچ آزمایشی، سالانه 5 میلیارد دلار از آن وارد کشور می شود، با وجودی که 39 کشور در جهان، که 26 کشور ای این تعداد عضو اتحادیه اروپا می باشند، کاشت آنها را ممنوع اعلام کرده اند، ولی لابی قدرتمند حمایت از تجاری سازی این محصولات که امروزه ارتباط آنها با بنیاد راکفلر و نفوذ آنها در دولت علامت سوال های فراوانی را برای هر محقق منصف و وطن دوست ایجاد کرده است، سخت به دنبال حذف منتقدین این محصولات در صحنه مقابله می باشند.

برهمین اساس خبرنگار اجتماعی پایگاه 598 در مصاحبه با حجت الاسلام و المسلمین علی ارجمند عین الدین مسئول حوزه نمایندگی ولی فقیه در سازمان جهاد کشاورزی استان البرز و متخصص مسایل تراریخته و بیوتروریسم به بررسی این موضوع پرداخته است که متن این گفتگو در ادامه می آید.

در ابتدا بفرمایید تعریف شما از تراریخته و محصولات  آن چیست؟

مفهوم تراریخته، یعنی دستکاری ژنتیکی بر روی موجودات زنده اعم از میکروارگانیسم‌ها، جانوران و گیاهان به منظور تغییر صفات و ویژگی‌های آنها می‌باشد. این فنآوری از شاخه مهندسی ژنتیک و زیست فنآوری بوده که امروزه از فنآوری‎های نوین مهم و موثر در تولیدات دارو، واکسن، محصولات غذایی و غیره محسوب می‌شود که البته ویژگی‌های هر حوزه بسیار متفاوت است. خصوصاً در رابطه با تولید محصولات کشاورزی و غذا با منابع تراریخته، با توجه به تاثیرات متعدد و گسترده ای که این دستکار ها می‌تواند ایجاد کند.

ظاهرا همه تراریخته ها بد نیستند دراین باره توضیح بدهید؟

درست است. در بین مجامع علمی و محققان دو گروه در دنیا شکل گرفته اند که یک گروه حل تمام مشکلات کمبود و فقر غذایی و راه دستیابی به کشاورزی پیشرفته را به این فنآوری نسبت داده و گروه دیگر بعلت گستردگی و مجهول بودن ابعاد اثرات این فنآوری و حتی اثرات مخربی که بر روی تنوع زیستی و برهم خوردن چرخه زیستی می‌گردد، تنها درحد محدود و کنترل شده در محیط آزمایشگاه بسنده می‎کنند. دولتمردان کشورهای مختلف نیز براساس این دیدگاه‌ها و قابلیت توان مدیریت خود اتکا و پایدار، سیاست‎های خود را در بهره برداری و استفاده از این فنآوری شکل داده اند. بعضی از کشورهای پیشرفته با رعایت استانداردهای قوی تنها به کار تحقیقاتی پرداخته و خصوصاً در تولید، رهاسازی و مصرف محصولات غذایی و کشاورزی محدودیت شدیدی قائل هستند.

درسطح دوم کشورهایی هستند که تولید تجاری را جایز دانسته اما محصولات تولیدی را با برچسب تراریخته با بازار ارائه می‌دهند، عمدتا این کشورهای با رویکرد اقتصادی و تحت حمایت مافیای پیچیده کمپانی‎های غذا و دارو و محصولات کشاورزی می باشند. دسته سوم بعلت نداشتن قانون لازم و باز بودن بازار مصرف آنها و یا نیازمندی‎های اولیه و پایه، ناچار به استفاده از این محصولات میباشند، اما بدون شک این فنآوری بستر و زمینه تهدیدات خاموش و دائمی که ریسک بسیار بالا در حوزه سلامت کشاورزی و حتی اقتصادی را داشته فراهم می‎کند و در صورت عدم توجه جدی براساس ضوابط و رعایت استانداردهای لازم این تهدیدات برای کشور ایران بسیار جدی و خطرناک می‎باشد.

این تهدیدات در حوزه غذا و تهیه بذر کشاورزی چقدر است؟

استراتژیست‌ها همچون هنری کسینجر سلطه غذا را بعنوان سیاست کنترل دولت‌ها مطرح نموده اند، امروزه علاوه بر سلطه خبری، سیاسی و دارو .... سلطه غذا توسط شرکت‎های همسو با اهداف کشورهایی چون آمریکا در حال وقوع است. لذا با سوء استفاده از مهندسی ژنتیک و با ایجاد بذرهایی که قابلیت فقط یکبار کشت رادارند، منجر به انحصار بذر بعنوان منبع پایه اصلی تولیدات کشاورزی شده اند و به نوعی از این  طریق تولیدات کشاورزی کشورها را با نظام سلطه کنترل می‎کنند و کشورها را مجبور به تهیه بذر از آن شرکت‌ها می‌کنند (این شرکت‎ها نمایندگانی تربیت شده را برای پیشبرد در کشور هدف انتخاب می‎کنند).

در حوزه محیط زیست هم آسیب زا هستند؟

بله. در خصوص تنوع بسیار غنی و ذخایرژنتیکی متنوع ایران در جوامع بین الملل اتفاق نظر وجود دارد، و دشمن به هر نحوی که ممکن است در پی خارج کردن ذخایر از کشور ایران و ثبت در کشور خود (درنهایت تخریب آن درکشور ایران) می‌باشد. این درحالی است که همین ذخایر ژنتیکی به عنوان برترین عامل جهت مقابله به هر نوع تهدید و حمله بیوتروریتسی و اگروتروریستی می‎باشد که متاسفانه توسط تکنولوژی تراریخته در معرض تهدید قرار خواهد گرفت.

تکنولوژی تراریخته تنوع  زیستی را از بین خواهد برد، بعلاوه  اینکه با فرار ژن‌های محصولات تراریخته نه تنها ارقام بومی و ذخایر ژنتیکی کشور در معرض تخریب، آلودگی و فرسایش قرار می‎گیرد، بلکه موجب ایجاد آفات و بیماری‎های مقاوم ترمی‌گردد و به تبع آن مصرف سموم برای از بین بردن آنها بیشتر خواهد شد، که این موضوع با روح سیاست‌های ابلاغی مقام معظم رهبری در خصوص محیط زیست هم خوانی ندارد. از طرفی تجربه تلخ  واردات و رهاسازی جلبک آزولا که به  بهانه افزایش عملکرد برنج از کشور فیلیپین به مزارع شمال ایران راه یافت و منجر به تخریب تالابها و آلوده سازی شالیزارها گردید، مصداق بارز این حقیقت است که هر پژوهش علمی در حوزه بیوتکنولوژیک لزوماً قابلیت رهاسازی و تجاری سازی درطبیعت را ندارد. لذا نمی‎توان محیط زیست را فدای رویای افزایش عملکرد نمود.

پس با این وجود برای سلامت جامعه تهدیدی جدی است؟

متاسفانه همین طوراست. با گسترش علم و پیدایش جنبه‎ها و حقایق جدید از فنآوری‌های نوین همچون مهندسی ژنتیک، مقالات علمی و معتبر سال‎های اخیرنشان دهنده بیماری زایی این محصولات در ابعاد مختلف در محیط‎ های آزمایشگاهی می‌‎باشد. بنابر گزارش‌های مصرف این محصولات منجر به بیمارهای متعددی همچون، ناباروری و بیماریهای خاص نژادی، سرطان‌هاو ... شده است.

از طرفی علاوه بر پیامدهای طبیعی و غیرعمدی سوء استفاده از این نوع  محصولات جنبه‎های هدفمند و هوشمندانه دستکاری شده ژنتیکی نیزمطرح است (بعنوان مثال، پروژه نژاد برتریا همان یوژنیکس) که دشمن با این اقدام کنترل سلامت و توان جمعیتی و نسل‎های کشور را می‎تواند مورد هدف قراردهد. لذا این موضوع بعنوان یکی از تهدیدات و مخاطرات جدی و خاموش با اثر دائمی می‌باشد. با توجه به مصرف این محصولات در سبد غذایی مردم و اثرات سوء شناخته شده و ناشناخته آتی، مصرف آن می‎تواند صدمات جبران ناپذیری بر پیکره سرمایه‎های انسانی و منافع ملی وارد نماید.

محصولات تراریخته تا چه میزان می تواند  بستر و زمینه نفوذ دشمن و نمایندگان دشمن را در کشور فراهم کند؟

شرکت‎های چند ملیتی همچون مونسانتو، سینجنتا و ... با ایجاد بورسیه‎های تحصیلی برای دانشجویان کشورهای در حال توسعه، نیروهای متخصص در راستای اهداف خود تعلیم می‎دهند که به نوعی هزینه تبلیغات آنها در کشورهای مورد نظر را تحت عنوان بورسیه پرداخت می‎نمایند. با این اقدام نمایندگان این شرکت‎ها در داخل نفوذ کرده اند و با عناوینی همچون فنآوری هراسی و علم ستیزی و امپراطوری دروغ سعی در خاموش کردن صدای منتقدان نظام سلطه غذا دارند.

بعنوان مثال برنج تراریخته ای که کشت آن امروز در کشور مطرح است تحت حمایت مالی شرکت سینجنتا و بنیاد راکفلر بوده و معلوم نیست به چه اهدافی و با چه ژنی، می‌خواهد تحت عنوان دانش بومی در کشور کشت گردد. بعلاوه اینکه نمایندگان این شرکت‌ها با بودجه های دولتی و با استفاده از ظرفیت پژوهشگاه‌ها و پژوهشکده‌های دولتی تحت عنوان شرکت دانش بنیان سعی در پیشبرد اهداف منفعت طلبانه خود و شرکت‌های مذکور را دارند، این درحالی است که فعالیت‎های آنها غالبا دانش بنیان نیست.

به عنوان متخصص و آشنا به این مسیال راهکار و پیشنهاد شما چیست؟

با عنایت به موارد مطروحه فوق در راستای مصونیت و بی اثر کردن تهدیدات به منظور کاهش آسیب پذیری و پایداری در برابر امنیت غذایی مردم، محیط زیست و سلامت جامعه، نسبت به تجدید نظر در سیاست‎های کلان کشور از جمله حذف بند مذکور از سند برنامه  ششم توسعه  دولت (درقسمت راهبردها، سیاست‌ها و اقدامات اساسی صفحه 360 بخش علم وفنآوری) با عنوان " تولید و تجاری سازی انبوه کودهای زیستی، سموم زیستی و محصولات تراریخته با اولویت برنج و پنبه تراریخته"تا تکمیل زیرساخت‎های رصد و پایش، تشخیص، کنترل و نظارت و بازنگری قوانین و مقررات، دستورالعمل‎ها و آئین نامه‎های مربوط از هرگونه رهاسازی، تولید تجاری و واردات بی رویه این محصولات به مدت 5 سال جلوگیری به عمل آید و در این مدت تحقیق و توسعه در حوزه تراریخته تا لبه مرزهای دانش ضروری است.