درستكار: ماه رمضان امسال دست تلويزيون خالي بود

وي ادامه داد:‌ توليدكنندگان نيز تلاشي در تغيير اين فضا نمي‌كنند؛ در واقع مي‌توان مدعي بود كه جرياني ساكن در سريال‌ها بوجود آمده كه فقط ساعات تلويزيون و ببينندگان پر مي‌شود.

اين منتقد با اشاره به برنامه‌هاي هدف دار نيز گفت: از ميان برنامه‌هاي هدف دار مثلا مي‌توان به «خندوانه» و «ماه عسل» اشاره كرد كه سعي دارند نسبت به گذشته، قدم‌هاي بلندتري را بردارند. «خندوانه» در اين مدت در خنداندن و شاد كردن مخاطبانش كوشا بوده و نيز رابطه موفقي با ايشان برقرار كرده است. همين كه رامبد جوان با يك برنامه ساده و كم هزينه اين همه در ميان آحاد جامعه مطرح شده، نشان مي‌دهد كه چقدر دست تلويزيون تاكنون خالي بوده و خالي است.
اين منتقد در ادامه افزود: «‌ماه عسل» هم مي‌توانست بهتر باشد، اما انتخاب‌هايش يكي در ميان، خوب از آب در مي‌آمد و قالبش،  موجب شده كه در اين سال‌ها پيشرفت شاياني نكند. برنامه صرفا روي مهمان‌هايش متكي است و در اين زمينه تا حدودي بايد گفت كه دستش بسته است. البته به نظرم نبايد به هر قيمتي آنتن تلويزيون را پر كرد.

درستكار بيان كرد:‌ ماه رمضان امسال بيش از هر مناسبت ديگري، دست تلويزيون خالي بود؛ به نظرم «دردسرهاي عظيم2» تفاوت چنداني با سري قبلي خود نداشت و «پايتخت4» هم با «پايتخت2» و 3 تفاوت ساختاري نداشتند! بدون كوچكترين خلاقيتي در اجرا و يا محتوا همان روال، همان آدم ها و همان سير ادامه يافت. سريال‌ها و ساختارها در تلويزيون ما مدام در حال تكرار و در جا زدن هستند. البته بخشي از اين موضوع، طبيعي است؛ دنباله سازي‌ها بايد كه بر عناصري واحد متكي باشند، اما فقدان داستان و كش دادن صحنه‌ها و موارد ديگر در سريال‌هاي ياد شده، بيش از حد بود.

وي درباره سريال «پايتخت 4» ادامه داد:‌ «پايتخت 4» به لحاظ تصويري ساختاري شلخته داشت و اگر بار طنز را از روي ديالوگ‌هايش برداريد، سريال فرو مي‌پاشد؛ چراكه كل متن مبتني بر ديالوگ و تكه كلام‌هاست و ضعف در ساختارهاي نمايشي، موجب بوجود آمدن حركات عجيب و غريب دوربين شده است.

اين منتقد بيان كرد: تمامي سريال‌هاي ماه رمضان امسال از نظر بصري هيچ چيز نويي نداشتند و كمتر مي‌توانستيد نقطه قوتي در آنها پيدا كنيد.

 درستكار با اشاره به كيفيت نازل سريال‌ سازي در رسانه ملي گفت:‌ به طور كلي مدار سريال‌ سازي در تلويزيون ايران، يك مدار بسته است و خيلي كم پيش آمده كه تجربه‌هاي نو و جديدي را شاهد باشيم. يكي از دلايلش اين است كه در اين رسانه، چرخه و نظم مديريتي طوري است كه نيروهاي جديد در آن ورود پيدا نمي‌‌كنند؛ و به افراد اعتماد نمي‌‌شود و يا اصلا مديران محترم، دلشان نمي‌خواهد به نيروهاي تازه نفس اعتماد كنند و البته اين شيوه موجب شده كه ما حس كنيم كه ايشان، چندان اهل پيشرفت هم نيستند. با اين اوصاف و تا زماني كه فقط به فكر پر كردن آنتن تلويزيون باشيم و جسارتي از خود براي توليد آثار نو و كسب تجربه در فضاهاي تازه نشان ندهيم، طبعا هيچ اتفاق جديدي را هم نمي‌توانيم رقم بزنيم.