ديروزمان اين بود امروز سر خم نخواهيم كرد

لكل نَبَإٍ مسْتَقَر، لكل نَبَإٍ مسْتَقَر، لكل نَبَإٍ مسْتَقَر...

خبر آمدن شهدا، ديگر برايمان عادي شده بود در همهمه گراني‎‎ها و نرخ بنزين و خبر قطع يارانه‎ها و توافق‎ها و عدم توافق‌ها!

«پيكر‎هاي مطهر 270 شهيد دفاع مقدس، كه طي عمليات اخير تفحص كشف شده‎اند از طريق مرز شلمچه وارد كشور شدند.

فرمانده كميته جست‌وجوي مفقودين ستادكل نيرو‎هاي مسلح، از كشف پيكر‎هاي مطهر 175 شهيد غواص عمليات كربلاي 4 خبر داد». تا اينجاي خبر همه چيز مثل هميشه بود! حالا حدود يك هفته از انتشار خبري كه ابتدا ظاهرا قرار بود مثل باقي خبر‎ها در روزمرگي رفتن ارديبهشت و آمدن خرداد گم بشود، گذشته است اما صفحات فضاي مجازي پر شده است از ارادت به حقانيت آشكار اين خبر.

«شماري از اين پيكر‎هاي مطهر متعلق به غواصان عمليات كربلاي  است كه با دستان بسته به شهادت رسيده و برخي پيكر‎ها زماني كه كشف شدند، هيچ جراحتي نداشتند و متوجه شديم كه آن‎ها زنده به گور شدند».

اينجا بود كه حقيقت، بُرنده و تلخ همه را ميخكوب كرد: زنده به گور با دستان بسته پس از 29 سال! و درد تكثير شد... «موجي كه حيران مي‎كند دريا دلان را»

با سرعتي باور نكردني همه در درد اين مظلوميت شريك مي‎شويم با همه اختلافاتي كه در مذهب، عقيده، مرام يا مسلك داريم. و نقطه اشتراك ما اينجاست؛ همه سوگواري مي‎كنيم براي جواناني كه بعد از 29 سال با چشماني باز و دستاني بسته مي‎آيند تا آكنده كنند اضطراب اين ‎روزهايمان را از عطر گل محمدي تا با افتخار بايستيم و بگوييم ديروزمان اين بود، امروز سر خم نخواهيم كرد تا فردايي سربلند داشته باشيم.

اما همه در بهت و حيرت مي‎مانيم كه بعد از 29 سال بايد مي‎آمدند؟ چرا حالا؟

قرار بود كه با اين بهار برگردي؟

پس از «هزار و دو شب» انتظار برگردي؟

قرار بود پلاكت به سينه‌ات باشد

نه اينكه با ستاره دنباله‌دار برگردي

آ‎هاي ساكن تابوت اينكه رسمش نيست

صنوبري بروي، لاله‌زار برگردي

29 سال بايد چشم مادرانشان به در خشك مي‎شد و پشت پدرانشان خميده تا در سكوت اين انتظار راهي ديار باقي شوند؟

 اما ماجرا براي آنان كه به اتفاقي بودن هيچ چيز در عالم معتقد نيستند، پايان نيست! يك آغاز است.

آغاز اين باور كه «لكل نَبَإٍ مسْتَقَر وَ سَوْفَ تَعْلَمُونَ/ براي هر خبري قرارگاهي است و به‎زودي خواهيد دانست».

و خداوند چه آشكارا مي‎گويد هر خبري را هنگامه وقوع و روي‎دادن است كه در آن هنگام آشكار مي‎شود و هنگامه وقوع اين خبر همين روز‎ها بود كه «جنگ از وطنم سفر نكرده‎ست هنوز...»