خوب شد دولت منشور اخلاقی داشت وگرنه...

به گزارش پایگاه 598 ، محمدکاظم انبارلویی در روزنامه رسالت نوشت: دولت یازدهم کار خود را با انتشار منشور اخلاقی و سوگندنامه‌ای آغاز کرد که 13 بند زینت‌بخش آن بود. این منشور اخلاقی در اولین جلسه هیئت دولت به ریاست حجت‌الاسلام والمسلمین دکتر حسن روحانی قرائت شد.

 

بخشی از این سوگندنامه به شرح زیر است: سوگند می‌خورم؛ 1- پذیرای نقد و نظر دیگران باشم 2- مسئولیت خطاهای خود را بپذیرم 3- برای دیدگاه‌های مخالف و انتقاد آنان ارزش قائل باشم 4- به شعور عمومی احترام بگذارم. 5- اندیشه‌ام در مدار اعتدال، تصمیماتم بر مبنای تدبیر و رفتارم در چارچوب قانون باشد 6- حق مردم در دسترسی به اطلاعات را پاس دارم.

 

وزرای دولت دهم در جلسه اول هیئت دولت در پیشگاه قرآن‌کریم و در برابر رئیس‌جمهور به خداوند متعال سوگند خوردند که در دوران مسئولیت خود به منشور اخلاقی دولت تدبیر و امید متعهد باشند. اکنون پس از گذشت بیش از یک سال و 5 ماه از این سوگند، آیا وزیران دولت یازدهم به مفاد این سوگند پایبند بوده‌اند؟

 

انبارلویی می‌افزاید: سوال مهم‌تر اینکه آیا خود رئیس‌جمهور که این سوگند‌نامه را ابداع فرمودند و در دوران روسای جمهور قبلی بی‌سابقه بوده است، به این سوگندنامه متعهد و پایبند بوده است؟ خداوند در قرآن‌کریم خطاب به پیامبر(ص) می‌فرماید: «قل لعبادی یقولوا التی هی احسن ان الشیطان ینزغ بینهم ان الشیطان کان للانسان عدوا مبینا» (سوره اسرا - آیه 53) (به بندگانم بگو آنچه را که بهترین سخن است بگویند، بی‌گمان شیطان میان آنان آشوب و دشمنی می‌افکند، همانا شیطان برای انسان دشمنی آشکار است) اما کارنامه گفت‌وگوهای رئیس‌جمهور نشان می‌دهد او با بندگان خدا نیکو سخن نگفته است.

 

سردبیر رسالت خاطرنشان می‌کند: رئیس‌جمهور محترم در برخورد با منتقدین، ادب و آداب نقد و نیز همین سوگندنامه را رعایت نمی‌کند. هنوز جوهر امضای این سوگندنامه «خشک نشده بود که رئیس‌جمهور، منتقدین خود را «کودک» نامید. و پیش از آن هم منتقدین خود را متهم کرد به اینکه «از کارهای مثبت دولت ناراضی‌اند». به این هم اکتفا نکردند و از روی بی‌مهری منتقدین خود را «تازه انقلابی شده» معرفی کردند. آیا این بیان، سعه وجودی رئیس‌جمهور محترم را در پذیرا بودن نقد و نظر دیگران نشان می‌دهد؟ آیان این نشان می‌دهد که او برای دیدگاه‌های مخالف و انتقاد آنان ارزش قائل است؟

 

جمعی از نخبگان حوزه و دانشگاه از روی دلواپسی از صیانت از دستاوردهای هسته‌ای نظام، نقد مشفقانه‌ای به نوع مذاکرات و تعهدات «نقد» جمهوری اسلامی در توافق ژنو و مطالبه «نسیه»، مطالبی را گفتند. رئیس‌جمهور به جای پاسخگویی عالمانه و اخلاقی فرمودند؛

 

- در تحریم‌ها منافع شخصی دارند

- از خلقت خداوند هم ایراد می‌گیرند

- از پیشرفت در مذاکرات هسته‌ای نگرانند

 

و به این هم اکتفا نکردند، فرمودند، «عقب مانده‌اند» «بزدلند»، «ترسو هستند»

 

نویسنده اضافه می‌کند: پس از یک سال مذاکره بی‌آنکه دولت به سوگند «حق مردم در دسترسی به اطلاعات» عمل کند، معلوم شد 5+1 طی یک سال گذشته به تعهدات خود عمل نکردند، تحریم‌ها نه تنها برداشته نشد بلکه اضافه شد و سخن منتقدین و پیش‌بینی‌های آنها درست بوده است و آنها پاسخ نقد مشفقانه خود را نه از روی عقلانیت و تدبیر بلکه با زبان اهانت و افترا و تحقیر و تمسخر دریافت کردند. منتقدین از جاده انصاف و عدالت خارج نشدند و نقد خود را ادامه دادند. به جایش این پاسخ را گرفتند که:

 

- «اقلیتی که وارد اتاق عملیاتی علیه دولت شده‌اند،‌ دروغ پراکنند»

- «هم اقلیت هستند، هم تخریب می‌کنند، گروه کوچکی که حامی افراطند» آیا این‌گونه سخن گفتن،‌ احترام به شعور عمومی و ارزش قائل شدن به دیدگاه‌های مخالف (بخوانید منتقدین) است؟

 

در تداوم تکریم منتقدین از سوی رئیس‌جمهور محترم، ایشان نسبت‌های زیر را حواله منتقدین کردند. «هوچی بازند»، «بی‌شناسنامه‌اند»،‌ «خطای دید دارند»، «بیکارند، متوهمند، دین را نمی‌شناسند»، «در فساد غوطه‌ورند»، «بروند به جهنم»، و بالاخره «تازه به دوران رسیده‌اند».

 

انبارلویی می‌نویسد، منتقدین تاکنون نشان داده‌اند که از وزرا، مسئولین و حتی رئیس‌جمهور، دلسوزتر به حفظ کیان دولت و منافع و مصالح ملی هستند. نشانه این رویکرد هم در پذیرش نتایج انتخابات دوره یازدهم ریاست‌جمهوری، تبریک به رئیس‌جمهور و اعلام همکاری و همیاری با وی است. رئیس‌جمهور و برخی وزرای دولت، حریم رقیب نجیب را تاکنون مراعات نکرده‌اند اما این دلیل نمی‌شود که منتقدین، حریم دولت برخاسته از رای ملت را رعایت نکنند.

 

رسالت در پایان نوشت: ملت انتظار دارد رئیس‌جمهور اگر فریادی دارد بر سر آمریکا و دشمنان اسلام بکشد، و برخورد با منتقدین را در همان کادر منشور اخلاقی دولت و سوگندنامه وزیران مدیریت کند. این کمترین انتظاری است که می‌شود از دولت یازدهم داشت و آن را عملی دانست.