چوب دولت لای چرخ مترو!

به گزارش پایگاه 598 به نقل از وطن امروز/ سیاوش رسولی: یکی از مشکلاتی که هرازگاهی در پایتخت برای شهروندان ایجاد می‌شود موضوع تاخیر در زمان حرکت قطارهای مترو به دلیل ایجاد نقص فنی است. موضوعی که مدیران مترو آن را مرتبط با تامین قطعات یدکی و کمبود اعتبار لازم برای به‌روز‌رسانی قطارها و جایگزینی آنها می‌دانند. اعتباراتی که قسمت عمده آن از طرف دولت باید تامین شود و براساس قانون این تکلیف به عهده دولت است تا با تقویت بودجه حمل و نقل عمومی مسیر فعالیت قطارهای مترو و اتوبوسرانی را باز نگه دارد. این موضوعی است که تاکنون بارها و بارها در جلسات شورای شهر هم مطرح شده و اعضای این شورا هم از تعلل دولت در پرداخت سهم مترو از بودجه گلایه دارند. اما تا به این زمان آنچه نصیب پایتخت‌نشینان شده است دود کم‌توجهی به بودجه مترو است که به چشم شهروندان می‌رود.

خزانه خالی دولت برای مترو
این در حالی است که طی روزهای گذشته یک مورد خرابی در قطارهای مترو برای لحظاتی یکی از خطوط را با اختلال روبه‌رو کرد و برای شهروندان مزاحمت‌هایی به‌وجود آورد اما مدیران مترو از جمله هابیل درویش، مدیرعامل متروی تهران درباره علت این خرابی‌ها گفته است که بودجه به مترو نمی‌دهند و به‌همین دلیل پولی برای تعویض یا تعمیر اساسی قطارها وجود ندارد. ماجرای بودجه مترو در همه دولت‌ها همیشه به موضوعی برای کشمکش دولت و شهرداری مبدل شده است. از یک سو در دولت دهم، محمدباقر قالیباف پنج‌برابر شدن بودجه مترو را رد کرد و این در حالی بود که دولت دهم مدعی شده بود بودجه مترو پنج برابر شده است.  مدتی بعد هم علیقلی‌ها، مدیرعامل سابق شرکت بهره‌برداری مترو تهران پیش از این گفته بود که دولت یازدهم ریالی بابت یارانه بلیت و توسعه مترو نپرداخته است. وی تاکید کرده بود که دولت باید 235 میلیارد تومان در سال 92 بابت یارانه بلیت مترو پرداخت می‌کرده اما دولت با اصرار بر اینکه خزانه خالی است ریالی پرداخت نمی‌کند.

چوب بی‌پولی دولت لای چرخ مترو!
در این میان به نظر می‌رسد که تنها قربانی این ماجرا شهروندان هستند. شهروندانی که به ناچار یا به دلیل علاقه به استفاده از وسایل نقلیه عمومی از متروی تهران استفاده می‌کنند. در تمام کشورهای جهان مترو از امن‌ترین وسایل نقلیه عمومی است. اما با توجه به اتفاقاتی که برای برخی قطارهای خطوط متروی تهران رخ داد تعدادی از شهروندان در برنامه‌ریزی برای استفاده از این وسیله عمومی دچار تردید شده و دوباره سراغ خودروهای خود رفتند. البته این موضوع را هم باید در نظر داشت که با ایجاد اخلال در روند آمد و شد قطارهای مترو که به دلیل نبود قطعات یدکی مناسب به وقوع پیوست برخی از شهروندان دچار ترس شده و برای استفاده از این وسیله با تردید مواجه هستند. همین موضوع هم می‌تواند بر آمار خودروهای تک‌سرنشین شهر افزوده و مشکلات ترافیکی را دوچندان کند. موضوعی که تنها دلیل وقوع آن تامین نشدن قطعات یدکی به دلیل کم‌توجهی دولت به این مقوله است که در جایی دیگر سرباز کرده و هزینه مالی دوچندانی را به دولت تحمیل خواهد کرد. چرا که با کاهش استفاده از وسایل حمل و نقل عمومی به طور حتم معضل آلودگی هوا در کلانشهرها قوت گرفته و آمار بیماران تنفسی و قلبی به صورت تصاعدی افزایش خواهد یافت؛ بیمارانی که هزینه درمان آنها به عهده دولت است.

همه در انتظار اقدام دولت
بر این اساس اگر دولت سهم تعهدات خود در پرداخت به مترو و حمل و نقل عمومی را بموقع پرداخت کند و حتی اعتبارات ویژه‌ای را برای این بخش صرف کند نه‌تنها هزینه‌ای متحمل نشده بلکه به نوعی پرداخت هزینه‌های تحمیلی درمان بیماران ناشی از هوای آلوده و هزاران هزینه حاشیه‌ای دیگر را در خزانه پس‌انداز کرده است. اما متاسفانه دولت تا این زمان به بهانه خالی بودن خزانه و مشکلات مالی توجه چندانی به این موضوع نداشته و همچنان نوسازی قطارهای مترو چشم‌انتظار عملی شدن وعده‌های دولت است. البته به نظر می‌رسد با توجه به سیاست‌های دولت در بحث اشتغال، مترو و گسترش روزافزون آن در کانون توجه دولتی‌ها قرار ندارد!

بدهی 5هزار میلیاردی دولت
نباید فراموش کرد که تا به امروز طلب شهرداری از دولت به 5 هزار میلیارد تومان رسیده و پرداخت نشدن این مبلغ به معنی فلج شدن متروی تهران است. آنچنان‌که از همین امروز می‌توان نتایج آن را در به‌وجود آمدن مشکلات جدی در قطارها مشاهده کرد. از سوی دیگر براساس آمارها سالانه بیش از 12 هزار میلیارد تومان برای توسعه خطوط مترو لازم است که با توجه به شرایط فعلی به طور حتم این اتفاق رخ نمی‌دهد. حالا با توجه به تمام این مسائل و مشکلات و دشواری‌هایی که برای شهروندان در حوادث رخ داده، باید دید چه کسی پاسخگوی کمبود جدی بودجه متروی تهران است. باید  توجه کرد که روزانه 3 میلیون نفر با متروی تهران تردد می‌کنند و سالانه چندصدهزار نفر به جمعیت ساکنان تهران اضافه می‌شود. با نگاهی به این ارقام، می‌توان تصور کرد که اگر روزی  اعتماد عمومی به متروی تهران از بین برود و این حجم عظیم جمعیت بخواهند برای تردد از وسایل دیگر حمل و نقل عمومی استفاده کنند، تهران چگونه خواهد شد!