آیت الله جوادی آملی در صفحه 195 کتاب "مفاتیح الحیات" درباره خواب و وقت
آن می آورد که امام باقر (ع) ميفرمايند: خواب در ابتداي روز مايه ناداني و
کودني و خواب قيلوله (خواب كوتاه نيمروز) نعمت و خواب پس از عصر مايه
حماقت و ابلهي و خواب ميان مغرب و عشاء مايه محروميت از روزي است.
اميرمؤمنان حضرت علی (ع) نیز ميفرمايند: خواب ميان مغرب و عشاء و پيش از طلوع خورشيد مايه فقر است.
اما
درباب ميانهروي در خواب رسول خدا(ص) ميفرمايند: خدا سه چيز را دوست
دارد: كمگويي، كمخوابي و كمخوری و نيز ميفرمايند: يكي از بدترين
چيزهايي كه درباره امتم هراس دارم پرخوابي است. (الجامع الصغير، ج1، ص49)
امام
باقر(ع) ميفرمايند: چهار چيز است كه مقدار كم آنها هم بسيار است؛ آتش،
خواب، بيماري و دشمني. [مقدار كم هر يك از اين چهار چيز را ناچيز نشماريد،
بلكه مقدار كم آنها نيز بسيار است و ميتواند منشأ پيامد زياد باشد]. (كتاب
الخصال، ص238).