وقتی که پیام صادقیان بعد از آن استارت خوب دقیقه 90 برابر نفت نقش زمین اش می کنند، بلند می شود و بی سر و صدا به دنبال توپ می گردد. نه کسی را می زند و نه اعتراضی می کند.
خب، حالا زمان آن رسیده که از تحول پسر سر به هوای پرسپولیس حرف بزنیم اما فقط چند روز بعد، اعتراض نازیبای او به داور از راه می رسد تا بدانیم پیام صادقیان ، همانی ست که بود. او بازیکن عجیبی ست. پسرکی که نمی داند حتی مسی و رونالدو هم وقت زیادی را برای «ذهنیت سازی» مثبت – حتی شاید گاهی به دروغ و با تظاهر- صرف می کنند. نمی داند محبوب شدن اساسا سخت نیست و با کمی کنترل به دست می آید. او نمی داند و با این ناآگاهی و یا ناتوانی در کنترل خشونت اش دارد فوتبال اش را در مسیر نابودی قرار می دهد.
جریمه کردن همیشه ساده ترین کار ممکن است. البته که او مستحق جریمه بوده و هست اما باید تند و آتشین به یک راه حل برای او نیز اندیشید. خوب نگاهش کنید، او لوئییز سوارز فوتبال ماست، همانقدر وامانده ایم توی کارش!
