بیانیه آیت‌الله‌جوادی‌آملی درباره تحولات‌عراق

به گزارش خبرگزاری حوزه، متن پیام معظم له بدین شرح است:

اعوذ بالله من الشیطان الرجیم

بسم الله الرحمن الرحیم

آنچه در جامعه کنونیِ خاورمیانه می‌گذرد بر خلاف عقل و بر خلاف عدل است. پیامِ پیامبران الهی بر دو محور و مدار اصلی است: یکی جامعه را به عقل دعوت کردن و یکی هم امّت را بر محور عدل اداره نمودن است. آنچه فعلاً در خاورمیانه مخصوصاً در عراق می‌گذرد نه مطابق عقل و نه مطابق عدل است; عقل و عدل را قرآن کریم به صورت تعلیم کتاب و حکمت از یک سو و تزکیه نفوس از سوی دیگر تبیین کرده است و اگر مبارزه است، مبارزه با الحاد و شرک و ظلم است که در بخش وسیعی از جهان کنونی ظهور و حضور دارد. آنچه بیش از نیم‌قرن بر فلسطینی‌های مظلوم می‌گذرد بر خلاف عقل و عدل است و آنچه استکبار جهانی به عنوان حقوق بشر از آن حمایت می‌کند بر خلاف عقل و عدل است. آنچه فعلاً به عنوان داعش عراق مظلوم را هدف قرار داده است بر خلاف عقل و بر خلاف عدل است. اگر کسی قدرت مقاومت و مبارزه دارد، باید علیه صهیونیسم استکبار بجنگد که آنها را چنین تحریک می‌کنند.

بر امّت اسلامی لازم است اوّلین سخنی را که گوش می‌دهند حرف انبیا باشد و اوّلین فعلی را که می‌بینند فعل انبیا باشد. انبیا آمدند که تا جام عقل را و جامه عدل را در دست جامعه و بر پیکر جامعه قرار بدهند. بهترین جهان‌دانی را انبیا آوردند, بهترین جهان‌داری را انبیا آوردند, بهترین جهان‌آرایی را انبیا آوردند. این داعشیِ تکفیریِ سلفی که به کُشتن مسلمان‌های بی‌گناه همّت می‌ورزد، هیچ معیار عقلی و هیچ محور عدلی ندارد. قرآن کریم ما را به «ائتسا», «اقتدا» و «تأسّی» به انبیای ابراهیمی دعوت کرده است. هم درباره حضرت خلیل که »خلیل من همه بت‌های آذری بشکست«]1] ما را دعوت کرد که او اُسوه شماست، هم درباره حضرت ختمی نبوّت وجود مبارک پیامبر اسلام(علیه و علی آله آلاف التحیّة و الثناء) دستور »ائتسا« داد فرمود: ﴿لَقَدْ کانَ لَکُمْ فی‏ رَسُولِ اللَّهِ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ﴾[2]، آنها آمدند با بت و بت‌پرستی جنگیدند نه با توحید, آنها آمدند با ظلم جنگیدند نه با عدل, آنها آمدند با آشوب و غارتگری مبارزه کردند نه امنیت و آرامش, داعش آمده است با عقل می‌جنگد, با عدل می‌جنگد, با توحید می‌جنگد, با ولایت می‌جنگد, با امنیت و امانت می‌جنگد, با حرم امن و حریم امن نبوی و علوی و کاظمی و امثال اینها(صلوات الله علیهم) می‌جنگند.

اوّلین نصیحت ما این است که این سلاح‌ها را به زمین بگذارید، دستی پیدا کنید که علیه استکبار و صهیونیسم می‌جنگد, چشمی پیدا کنید که توطئه استکبار و صهیونیسم را می‌بیند. خدای سبحان انبیای ابراهیمی؛ یعنی ابراهیم و اسحاق و اسماعیل و یعقوب(سلام الله علیهم اجمعین) را به اینکه اینها دارای دست‌ و چشم هستند ستود, فرمود: ﴿أُولِی الْأَیْدی وَ الْأَبْصارِ﴾؛[3] آن دستی که تبر می‌گیرد و بت می‌شکند دست است, آن چشمی که آیات آفاق و انفس را می‌بیند آن چشم است. داعشی‌ها نه دستی دارند که با بت مبارزه کنند و نه چشمی دارند که آیات آفاقی و انفسی را ببینند. به ما خدا فرمود اگر اهل مبارزه‌ای با سلاح باش, اگر اهل اندیشه و تحقیق و پژوهشی با قلم باش که خدای سبحان به مکتوبات چنین قلمی سوگند یاد کرد که ﴿ن وَ الْقَلَمِ وَ ما یَسْطُرُونَ﴾.[4]

بنابراین ما موظفیم چشمی پیدا کنیم که توطئه استکبار و توطئه صهیونیسم را ببینیم, آن‌که توطئه را نبیند کور است. فرمود ابراهیم, اسحاق و یعقوب چشم داشتند، اینها توطئه را که می‌دیدند دست داشتند, بت‌شکن بودند تا ﴿لِیَقُومَ النَّاسُ بِالْقِسْطِ﴾[5] حاصل شود, تا ﴿قَوَّامینَ بِالْقِسْطِ﴾[6] قیام کنند و مانند آن. اگر داعشی‌ها عاقل شدند, عادل شدند, سلاح را به زمین گذاشتند که «طُوبی‏ لَهُمْ‏ وَ حُسْنُ‏ مَآب»،[7] وگرنه بدانند عراق برای آنها یک گورستان عمومی برای آنها خواهد بود، نه ملت مسلمان و متدیّن عراق آرام می‌نشینند، نه دوستان و علاقه‌مندانی که حاضر هستند از شرق و غرب عالم بدون دخالت دولت‌ها و دخالت در کشورها آنها را از امور معنوی و دعا و سلاح و سداد کمک کنند ـ بدون کمک آنها هم نخواهد بود ـ آنها هم در زمین‌گیر کردن داعشی‌ها سهم تعیین‌کننده‌ای دارند. امیدواریم اینها به عقل بیایند سلاح را به زمین بگذارند, صَلاح عقل را فراهم کنند و امیدواریم مجاهدان و مبارزان نستوه عراقی و مسلمان‌های متدیّن شرق و غرب عالم که دعا می‌کنند، فاتح و پیروز این صحنه باشند تا خطر داعش و داعشی به خود آنها برگردد و استکبار و صهیونیسم را که در پشت صحنه هستند پشیمان کنند!

«غفر الله لنا و لکم و السلام علیکم و رحمة الله و برکاته»

1 . دیوان سعدی، غزل40؛ «دگر به روی کسم دیده بر نمی‌باشد *** خلیل من همه بت‌های آزری بشکست».
2 . سوره احزاب, آیه21.
3 . سوره ص, آیه45.
4 . سوره قلم, آیه1.
5 . سوره حدید, آیه25.
6 . سوره نساء, آیه135.
7 . الکافی(ط ـ اسلامی)، ج2، ص239.