«شادی در تهران» یا توهین به ارزش‌ها

به گزارش پایگاه 598 به نقل از گروه اجتماعی «خبرگزاری دانشجو» - مصطفی خدابخشی؛ رقص، دست و شادی، پریدن به هوا و جفت پا آمدن روی هر چیز که اسمش ارزش است، بین دختر و پسر هم هیچ فرقی وجود ندارد. فقط باید برقصند و شادی کنند و « آزادی یواشکی» خود را فریاد بزنند.

آزادی که تنها شاکله آن در رقص و پایکوبی و در آوردن روسری از سر و ... خلاصه می شود و قرار است مستمسک سوءاستفاده برای عده ای خاص باشد. آنقدر می چرخند و حرکت موزون و ناموزون می کنند که سرشان گیج می رود تا خودشان گم کنند اصلاً برای چه قرهای فراوان کمرشان را به لنز دوربین هدیه داده اند.

 

شاید حق دارند. وقتی فرد تمام نوجوانیش پای شبکه های ماهواره ای و آموزش های نادرست خانوادگی گذشته، چطور می توان توقع داشت که در جوانی چیزی جز رقاصی برای او به عنوان آزادی معنی پیدا کند. کلیپ «شادی در تهران» با بازیگری چند جوان تهرانی مدتی است در فضای مجازی پیچیده و هر کس در مورد آن نظری می دهد. نظرهایی که پس از دستگیری عوامل این کلیپ توسط پلیس از سوی رسانه های غربی به سمت خاموش شدن صدای فعالان شبکه های اجتماعی هدایت شده و کمپین های مختلفی در این زمینه شکل گرفته است تا بازی در این بخش به هدف نهایی خود نزدیک شود.

 

پروژه ای که تنها نوک پیکان آن به سمت آزادی های مدنی نشانه رفته است و خوراکی برای خبرسازی رسانه های آن سوی آبی به حساب می آید. «شادی در تهران» که بدون هیچ پروایی سیلی به صورت داشته های فرهنگی و اجتماعی مردمان این سرزمین زده و علامت های سوال بسیاری را مقابل دیدگان بینندگان خود ایجاد کرده است با این پاسخ بازیگران آن روبرو شده است که این حرکات برای تست بازیگری از آنها گرفته شد و به هیچ وجه قرار به پخش آن نبوده. آما آیا بازیگران این کلیپ، به فرض صحت ادعا، از قوانین جاری کشور بی اطلاع بوده اند؟ آیا اینها که متقاضی حضور در عرصه بازیگری بوده اند این سوال را با خود مطرح نکردند که در کجای دنیا رقاصی به عنوان تست بازیگری مورد توجه قرار می گیرد؟ از سوی دیگر در کدام فیلم یا سریال ایرانی، زنان و بازیگران حجاب از سر بر می دارند و روسری در هوا می چرخانند؟

 

یقیناً پاسخ هایی که بازیگران «شادی در تهران» ارائه داده اند هیچ اهل منطقی را نمی تواند قانع کند و آنان هیچ راه فراری از زیر نگاه سنگین مردم ندارند. جامعه نیز از پلیس این توقع را دارد که برای شفاف شدن ابعاد مختلف این موضوع به پردازش های اطلاعاتی خود ادامه دهد. خودباختگی فرهنگی یقیناً بهترین پاسخ به علامت های سوال ایجاد شده در برابر چرایی ظهور و نقش آفرینی چنین بازیگرانی در سطح خیابان های تهران است و اینکه جامعه و نظام آموزش نتوانسته است به درستی به وظیفه زیربنایی خود که همان آموزش اصول اولیه اجتماع ایرانی و اسلامی است، بپردازد و این دست از جوانان را به سمت داشته های میهنی سوق دهد.

 

از سوی دیگر عدم شناخت بازیگران این کلیپ از اولویت های میهنی باعث شده تا آنان به ابزاری رایگان برای خبرسازهای رسانه های خارجی تبدیل شوند و زمین بازی را برای توهم پردازی آنان باز بگذارند. باید تعدادی از جوانان کشور که برای آنها تنها آزادی فیزیکی یا به قول خودشان «آزادی یواشکی» معیار است، بدانند این آزادی اسارتی است که وام گرفته از فرهنگ غرب است و تنها ثمره آن پشت کردن به مردمی است که سال ها برای حفاظت از فرهنگ خودی عرق ریخته اند.