هانیه توسلی: در نوجوانی از دیوار راست بالا می‌رفتم

خانم توسلی شما پیش از حضور در سینما،بازی در تئاتر را تجربه کرده بودید و برای تماشا گران تئاتر چهره نا آشنایی نبودید.

بله ،من تئاتر را به شکل غیر حرفه ای از ۱۶ سالگی از همدان شروع کردم،وقتی دانشگاه قبول شدم و به تهران امدم تئاتر را کمی جدی تر ادامه دادم، سال ۷۸ با آقای نصر الله قادری کار کردم و سال بعدش در نمایش دیگری بازی کردم که جایزه بهترین بازیگر زن را دریافت کردم.اما همه تجربه های تئاتری من در حدغیر حرفه ای،نیمه حرفه ای یا دانشجویی بود وسال ها بعد به واسطه حضورم در نمایش های جدی تر بسیاری فکر می کردند من از سینما به تئاتر آمده ام که اینطور نیست.

در همه این سالها با همه مشغله هایی که داشتید اما بازی در تئاتر را رها نکردید.

من تئاتررا دوست دارم ،بعضی از همکاران من می گویند اصلا نمی توانیم یک موقعیت یا دیالوگ را هر شب تکرار کنیم بعد شما چطور ۳۰ شب این موقعیت ها را تکرار می کنید؟اما به نظر من در تئاتر هر شب یک اتفاق جدید می افتد،در آن حس قرار گرفتن و اینکه یک شب اجرا را دوست داشته باشی یا نه و اینکه حس خوبی از اجرایت یا از مردم بگیری ازجذابیت های تئاتر است.

ظاهر سال شلوغی را پشت سر می گذارید؟

نمی دانم معمولا همه همکاران ما تازه در پاییز پیش تولید و تولید فیلم ها را شروع می کنند،سال گذشته که «دهلیز»را بازی کردم تقریبا تا شهریور امسال سر هیچ کاری نبودم و در تمام این مدت به کارهای شخصی ام رسیدم و تقریبا از اواخر شهریور بود که همه چیز با هم شروع شد و پیشنهادهایی برای بازی داشتم.

به فیلم «دهلیز»اشاره کردید،این فیلم سینمایی فصل جدیدی در بازیگری شما محسوب می شود،تجربه بازی در نقشی که برای نخستین بار مادر بودن را تجربه کردید و یا از دنیای نقش هایی که پیش از این بازی می کردید فاصله گرفتید. فکر می کنم این فیلم فصل جدیدی دربازیگری شما هم محسوب می شود.

ما بازیگران خانم توانمند زیادی در سینما داریم که خودم طرفدار بازی بعضی از انها هستم .شاید هر کدام از آنها این نقش را بازی می کردندبه یک شکلی این شخصیت را پرداخت می کردند ونتیجه کار شکل دیگری می شد،مثلا بازیگر مورد علاقه من خانم لیلا حاتمی است،به نظر من هم بازیگر خوبی است و هم مادراست و می توانست این نقش را به شکل دیگری بازی کند. اگر او هم در «دهلیز»بازی می کرد قطعا نقش ویژگی های دیگری پیدا می کرد.برای من «دهلیز» تجربه خوبی بود چرا که سعی کردم از خودم فاصله بگیرم ،در حرف زدن،راه رفتن و همه چیز سعی کردم ریتمم را تغییر بدهم .همه حرکات من خیلی کند و آهسته بود،شاید هربازیگر خانمی به این راحتی نپذیرد که با گریم زشت تر شود اما من این ریسک را پذیرفتم چون کمک زیادی به بازی من کرد و تجربه خوبی در بازیگزی برای من بود.

البته بازی در «دهلیز»یک ویژگی دیگرهم داشت و آن این بود که شما بار دیگر درنقش زنی معصوم قرار گرفتید نقشی که پیش ازاین هم هر بار چنین نقش هایی را بازی کردید اقبال زیادی پیدا کردو از طرف دیگر نقش هایی دیگری در کارنامه هنری شما هست مثل حضورتان در «زندگی خصوصی»یا «کیفر»که نقش زنی اغواگر را بازی کردید که کاملا متفاوت بود.خود شما با کدامیک از این نقش ها ارتباط بهتری برقرارمی کنید؟

شاید بعضی ها به این حرف من معتقد نباشند، اینکه خردادی ها دو شخصیتی هستند و من نیمه خرداد به دنیا امدم این چیزی که می گویید در من هست،البته قبل از ۳۰ سالگی شیطنتم بیشتر بود و ۳۰ سالگی را که رد کردم آرام ترشدم اما من واقعا در نوجوانی مثلا ۱۴-۱۵ سالگی از دیوار راست بالا می رفتم،از درخت بالا می رفتم مدام در حال شیطنت بود.یه وقتایی کنجی می نشستم کتاب می خواندم یا در خیالاتم غرق می شدم و این دو وجه شیطنت و آرام بودن همیشه با من بوده ،البته منزوی بودن از بچگی با من بوده است اهل مهمانی،شلوغی و معاشرت زیاد از بچگی نبودم .اما به عنوان یک بازیگردوست دارم نقش هایم خوب دیده شود و همه نقشی را تجربه کنم.مثل اینکه الان دوست دارم فیلم کمدی بازی کنم مثلا حتی یک نقش طنز غلو شده را بازی کنم.چیزی که تا بحال تجربه اش نکردم،به نظر من یک بازیگر باید تمام تلاشش را بکند که نقش متفاوت بازی کند.مثلا در اولین تجربه بازیگریم در فیلم «شام آخر»نقش دختری که شیطنت های خاص خودش را داشت بازی کردم و بعد در فیلم «شب های روشن»نقش یک دختر آرام را بازی کردم.اما وقت هایی هم هست که انتخاب ها دست بازیگر نیست،مثلا بازیگر در یک نقش خوب بازی کرده است و برخی کارگردان ها با خودشان می گویند این نمی تواند متفاوت بازی کند اما من دوست دارم کارگردان ها کلیشه ای به بازیگران نگاه نکنند.

آیا همین علاقه به حضور در آثار کمدی بود که بازی در سریال«شاهگوش»راپذیرفتید؟

اره شاید .وقتی صحبت شد و قرار داد بستم سریال را ندیده بودم.حتی نقش من هم نوشته نشده بود و اقای میر باقری درباره شخصیتی که قراربود بازی کنم با من حرف زدند،یک ذره وسوسه شدم که نقش کمدی بازی کنم،اما ابتدای حضورم درسریال خیلی وجه طنز نقشی که من ایفا می کنم مشخص نیست اما به مرور بیشترمی شود.

اسم آقای میر باقری هم شما را وسوسه به حضور در این سریال کرد؟

بله خیلی دوست داشتم با او کار کنم و این را به آقای میر باقری هم گفتم. معمولا پیش نمی آید که من بدون خواندن فیلمنامه سر کاری حاضر شوم اما دوست داشتم تجربه کار با آقای میر باقری را داشته باشم.

از بازی در فیلم «خط ویژه»بگویید ،این فیلم با استقبال خوبی در جشنواره فیلم فجر روبرو شد،چه شد که با این گروه همراه شدید؟

انتخابم برای هر کاری اول فیلمنامه است،فیلمنامه را خواندم و از آن خوشم آمد بعد فیلم های قبلی آقای کیایی را دیدم،«خط ویژه»موقعیت های طنزدارد.فکر می کنم زندگی روزمره همه ما هم موقعیت طنز دارد ولی «خط ویژه»یک فیلم اجتماعی است که موقعیت طنز درآن نهفته است،خوشبختانه گروه خوبی بود و مطمئن هستم که اگر گروه خوب باشد انرژی به کار هم منتقل می شود،فضا انقدر خوب بود که بعد از اتمام کارغصه خوریم که چرا فیلم اینقدر زود تمام شد و همدیگر را نمی بینیم.مصطفی کیایی هم کارگردانی است که لحظه را خوب می شناشد و دقیقا می داند چه می خواهد.

رابطه تان با دیگر بازیگران دراین کار چطوربود؟

من قبلا با مصطفی زمانی در فیلم «کیفر»بازی کردم ودر این فیلم زن و شوهر هستیم.مصطفی بازیگر خوبی است،نگاه و لحن خوبی دارد ،بقیه بازیگر ها هم همینطور،سام قریبیان،میترا حجار،میلاد کی مرام،هومن سیدی،پریناز ایزد یار بسیارخوب از عهده نقش هایشان برآمده اند و کنار هم لحظات خوبی را پشت سر می گذاریم