افطارهای رنگین مدیران با بودجه بیت‌المال!

در روزهای ماه مبارک رمضان و در حالی که مطالبات بسیاری از مردم و جامعه بر ذمه مسئولان نهادها و سازمان‌های گوناگون دولتی است، ده‌ها مجلس افطاری با میلیون‌ها تومان هزینه از بیت‌المال برگزار می‌شود که کمتر می‌توان برای آن توجیهی شرعی و عقلانی یافت.
 
به گزارش «تابناک»، با وجود اینکه برگزاری مراسم افطار و دور هم نشینی در ماه مهمانی خدا در لحظات معنوی افطار از توصیه‌های اسلام است، گویا توسط برگزارکنندگان این نوع مراسم در دستگاه‌های دولتی، هم فلسفه اصلی این کار و هم برخی مسائل مهمتر، همچون پرداخت حق‌الناس، مورد غفلت قرار گرفته است.
 
از جمله فلسفه‌های رمضان، توجه به نیازمندان جامعه و تمرکز بر نیازهای ایشان است و بیشتر اعمال و مراسم‌هایی که در این ماه انجام می‌شود، با توجه به همین نکته از سوی شارع، امر به وجوب یا استحباب شده است؛ مثلا امر به روزه، افزون بر برکات فراوان معنوی، انسان را متوجه تشنگی و گرسنگی هم‌نوعانمان می‌کند. حتی در جبران و کفاره روزه‌های ناگرفته هم مسلمانان به اطعام فقرا و آزاد کردن بندگان ملزم شده‌اند که خود تأییدی است بر آن مدعا.
 
از همین روی، افطاری دادن در ماه مبارک رمضان را هم باید در چهارچوب همین فلسفه دید، دریافت و برگزار کرد؛ پس بجاست در راستای فلسفه افطاری دادن، چند نکته و پیشنهاد به مدیران دولتی داده شود که هم وظیفه سازمانی ایشان است و هم توجه به مضمون رمضان توجه به آن را دوچندان می‌کند.

نخست اینکه هدف از افطاری دادن و ثوابی که بر آن مترتب شده، قاعدتا زمانی حاصل می‌شود که افطاری دهنده از مال خود، این کار را انجام داده و دیگران را در غذایی که دسترنج خود اوست شریک کند؛ بنابراین، قطع به یقین، افطاری دادن از بیت المال تحت اختیار یک سازمان و... از اساس چنین هدفی را برآورده نخواهد کرد.

دوم آنکه بر فرض چنین رفتار نادرستی در سالیان، عرف ادارات و سازمان‌های دولتی شده باشد و مدیر ارشد بتواند به جای جیب خود از بودجه مجموعه زیر نظر خود برای این کار صرف کند. آیا اساسا کار مهمتر و ضروری‌تری در آن مجموعه ـ که بیشتر هم به سود کارکنان باشد ـ نیست و تنها یک وعده افطاری، اولویت‌دارترین مسأله‌ای است که باید برای آن ردیف در نظر گرفت؟

سوم اینکه ممکن است، گفته شود برگزاری این مراسم حتی با بودجه سازمانی، هرچند به ظاهر مشکلی را حل نمی‌کند، ولی فضای دوستی و معنوی زیادی میان کارکنان و احیانا مهمانان ایجاد خواهد کرد، که در این صورت، پیشنهاد می‌شود با کم کردن هزینه‌های اضافی، اتفاقا این مراسم به جای یک بار، چند بار در ماه مبارک رقم بخورد.

چهارم اینکه یکی از فلسفه‌های افطاری دادن در ماه رمضان، اطعام و اکرام فقرا و مستمندان است، در حالی که این رخداد نه حتی در عموم افطاری‌هایی که مردم از جیب شخصی خود به دیگران می‌دهند که به طور اخص در نهادها و ادارات دولتی نمی‌افتد و گویا آفت ریا، چشم و هم‌چشمی و رودربایستی‌ها بیشتر دامنگیر آن شده است.

پنجم، پیشنهاد می‌شود به جای این رفتارهای پر خرج و پر اسراف که عموما به دلیل همان آفت‌هایی که گفته شد، از درجه خلوص آنها کاسته شده و متأسفانه توشه معنوی مناسبی در اختیار نمی‌گذارد، به تبعیت از مولای مظلومان جهان حضرت علی(ع)، با شناسایی فقرا و مستمندان محل زندگی خود، اطعام و اکرام آنها را نخست از جیب خود و ثانیا پنهانی و ناشناس انجام دهیم تا محکی باشد بر عیار اخلاصمان، نه اینکه تازه بابی شود برای تبلیغ خودمان، مثل چیزی که متأسفانه، امسال بیشتر دیدهد شد و آن هم «اعلام» اختصاص بودجه افطاری فلان سازمان به مردم سومالی... .

به هر حال، قاعدتا مسئولان و مدیران کشور، بسیار بهتر از ما از چگونگی زندگی ائمه اطهار(ع) آگاهی دارند و حتما می‌دانند امیرالمومنین(ع)، در ماه مبارک رمضان، به دلیل نگرانی از این که در سیطره خلافتشان مسلمانی توان تهیه مواد غذایی برای افطار را نداشته باشد تا سحر هیچ میل نمی‌فرمودند و در سحر هم به اصرار خانواده، به قدری شیر، نمک یا اندکی خرما بسنده می‌‌کردند.