یادداشت خواندنی سهیل‌کریمی درباره سوریه

اين تكه اى از سنگ صحن حرم حضرت زينبه كه با خم پارهء تكفيرى ها جا به جا شد. بسم الله! قيامت به پا كنيد. دو سال و نيمه كه انسان ها رو تكه تكه مى كنند، شيعهء مرتضا على تكون به خودش نمى ده. دو سال و نيمه زن و بچهء مسيحى و مسلمون و دروزى و شيعهء اثنى عشرى و علوى و سنى رو به تاراج مى برند، شيعهء حسين بن على براى خشت و گل زينبيه رجز مى خونه... مى پرسى چرا؟ مى گند "آخه آقا بايد تكليف ما رو روشن كنه"! آقا به سپاه ش نگاه مى كنه ببينه چى مطالبه مى كنه. گرفتن حق مظلوم از ظالم يا جنگيدن براى تعصب عادت شده؟!

 

جهاد براى عدالت علوى يا نبرد به خاطر بغض اموى؟! اين نبرد براى ماها شده عين همين باش گاه هاى سينه زنى كه هيچ معرفتى توش نيست. تو شعارهامون بازنگرى كنيم. همين طور تو هدف مون. وقتى ما تو شعر و پست و مطلب مون، اسمى از مظلوم نياريم و هدف مون رو دفاع از خشت و گِل بيان كنيم، آقا حتا مى تونه مجبور شه صلح نامهء معاويه رو هم امضا كنه. ابن عباس هاش تو تاريخ كم آوردند، چه برسه به كفتارهاى پيرى كه پالس بنده گى به اوباما و اين بى ما مى فرستند و از زادگاه رضا قلدر زوزهء قجرى سر مى دند. به خدا كه غيرت رضا خان، از اين بى دين ها بيش تره. بچه شيعه! ضريح خانوم زينب يه نشونه است، يه علامت تا ما راه رو گم نكنيم. ولى عمراً هدف نيست. شعارهامون رو عوض كنيم. همين طور نگاه مون رو.