روزها روزهای بیقراری است، روزهای شادی همراه با دلواپسی، دلواپسی برای عزیز سفرکردهای که سالهاست در انتظارش هستیم.
در این ایام مبارک، هرکس خودش را به نوعی برای ظهور آماده میکند؛ یکی با آذینبندی کوچه و خیابان، دیگری با پخشکردن شیرینی و شربت، شادی خود را نشان میدهد اینها خوب است اما کافی نیست.
برخی هم همت کردهاند و برای روزهای انتظار، اذان گفتهاند. راستی تا کنون طنین دلنواز اذان انتظار را شنیدهاید؟! اذانی که با توفیق الهی تلاوت شده و میتواند مقدمهای برای من و تو باشد تا با دلسپردن به نوای آن، برای ظهور مهیا شویم.
راستی آن روز که حضرت مهدی(عج) ظهور کند آیا خودشان اذان را سر داده و بر تمام دلتنگیها خاتمه خواهند داد و هر جمله اذان، صیقلی خواهد بود بر دلهای غبار گرفته و زنگار زده ما؟!
راستی شنیدن اذان، آن هم با صدای مهدی فاطمه(عج) چه لذتی خواهد داشت؟
ما همیشه اگرچه به ظاهر، منتظر آمدن حضرت ولی عصر(عج) هستیم و آمدنش را از خداوند متعال میطلبیم اما آیا تاکنون فکر کردهاید هنگام اذان، وقتی نوای امام زمان علیهالسلام در جهان طنینانداز شود عکسالعمل ما چه خواهد بود؟
برای شروع وضویی تازه میکنیم و برای توسل به حضرتش دو رکعت نماز عشق میخوانیم... .