بحران انرژی در سایه اختلافات نفت و نیرو؛
آمريكا از ادبياتي نظير محور شرارت، دولت ياغي و شبيه آن براي ديگر كشورها استفاده مي كند اما بيش از ديگران، خود داراي اين ويژگي هاست.
روزنامه گاردين با انتشار اين مطلب خاطرنشان كرد: دولتي كه صدها سلاح هسته اي دارد،
به تهديد دولت كره شمالي مي پردازد كه تنها چند سلاح هسته اي دارد يا ايران را
تهديد مي كند كه اصلاً سلاح هسته اي ندارد. اما عمق دورويي بيش از اينهاست. وقتي
بحث كره شمالي مطرح مي شود، پذيرفته نيست كه اين كشور آمريكا را به حمله هسته اي
تهديد كند.
پس چرا زماني كه آمريكا، ايران را تهديد مي كند در صورت عدم توقف برنامه هسته اي اش، مورد حمله واقع خواهد شد، مشكلي پديد نمي آيد؟ در واقع، هم كره شمالي و هم آمريكا مايل به توسل به زور هستند. كار هر دوي آنها نيز برخلاف حقوق بين المللي خواهد بود.
گاردين همچنين به ادعاي انزواي ايران در جامعه بين المللي پرداخت و نوشت: بياييد اندكي فراتر برويم و تصور موهوم وجود يك «جامعه بين المللي» را نيز- دست كم در تعريف غربي آن كه شامل ايالات متحده و دوستانش است- كنار بگذاريم. به همين نحو، تعريف نادرستي كه از «انزوا» وجود دارد را نيز بايد اصلاح كرد. وقتي در ماه اوت سال گذشته رهبران 120 كشور به منظور تاييد رياست ايران بر جنبش عدم تعهد به تهران سفر كردند، خنده دار است كه مقامات آمريكايي هنوز از «يك دولت ياغي» سخن مي گويند. همچنين در واشنگتن و لندن، ممكن است اين گزاره كه جامعه جهاني بايد به مسلح كردن مخالفان دولت بشار اسد در سوريه اقدام كند، بديهي به نظر برسد؛ اما هند (بزرگ ترين كشور دمكراتيك جهان) و همچنين بيشتر دموكراسي هاي آفريقا و آمريكاي لاتين، آفريقاي جنوبي و برزيل چنين ديدگاهي ندارند. وقتي رهبران اين كشورها به همراه چين و روسيه در نشست گروه بريكس گردهم آمدند، بر مخالفت خود با هرگونه نظامي كردن درگيري ها تأكيد كرده و خواهان راهكارهاي سياسي شدند.
اين روزنامه تصريح كرد: البته نشست جنبش عدم تعهد و نيز بريكس، در رسانه هاي آمريكايي بازتاب چنداني نيافتند. اين يك تكنيك معمول سركوب واقعيت است كه از سوي دولت آمريكا مورد استفاده قرار مي گيرد. يك نويسنده لبناني تحصيلكرده در آمريكا اشاره مي كند كه پوشش موضوع ايران در رسانه هاي آمريكا، «بر پايه فرضيات، ترس ها، نگراني ها، اتهامات و انتظارات است و هرگز اسناد معتبري درباره آنها ارائه نمي شود.»
گاردين مي نويسد: نكته جالب درباره ايران اين است كه در گفت وگوهاي اخير با گروه 1+5، اين ايران بود كه يك نقشه راه با چشم انداز مشخص را ارائه داد: پذيرش حق غني سازي اورانيوم توسط ايران، همچون ديگر امضاكنندگان معاهده منع گسترش سلاح هاي هسته اي. به عبارت ديگر، اين موضوع، مسئله اي مربوط به شأن و حاكميت ملي است. در عين حال، هر كاري كه ايران بكند، ايالات متحده وعده اي براي برداشتن تحريم ها به ايران نمي دهد.
پس چرا زماني كه آمريكا، ايران را تهديد مي كند در صورت عدم توقف برنامه هسته اي اش، مورد حمله واقع خواهد شد، مشكلي پديد نمي آيد؟ در واقع، هم كره شمالي و هم آمريكا مايل به توسل به زور هستند. كار هر دوي آنها نيز برخلاف حقوق بين المللي خواهد بود.
گاردين همچنين به ادعاي انزواي ايران در جامعه بين المللي پرداخت و نوشت: بياييد اندكي فراتر برويم و تصور موهوم وجود يك «جامعه بين المللي» را نيز- دست كم در تعريف غربي آن كه شامل ايالات متحده و دوستانش است- كنار بگذاريم. به همين نحو، تعريف نادرستي كه از «انزوا» وجود دارد را نيز بايد اصلاح كرد. وقتي در ماه اوت سال گذشته رهبران 120 كشور به منظور تاييد رياست ايران بر جنبش عدم تعهد به تهران سفر كردند، خنده دار است كه مقامات آمريكايي هنوز از «يك دولت ياغي» سخن مي گويند. همچنين در واشنگتن و لندن، ممكن است اين گزاره كه جامعه جهاني بايد به مسلح كردن مخالفان دولت بشار اسد در سوريه اقدام كند، بديهي به نظر برسد؛ اما هند (بزرگ ترين كشور دمكراتيك جهان) و همچنين بيشتر دموكراسي هاي آفريقا و آمريكاي لاتين، آفريقاي جنوبي و برزيل چنين ديدگاهي ندارند. وقتي رهبران اين كشورها به همراه چين و روسيه در نشست گروه بريكس گردهم آمدند، بر مخالفت خود با هرگونه نظامي كردن درگيري ها تأكيد كرده و خواهان راهكارهاي سياسي شدند.
اين روزنامه تصريح كرد: البته نشست جنبش عدم تعهد و نيز بريكس، در رسانه هاي آمريكايي بازتاب چنداني نيافتند. اين يك تكنيك معمول سركوب واقعيت است كه از سوي دولت آمريكا مورد استفاده قرار مي گيرد. يك نويسنده لبناني تحصيلكرده در آمريكا اشاره مي كند كه پوشش موضوع ايران در رسانه هاي آمريكا، «بر پايه فرضيات، ترس ها، نگراني ها، اتهامات و انتظارات است و هرگز اسناد معتبري درباره آنها ارائه نمي شود.»
گاردين مي نويسد: نكته جالب درباره ايران اين است كه در گفت وگوهاي اخير با گروه 1+5، اين ايران بود كه يك نقشه راه با چشم انداز مشخص را ارائه داد: پذيرش حق غني سازي اورانيوم توسط ايران، همچون ديگر امضاكنندگان معاهده منع گسترش سلاح هاي هسته اي. به عبارت ديگر، اين موضوع، مسئله اي مربوط به شأن و حاكميت ملي است. در عين حال، هر كاري كه ايران بكند، ايالات متحده وعده اي براي برداشتن تحريم ها به ايران نمي دهد.
اخبار ویژه
سکوت اصلاحطلبان
پشت پرده و واقعیت سفر پزشکیان به مصر چیست؟
عضو کمیسیون فرهنگی: مصوبهای از شعام درباره حجاب به مجلس نرسیده است؛
نظرات بینندگان
جدیدترین اخبار پربازدید ها
