«جعفر پناهی» آزاد است یا دربند؟! + عكس

برنده جایزه "ساخاروف برای آزادی بیان" از سوی اتحادیه اروپا که اخیراً فیلم مستند گونه اش از سوی "کمیته داوری اسکار" بعنوان نامزد این جشنواره نیز برگزیده شده است؛ با آرامش خاطر و طمأنینه ای مثال زدنی(!)، در این مراسم حاضر شد و با سایر هم قطارانش به گفتگو و خوش و بش پرداخت!

جالب تر آنکه حضور این کارگردان حامی فتنه 88 در حالی در اینگونه مراسم ها صورت می پذیرد که وی براساس حکم صادره از سوی دادگاه در 27 آذرماه 1389 به 6 سال حبس تعزیری، 20 سال ممانعت از هرگونه فعالیت های فرهنگی و هنری و ایضاً ممنوع الخروجی از کشور محکوم شده است!

جعفر پناهي از كارگردان های حامي فتنه سبز كه با ساختن فيلمهايی سياه نما و تبليغاتي عليه جمهوري اسلامي به يكي از چهره هاي محبوب ضد انقلاب و جشنواره هاي غربي تبديل شد، پیشتر در حين ساخت فيلمي بر اساس سناريوي ساختگي یکی از نامزدهای شکست خورده انتخابات دهم، مبني بر ادعای کذب وقوع تجاوز در زندانهاي كشور، به منظور تهيه خوراك تبليغاتي عليه نظام مقدس جمهوري اسلامي دستگير و بعد از طي مراحل دادرسي به 6 سال زندان محكوم شد.

 
وی از جمله كارگردانانی است كه طی چند سال اخير سعی داشته تصويری سياه از ايران و ایرانی، نزد غربيان ارائه دهد و با اين بهانه در چند جشنواره غربی مورد تشويق و تقدير قرار گيرد. 

جوايزی چون دوربين طلايی جشنواره فيلم كن (برای فيلم «بادكنك سفيد» در سال 1995)، شير طلايی جشنواره فيلم ونيز (برای فيلم «دايره» در سال 2000) و خرس نقره‌ای جشنواره بين المللی فيلم برلين (برای «آفسايد» در سال 2006) تنها نمونه‌ای از اين آثار است كه مورد توجه مخالفان نظام اسلامی قرار گرفت. گفتنی است پناهی در تیرماه سال 85 در جمع اعضای سازمان ادوار تحکیم حضور پیدا کرده و به ادعای آنها در دفاع از زندانیان سیاسی دست به اعتصاب غذای 3 روزه زده است! 

نکته شایان توجه در این رابطه آن است که طی روزهای اخیر و پس از ظاهر شدن جعفر پناهی در میان انظار عمومی، شبکه های غربی و رسانه های ضد انقلاب که تا پیش از این، در نقش حامیان دوآتیشه و دایه های دلسوزتر از مادر پناهی و ستوده ظاهر می شدند و سنگ ایشان را بر سینه می زدند، نه تنها هیچ واکنش از خود بروز نداند، بلکه موضع سکوت و بایکوت خبری را در پیش گرفتند!

چگونه است که تا چند ماه گذشته، آب خوردن نسرین ستوده و عطسه کردن جعفر پناهی، پیش از وقوع آن(!) توسط این دست رسانه ها مخابره می شد، اما پس از شکست اعتصاب غذای خشک(!) ستوده و حضور پناهی در میان سینماگران، کک اینگونه رسانه های سخن چین، حتی گزیده هم نمی شود؟!

با اینگونه تفاسیر، مواضع منفعت طلبانه و ابزاری رسانه های اجنبی از بازیچگان سیاسی، بیش از پیش هویدا می شود. 
این دست رسانه ها تا جایی که منافع شومشان ایجاب می کند در راستای جریان سازی و دفاع از شخصیت مدنظر از هیچ کوششی دریغ نمی کنند، اما به محض اتمام تاریخ مصرف گزینه مذکور، آن را همچون ملعبه ای مستعمل و از کار افتاده، دور می اندازند!

فلذا شایسته است که با هوشیاری تمام و با منطق و عقلانیت و بدور از احساسات و هیجانات کاذب، با این قبیل موارد مواجه شویم و منافع و مصالح ملی را بر هر امر دیگری ارجح بدانیم.