همه چیز برایم غیرمنتظره بود. فکر می کردم دارم خواب می بینم. می توانستم تصور کنم می خواهد مرا بکُشد، اما چون هر دو پایم مجروح بود، تصور نمی کردم به پای مجروحم شلیک کند!
به گزارش خبرنگار ادبیات انقلاب اسلامی؛ «تاکنون هیچ کتابی نخوانده و هیچ سخنی نشنیده‌ام که صحنه‌های اسارت مردان ما در چنگال نامردمان بعثی عراق را، آنچنان که در این کتاب است به تصویر کشیده باشد. این یک روایت استثنایی از حوادث تکان دهنده‌ای است که از سویی صبر و پایداری و عظمت روحی جوانمردان ما را، و از سویی دیگر پستی و خباثت و قساوت نظامیان و گماشتگان صدام را، جزء به جزء و کلمه به کلمه در برابر چشم و دل خواننده می‌گذارد و او را مبهوت می‌کند. احساس خواننده از یک سو شگفتی و تحسین و احساس عزت است، و از سویی دیگر غم و خشم و نفرت. … درود و سلام به خانواده‌های مجاهد و مقاوم حسینی.»
برش هایی از کتاب «پایی که جا ماند» اثر سید ناصر حسینی پور را تقدیم حضورتان می کنیم. این همان کتابی است که "حضرت آقا" درباره اش این گونه توصیف کرده اند.
***
سید پای شانزده سالگی اش را در خاک عراق جا می گذارد، اما این کتاب را برای ما می آورد. برای ما که فرمانده اش نیستیم. کتابی با حرف هایی که می توان به آن تکیه کرد، هر چند پاهای مان سالم باشد. {ص10}
*
... سرگرد با تکرار واحد، اثنین، ثلاث، (یک، دو، سه) برای این که به امام توهین کنم، برایم مهلت تعیین کرد. با تکرار ثلاث منتظر بود به امام توهین کنم. وقتی گلنگدن کشید، احساس کردم تعادل خودش را ندارد. در دلم گفتم: انگار این یکی با بقیه فرق دارد. کلتش را پایین آورد، به طرف پایم. وقتی شلیک کرد در یک لحظه جا خوردم. همه چیز برایم غیرمنتظره بود. فکر می کردم دارم خواب می بینم. می توانستم تصور کنم می خواهد مرا بکُشد، اما چون هر دو پایم مجروح بود، تصور نمی کردم به پای مجروحم شلیک کند!
دو گلوله به هر دو پایم شلیک کرد. در اوج ناباوری خیره نگاهش کردم. می خواستم قیافه اش را برای همیشه به ذهن بسپارم. گلوله ها یکی پشت ماهیچه ی بالای ران پای راستم و دیگری پایین ماهیچه ی پای چپم اصابت کرد. (پاورقی: هنوز که سال ها از آن روزها می گذرد، جای آن دو گلوله سرگرد بعثی روی پاهایم هست. همیشه آرزو می کردم روزی جنگ می شد، سالم بودم و در عملیاتی با او روبه رو می شدم.) {ص76و77}
*
... تکیه کلامش "کلکم مجوس و الخمینیون اعداء العرب" بود. چند بار با چوب پرچم به سرم کوبید. از حالاتش پیدا بود تعادل روانی ندارد. از من که دور شد، حدود ده پانزده متر پشت سرم، کنار جنازه یکی از شهدا که وسط جاده بود ایستاد. جنازه از پشت به زمین افتاده بود. نظامی سیاه سوخته عراقی کنار جنازه اش ایستاد و یک دفعه چوبِ پرچمِ عراق را به پایین جناق سینه ی شهید کوبید، طوری که چوب پرچم درون شکم شهید فرو رفت. آرزو می کردم بمیرم و زنده نباشم. (پاورقی: تا زمانی که پدر و مادر شهید در قید حیات هستند نمی توانم نام او را در این کتاب ببرم. با برادرش که صحبت می کردم گفت: مادرم ناراحتی قلبی دارد. تا زنده است اسم برادرم را در کتاب ننویس. امیدوارم مادر این شهید سال ها زنده باشند. ترجیح می دهم سال ها بعد به منظور ثبت جنایات رژیم بعثی عراق در جنگ، نام او را بنویسم.) {ص84}
ادامه دارد...
اخبار ویژه
نظرات بینندگان
جدیدترین اخبار پربازدید ها
