فستیوال خورشت قیمه عاشورا یعنی چه ؟!

سايت IRANPN در يادداشتي انتقادي نسبت به اين موضوع نوشت:

 

عزاداری مسلمانان و به ویژه شیعیان جهان در دهه محرم که اوج آن در ایام تاسوعا و عاشورای حسینی و پر شکوه‌ترین آن در ایران اسلامی‌مان برگزار می‌گردد، از دیرباز به همان میزان که در زنده و پویا نگه‌داشتن حماسه کربلا و خط امام (ع) نقش داشته و دارد، خار در چشم و استخوان در گلوی دشمنان نیز بوده و هست.

 

از این رو همه ساله با نزدیک شدن ایام عزاداری، حملات گسترده و ضد تبلیغ شدیدی (جنگ نرم) علیه عزاداری‌ها به راه می‌افتد و دشمنان برای تخطئه این عبادت مؤثر، انسان ساز، آگاهی‌بخش و حرکت دهنده، به هر حیله‌ای دست یازیده و به هر وسیله‌ای متوسل می‌شوند، تا آن جا که به رغم عدم برخورداری از هیچ اعتقادی به خدا، اسلام و تشیع، حتی از  توسل به اعتقادات و ارزش‌های اسلامی، برای خدشه وارد کردن به اهداف و آثار این مراسم و ایجاد تشکیک در ذهن شیعیان و عاشقان اباعبدالله الحسین(ع) نیز فروگذار نمی‌نمایند! آیا باید اشک بریزیم و یا فکر کنیم؟ آیا سینه زدن درست است یا تفکر در علل و عوامل؟ آیا این همه هزینه جایز است؟ آیا این مداحی‌ها درست است ...؟ و خلاصه صدها حیله‌ی دیگری که در این روزها از طریق سایت‌ها، وبلاگ‌ها، پیامک‌ها، تریبون‌ها و ... فرافکنی شد، همه دال بر مدعاست.

 

خوب اینها همه از سوی دشمنان است و از دشمن نیز انتظاری جز این می‌رود، دشمن باید دشمنی کند. اما خطر و درد آنجاست که دوست، آن هم با به کارگیری موقعیت، امکان و توان عمومی مسلمین (بیت المال)، خواسته یا ناخواسته، فهمیده یا نفهمیده، در راستای تحقق اهداف دشمن گام بردارد!

 

مواضع و رفتارها در قبال حفظ احترام و شئون بزرگان و اسوه‌های دینی و مذهبی و بالتبع نقد یا تعریف و تشویق چگونگی عزاداری و زنده کردن یاد و خط امام(ع) در مملکت ما بسیار ضد و نقیض است. از یک سو شاهد بودیم که چه مخالفت‌های جدی و سرسختانه‌ای با نمایش نقشی از حضرت ابوالفضل العباس(ع) و حتی شمای دوری از ایشان در سریال قابل تقدیر «مختارنامه» به عمل آمد و برخی رسانه‌ها چه جار و جنجالی به راه انداختند، از سوی دیگر شاهدیم که نه تنها در این مملکت چندین دهه است است که انواع و اقسام عکس‌ها و پوسترها را منتسب به شخص پیامبر اعظم (ع)، امیرالمؤمنین، امام حسین، حضرت عباس و ... (ع) چاپ و منتشر می‌کنند، بلکه به «تعزیه خوانی» که در آن یکی در نقش امام حسین ظاهر می‌شود و یکی در نقش حضرت عباس (ع) و گاه مردی در نقش حضرت زینب(ع) نقش ایفا می‌کند، و گاه حرکات بسیار زننده است و گاه اشعار و اداها بسیار سخیف است و ...، رسمیّت می‌بخشند و حتی به عنوان «آثار ملی» به ثبت می‌رسانند و در محافل و مجالس رسمی به آنها جایزه و پول هم می‌دهند و چه برنامه‌های تلویزیونی که به تعزیه‌خوانی و مصاحبه با عواملش اختصاص می‌یابد؟!

 

در هر حال کاملاً مشهود است که سعی و تلاش بسیاری «به ویژه در سازمان‌ها و سطوح رسمی و دولتی» مصروف به تغییر و تبدیل فرهنگ عاشورایی به یک کارناوال ملی می‌شود!

 

 

  به گزارش ایسنا، علی رحیم‌پور صبح امروز، پنج‌شنبه (9 آذرماه) در نخستین نشست کارگروه گردشگری خانه‌ی اندیشمندان علوم انسانی که قرار است نشست‌های آن از این پس ماهانه ادامه داشته باشد، به بررسی نقش آیین‌های عاشورایی به عنوان محصول گردشگری و عامل جذب گردشگران پرداخت ... او همچنین با بیان این‌که برخی کشورها، این روزها تورهایی برای گریه‌کردن برگزار می‌کنند، اضافه کرد: آیین‌های عزاداری ما نیز می‌تواند عاملی برای جذب گردشگران خارجی باشند. مگر ما نمی‌توانیم از این مناسبت برای برگزاری فستیوال‌های بین‌المللی مانند «خورشت قیمه عاشورا»، «عکس عاشورا»، «نمایشنامه‌نویسی» یا حتی «کاریکاتور یزید» استفاده کنیم تا گردشگر خارجی جذب شود... وی افزود: ترکیه امروزه تور 45 روزه‌ی اسلام‌شناسی با هفت‌هزار دلار برگزار می‌کند. آیا ما نمی‌توانیم از داشته‌هایی که داریم چنین استفاده‌ای ببریم؟

 

 

یکی نیست به این آقا بگوید: اولاً - ترکیه اغلب زیرساخت‌های جذب گردشگر را مطابق با استانداردهای بین‌المللی فراهم نموده است و می‌تواند گردشگر خارجی را با هزار یورو برای مدت یک هفته به ترکیه جذب کند، ولی ما روی هتل درجه سه، نام پنج ستاره می‌گذاریم و شبی 100 تا 150 دلار از مسافر پول می‌گیریم و آن هم خدمات (سرویس) یا اخلاق و تربیت مهمانداری‌مان است که همه می‌دانیم.

 

ثانیاً - اگر شما تا کنون نتوانسته‌اید برای این همه آثار باستانی و طبیعت چهار فصلی که ایران را جزو ده کشور اول گردشگری جهان قرار داده است، بهره‌ای برای گسترش صنعت گردشگری (جذب توریست) ببرید، حتماً از فستیوال خورشت قیمه عاشورا (؟!) نیز چیزی عایدتان نمی‌شود.

 

ثالثاً - اگر هنوز فرق فرهنگ عاشورایی و عزاداری را با کارناوال ملّی برای جذب گردشگر خارجی از چین و ... تشخیص نداده‌اید، لطف فرموده نه تنها اصلاً به این عرصه وارد نشوید، بلکه اساساً هیچ مسئولیتی در نهادها و سازمان‌های فرهنگی این مملکت نپذیرید و وقت خود را صرف مطالعه و کسب اندکی دانش نمایید.

 

پیشنهاد به راه انداختن «فستیوال خورشت قیمه عاشورا» و یا «فستیوال کاریکاتور یزید»، آن هم به بهانه و هدف «جذب گردشگر خارجی»، اگر یک توطئه در راستای ترسیم کارناوالی از این عزاداری‌ها نباشد، دست کم یک سطحی‌نگری، عوامی و ساده اندیشی جاهلانه و بسیار مضرّ و خطرناک است.  

 

یکی از همین کسانی که از عزاداری‌ها [به ویژه در محرم] چیزی جز خورشت قیمه دست‌گیرش نشده بود می‌گفت:  «هر جا دیدی حسین حسین می‌گویند، حتماً داخل شو، چون حتماً بساط خورشت قیمه برپا است، اما هر جا دیدی علی علی می گویند، عقب بایست و نزدیک نشو، چون حتماً شیء سنگینی بلند می‌کنند و زورشان نمی‌رسد».

 

حالا گویا برخی از کارشناسان سازمان میراث فرهنگی نیز از حسین حسین و عزاداری‌های پرشکوه، مؤثر، بیدار کننده و حرکت آفرین عزادارن ایرانی، چیزی جز خورشت قیمه‌اش را نفهمیده‌اند و آن را آیین و یا بهتر بگوییم بهانه‌ای برای برگزاری فستیوال یافته‌اند؟! و همان طور که صریح اقرار و اذعان می کنند: هدف‌شان جذب گردشگر و کسب درآمد است! و شکی نیست که از نگاه اقتصادی به حماسه عاشورا و عزاداری‌ها، نه فایده ای معنوی حاصل می گردد و نه فایده‌ای مادی (ارزی).

 

بدیهی است که حضور ده‌ها میلیون عزادار با فریادهای «یا حسین» - «یا ابوالفضل» - «یا زینب» و ...، در مساجد، هیئات، دسته‌جات سینه زنی و زنجیر زنی در خیابان‌ها، نه یک فستیوال، بلکه یک قیام علنی، یک پارچه، هم صدا و جهانی برای زنده نگه‌داشتن، پویایی و اعلام حضور در صحنه کربلا و جبهه امام(ع) در طول تاریخ است و «خورشت قیمه» در این میان هیچ جایگاه، ارزش، نقش و تقدسی ندارد، به جز پذیرایی از عزادارن که آن هم بر اساس فرهنگ و احکام است. چرا که مستحب است آشپزخانه عزادار تا سه روز روشن نباشد و دیگران برای اهل آن خانه غذا ببرند و در این فرهنگ همه مردم صاحب عزا هستند و تکایا و هیئات به آنها غذا می دهند. هم چنین اعلام برائت و لعن یزید و یزیدیان زمان نیز یک اعلام مواضع صریح و آشکار در مقابل کفر، استکبار و ظلمِ خودکامان جانی صفت است. 

 

یزید و یزیدیان، تجلی وجهه‌ی حیوانی انسان دنیاگرا، خودپرست و خوش‌گذران هستند که برای تحقق آمالشان از هیچ جنایتی در حق بشریت کوتاهی نمی‌کنند و دیدن یا شنیدن ظلم و جنایات آنان چه در عاشورای دیروز و چه در غزه، لبنان، فلسطین، افغانستان، پاکستان، بحرین، سعودی و ... امروز، ضمن بصیرت‌بخشی، قلب‌ها را متأثر و چشم‌ها را گریان می‌کند تا وجدان ها بیدار شود، حال چه لزومی دارد که با کاریکاتور یزید، لب‌ها را به هنگام شنیدن نام یا دیدن کاریکاتوری از او خندان کنیم؟!

 

لطفاً بروید برای جذب بیشتر گردشگر خارجی و رشد صنعت عقب افتاده‌ی گردشگری در ایران، برای حفظ آثاری که به راحتی تخریب می‌شوند، و نیز بهبود خدمات جاده‌ای، ریلی، هوایی، دریایی و نیز اسکان و سهولت ارتباط مسافران فکری کنید، نه این که با راه انداختن «فستیوال خورشت قیمه عاشورا» یا نمایشگاه «کاریکاتور یزید»، فرهنگ دینی، مذهبی و سیاسی عاشورا را به یک «کارناوال ملّی» برای شادی، جذب گردشگر و درآمد مبدل کنید.