دعای یک اسیر برای صدام

به گزارش گروه «حماسه و مقاومت» خبرگزاری فارس، رزمندگان ایرانی که در چنگال نیروهای بعثی به اسارت در آمده بودند، لحظات سخت و دشواری  را سپری می کردند. در میان افرادی بودند که به بیان بعضی حرف‌ها یا انجام حرکات باعث شادی دیگر هموطنان خود در اسارت می‌شدند. آنچه پیش روی شماست نمونه‌ای در این زمینه است:

پنج شنبه ۱۱ آبان ۱۳۶۸- تکریت – بیمارستان القادسیه

قبل از ظهر وقتی از آسایشگاه خارج شدم که وضو بگیرم، علی اصغر صدایم زد و گفت:

- سید! وایسا.

برگشتم ببینم چه کارم دارد که گفت:

- تو رو خدا رفتی تو حال… بعد مکث کوتاهی کرد وادامه داد: درو ببند!

خیال کردم می خواهد بگوید: تو رو خدا رفتی تو حال، ما رو هم از دعای خیرت فراموش نکن. روز قبل به من گفت: الهی دستت بشکنه. گفتم: چرا دست من بشکنه؟ گفت: بگو چی رو بشکنه؟ گفتم: خوب چی رو بشکنه؟ جواب داد:

- گردن صدام رو!

بعدازظهر قرار بود علی اصغر را به اردوگاه ببرند. دلم برای شوخی هایش تنگ می شد. در بیمارستان به خاطر وضعیت خاص جسمی و روحی بچه ها بیشتر از همیشه شوخی می‌کرد. توی کمپ ندیده بودم این طوری شوخی کند و بچه ها را بخنداند. شوخی های علی اصغر خنده را بر لبان اسرای مریضی که در بدترین وضعیت ممکن بودند، می‌نشاند.

وقتی از آسایشگاه خارج شد، مقداری باند و کپسول آنتی بیوتیک همراهش به اردوگاه برد. وقتی می خواست برود، به دکتر قادر گفت: دکتر! می خوام برای سلامتی صدام دعا کنم. وقتی حسین مروانی مترجم عرب زبان ایرانی این جمله را برای دکتر ترجمه کرد، دکتر قادر باورش شد و لبخند رضایت بخشی زد.

می دانستم عل اصغر طبق معمول قصد دارد حرف قشنگی بزند.

دکتر قادر به علی گفت: تو حالا آدم شدی!

علی اصغر حال دعا به خود گرفت و گفت:

- خداوندا صدام و دوستان صدام را با یزید و معاویه، ما رو هم با حسین بن علی(ع) محشور کن!

بچه ها همه آمین گفتند! دکتر قادر به محض شنیدن نام یزید و امام حسین(ع) فهمید علی اصغر به جای دعا، نفرین کرده. جلو آمد و با لگد به کمر علی اصغر کوبید. علی اصغر به دکتر قادر گفت:

- اگر یزید و معاویه خوبن چرا از محشور شدن با اونا ناراحت می شید، اگه امام حسین(ع) خوبه، چرا بهش متوسل نمی شید، شما هم خدا رو می خواید و هم خرما رو. با امام حسین(ع) دشمنی می کنید، اما دلتون می خواد فردای قیامت با او محشور بشید، از یزید و معاویه خوشتون می آد، دلتون نمی خواد باهاشون محشور بشید؛ شما دیگه چه مردم عجیبی هستید!

حال و احوال و نگاه دکتر قادر دیدنی بود!

راوی: سیدناصر حسینی پور