زشت و زیبای تسخیر سفارت روباه پیر

هشتم آذر سال 1390، در خیابان های تهران اتفاقی افتاد که برخی آن را به حق تسخیر لانه ی فتنه روباه پیر نامیدند. این حرکت که البته با ظلم فراوانی به دانشجویان تسخیرکننده ی سفارت انگلیس خبیث همراه شد، موج رسانه ای شدیدی در دنیا به پا کرد موجی که البته با انتشار خبر نشاندن پهپاد امریکایی توسط نیروهای جنگ الکترونیک سپاه پاسداران حتی در سطح جهانی هم به فراموشی سپرده شد. بد نیست در نزدیکی سالروز تسخیر لانه ی جاسوسی امریکا، به مقایسه ای هرچند ناقص میان تسخیر سفارت های دو کشور مستکبر بپردازیم.

به گزارش سرویس سیاسی بی باک، بهانه ای که موجب تسخیر سفارت امریکا توسط دانشجویان پیرو خط امام در سال 1358 شد، پناه داده شدن شاه خائن توسط امریکا بود. این بهانه در ابتدای یک انقلاب عظیم بهانه ای کافی بود تا بمب خشم مردم را منفجر کند. در آن هنگام دانشجویان به عنوان قشر بیدار و بصیر، پیشتاز این قضیه بودند. این قضیه هرچند با حمایت صریح امام خمینی (ره) روبرو شد، اما از آنجا که رهبری آن حرکت را فردی مثل موسوی خوئینی ها بر عهده داشت، جای چند نقطه ی مشکوک را در تسخیر سفارت امریکا باقی گذاشته است. مهمترین این نقاط مشکوک خبر ندادن این طرح به امام خمینی قبل از تسخیر بوده است که در این مورد شخص موسوی خوئینی ها، از خبر دادن به امام امتناع می ورزد به بهانه ی اینکه ما تسخیر می کنیم و اگر امام مخالفت کردند از سفارت بیرون می آییم. و البته بعدها می بینیم بعضی شاگردان همین فرد از اقدام خود در تسخیر لانه ی جاسوسی اعلام برائت می کنند و بر سفره ی امریکا به مانده خواری مشغول می شوند.

اما بهانه ی تسخیر سفارت انگلیس خبیث، مصاحبه ی مسئول سازمان امنیتی انگلیس، چند روز قبل از ترور شهید شهریاری، بود. اتفاقی که یک سال بعد، موجب شکل گیری تجمعی بزرگ مقابل سفارت انگلیس به همت بسیج دانشجویی شد. اما اتفاق غیر مترقبه ای که علی رغم خواست طراحان اصلی تجمع (و نه تسخیر) رخ داد، افتادن جو تسخیر سفارت میان تجمع کنندگان و حمله های متعدد به سمت درب سفارت بود.

در تجمع هایی که به مناسبت های متفاوت در مقابل سفارت های کشورهای دیگری مثل عربستان و بحرین برگزار شده بود، این اتفاق (حمله به سوی سفارت و مقاومت پلیس در دفاع از سفارت) مسبوق به سابقه بوده است. اما این بار حلقه ی پلیس محافظ سفارت (شاید بر اثر فشار بیش از حد جمعیت) می شکند و عده ای از درب سفارت بالا رفته و پرچم آن را پایین می آورند و بر در سفارت قفل می زنند. اما بعد از مدتی فشار برای تسخیر بیشتر شده و دیگر افراد بالای درب سفارت اقدام به شکستن قفل درب می کنند و درب سفارت گشوده شده و خیل جمعیت وارد سفارت می شود.

پس از ورود به سفارت جوان ها که سرمست از تسخیر سفارتخانه ی یکی دیگر از مستکبرین بودند، رؤیای خلق حماسه ای دیگر را در سر می پروراندن و خود را آماده ی حضوری چند روزه در حیاط سفارت می کردند. این اتفاق از نظر تسخیر کنندگان در برهه ی اول به گونه ای تحلیل می شود که سیزده آبانی دیگر رخ داده و بعد از آن فضای کشور به سمت این گفتمان پیش خواهد رفت که انقلاب سوم رخ داده است. اما این تحلیل اشتباه است. وقتی در تمامی اتاق های سفارت احدی از کارکنان نیست و وقتی چند روز قبل مسئولان کشور انگلیس از ایران درخواست می کنند تا امنیت سفارتخانه شان را تأمین کند، این تحلیل قوت می گیرد که ورود به سفارت کار اشتباهی بوده است.

این اقدام با توجه به اینکه چند روز قبل از تسخیر، مجلس شورای اسلامی، کاهش رابطه با انگلیس در سطح کارداری را مصوب کرده بود، موجب تغییر فضای رسانه ای جهانی از بازی برد-برد برای نظام جمهوری اسلامی به فضای برد-باخت می شود. پخش مستقیم تسخیر سفارت و مانور تبلیغاتی در شبکه های ماهواره ای مستکبرین اولین حربه ی دشمن در فضای رسانه ای برای این تغییر فضا بود و در کنار آن انتشار عکس های تسخیرکنندگان داخل سفارت در سایت های خبری دشمن حربه ی دیگر دشمن، نشان از حضور حتمی نفوذی ها در میان جمع جوانان انقلابی داشت.

اما بعد از آن و در مواجهه ی دانشجویان با خدعه های دشمن، اقداماتی در راستای تبدیل تهدید به فرصت صورت می گیرد. اقداماتی مانند راه اندازی سایت اینترنتی، انتشار نشریات، جمع آوری طومارهای امضا در هیئات مذهبی و ... در راستای روشنگری اقدامات وحشیانه ی انگلیس در قبال ایران و حمله هایی که به سفارت های ایران در سایر کشورها شده است، از قابل تحسین ترین تاکتیک های جنبش دانشجویی در مقابله با این تهدیدسازی دشمن بود.

اما در این بین، درسهایی هست که با توجه به تکرار سناریوی حمله به سفارت در تجمعاتی که بعد از تسخیر سفارت انگلیس برگزار شده است، حتما باید مورد توجه همگان اعم از مسئولین، دانشجویان، اصحاب رسانه و ... قرار بگیرد:

1. اصل نفوذ نفوذی های دشمن، در جمع های حزب اللهی است. چرا که بغض و کینه ی مقدس جوانان حزب اللهی از مستکبرین عالم خوار از یک سو و تحریک های نفوذی ها از سوی دیگر بهترین راهکار برای ایجاد هزینه و تهدیدسازی از خشم مقدس و انقلابی جوانان برای کشور است.

2. اقدامات سیاسیونی که در راستای لجن مال کردن دانشجویان و حرکتشان انجام شد (که در انتخابات مجلس از حلقوم های برخی کاندیداها که متأسفانه رأی هم آوردند بیرون می آمد) نشان دهنده ی عمق بغض و کینه ی این افراد از حرکت های انقلابی دانشجویان است. افرادی که دانشجویان متدین حزب اللهی را عمله های گروه های سیاسی مخالفشان می خوانند تا از این رهگذر در انتخابات ها با تکیه بر رأی اپوزیسیون داخلی به مناصب نظام راه پیدا کنند.

3. جنبش دانشجویی از این پس باید به مراقبت های تشکیلاتی بسیار قوی در قبال خود بپردازد تا علاوه بر بستن زمینه ی ورود نفوذی ها، در سردرگمی هایی که بعد از اقداماتی از این قبیل رخ می دهد خود را نبازد. متأسفانه در برهه ی بعد از تسخیر لانه ی فتنه گری روباه پیر، شاهد موضع گیری های برخی گروه های دانشجویی انقلابی، با ادبیات دشمن شاد کن بودیم. اعلام برائت از بسیج (به عنوان شجره ی طیبه ی انقلاب اسلامی) گفتمان بسیار بدی بود که برخی دوستان در موضع گیری هایشان پی می گرفتند. این درحالی بود که تسخیر سفارت اصلاً تحت کنترل برگزار کنندگان این تجمع نبود و این اتفاق بدون برنامه ی قبلی رخ داد.

4. نکته ای که بیشتر جلب توجه می کند، حضور چند طلبه در میان جمع دانشجویان بود. این رویداد و حمایت طلبه ها از تسخیر و تأکید بر اینکه تا حکم رهبری مبنی بر خروج از سفارت منتشر نشود دانشجویان در سفارت ماندنی هستند، یکی از عوامل اصلی ماندن دانشجویان در سفارت بود. متأسفانه این نظر همان نظر موسوی خوئینی ها در تسخیر سفارت امریکا بود ولی با این تفاوت که آن روز دست صاحب این نظر که از سران فتنه ی 88 بود رو شده بود. جای تعجب دارد که حرف های این فرد معلوم الحال از زبان جوانان و طلاب انقلابی و مؤمن و متعهد بیرون بیاید. و یکی از زنگ های خطر برای جوانان حزب الله همین است که باید بصیرتشان را (علی رغم بسیار بالا بودن بصیرت فعلی شان) بسیار بالاتر ببرند.

5. اما در مورد مسئولان دستگاه دیپلماسی و نحوه ی موضع گیری هایشان می توان به این نکته اشاره کرد که کار جوانان اگر در ورود به سفارت اشتباه بود، موضع گیری های شما در قبال این حرکت موجب سرخوردگی شدید جوانان انقلابی در آن برهه شد. مقتضیات دیپلماتیک شاید در وهله ی اول موضع گیریهایی مثل موضع گیری های شمایان را می طلبید اما جا داشت بعدها از دانشجویانی که خشم انقلابیشان را محکوم کرده بودید دلجویی می نمودید.

6. یکی از نکات مهم در این اتفاق این بود که در همان ساعاتی که سفارت تحت اشغال دانشجویان قرار داشت، شورای متحصنین لانه ی فتنه گری روباه پیر اعلام موجودیت کرد و با انتشار اولین بیانیه آن هم از موضع قدرت در مقابل دشمن (و با وجود پی بردن به اشتباه جمعیت در ورود به سفارت) راه سوء استفاده های گروه های نفوذی را مسدود کردند. به نوعی مدیریت بحران دوستان شورای متحصنین در نوع خود قابل تقدیر بوده است.

7. آن روزها موضع گیری های بزرگان جبهه ی حزب الله به گونه ای بود که این حرکت نه کاملاً تأیید و نه کاملاً رد می شد. نه کاملاً تأیید می شد از آن جهت که عمل ورود به سفارت کار اشتباهی بود و نه از آن جهت رد می شد که انجام دهندگان این اقدام جوانان حزب اللهی ای بودند که در فتنه ها حامیان حقیقی رهبری و نظام هستند. این طور موضع گیری ها قطعه پازل گم شده ای بود که در موضع گیری های مسئولان دستگاه دیپلماسی مشاهده می شد.

8. آنچه معتقدان به ولایت فقیه باید از آن درس بگیرند، تدقیق در تمامی بیانات و مواضع امام خامنه ای است. در سالی که اسرائیل به غزه حمله کرده بود، برخی جوانان می خواستند برخی سفارت های حامی رژیم صهیونیستی را به اشغال درآورند که با محترم شمرده شدن امنیت سفارت های خارجی توسط رهبر انقلاب روبرو می شوند. این موضعگیری ها اگر در آن روز مدنظر تسخیرکنندگان سفارت روباه پیر قرار می گرفت و در آن بین، اجتهادات برخی مبنی بر عوض شدن مصلحت(!) مورد توجه قرار نمی گرفت، هزینه های جانبی تسخیر به دوش نظام نمی افتاد.

9. در پایان باید گفت موضع گیری های رسانه های داخلی، در عرصه بین الملل یکی از بازوهای تبدیل تهدید تسخیر به فرصت بود که خوب از آن استفاده نشد. و الا با توجه به موج بیداری اسلامی می شد حد اقل موج تسخیر سفارت های رژیم جعلی صهیونیستی را در سرتاسر جهان اسلام به راه انداخت. البته در این بین مواضع رسانه های حامی فتنه اما هنوز زنده ی درون کشور را کنار می گذاریم که از این فرصت در جهت انتقام گیری از جوانان حزب اللهی بر آمده بودند.