ممنوعیت ورود گالانت و نتانیاهو به ۱۲۰ کشور؛
ترجمان این رقاصی غول بدترکیب در عرصه سیاسی جهان چیست که بعد از روی کار آمدن رئیس جمهور جدید و البته سردرگم آمریکا، این کشور پس از آن همه بهانه جویی‌های مغرضانه در سال 2009 به عضویت شورای حقوق بشر در آمد و امروز نیز در تلاش است تا بار دیگر در این شورا جایی برای نشستن داشته باشد.
به گزارش پایگاه خبری" سید علی" تلاش کاخ سفید برای عضویت در شورای حقوق بشر سازمان ملل در واقع فشردن ماشه تیر خلاص بر پیکره نیمه جان شورایی است که به اندازه کافی در دوگانگی‌ها و متناقض‌نماهای متعدد دست و پا می‌زند.
ژست اتو کشیده آمریکایی‌ها در اعلام کاندیداتوری برای عضویت در شورای حقوق بشر سازمان ملل با لباس‌های فاخر و کفش‌های براق دیپلمات‌هایشان، مضحک‌ترین چهره‌پردازی برای بزک کردن یک غول مخوف است که با داشتن 760 زندانی در میان هر یکصد هزار آمریکایی، می‌شود به او لقب یک زندان‌بان دولتی را داد.
یک ناقض سیستماتیک حقوق بشر که درست شبیه هیولایی هزار دست به اقصی نقاط جهان چنگ‌اندازی می‌کند و دست‌هایش را یا از آستین صهیونیست‌ها بر گلوی کودکان غزه و فلسطین می‌فشارد و یا در بحرین و یمن خرقه‌های عربی حکام دست نشانده می‌پوشد و با احشام آهنی بر خیابان‌های یک رنگ شده از خون و مفروش شده با جسد جوانان ملت‌ها جولان می‌دهد و صلح و حقوق بشر آمریکایی را ترجمه می‌کند.
کاندیدای امروز - مخالف دیروز
به هر حال خالق شاهکارهای بی‌نظیری مثل ابوغریب، گوانتانامو و بگرام در عرصه حقوق بشر! نامزد کسب یکی از کرسی‌های 47 گانه شورای حقوق بشر سازمان ملل است.
شورایی که در مارس 2005 با پیشنهاد "عنان" دبیرکل وقت این سازمان از کمیسیون 53 عضوی حقوق بشر در حوزه اجتماعی و اقتصادی سازمان ملل، با 170 رأی موافق و 4 رأی مخالف به شورای حقوق بشر در مجمع عمومی این سازمان تبدیل شد.
نکته قابل توجه ماجرا اینجاست که در کنار جزایر مارشال و پالائو، پازل شکست خورده مخالفان تشکیل شورای حقوق بشر را اسراییل و آمریکا تکمیل می‌کردند.
مخالفت آمریکا دلیلی نداشت جز خرسندی تام از عملکرد کمیسیون حقوق بشر و اطمینان نداشتن از شورای جدیدالتأسیسی که کشورهای حاضر در مجمع عمومی سازمان ملل در انتخاب اعضای آن نقش‌آفرینی می‌کردند.
جالب است که کوفی عنان با این خرسندی ایالات متحده کمیسیون حقوق بشر را برای پاسخ به نیازهای قرن حاضر ناکارآمد و به دلیل رفتارها و سیاست‌های برخی از کشورها ! بی‌اعتبار خوانده بود.
به هر حال شورای حقوق بشر به عنوان یک رکن فرعی در مجمع عمومی سازمان ملل متولد شد و مارس 2006 مصادف شد با پایان عمر کمیسیون حقوق بشر.
کارشکنی‌های آمریکا بر سر راه شورای جدید ادامه داشت و با تحریم کاندیداتوری برای عضویت در آن توسط دولت جمهوری خواه بوش به اوج خود رسید.
آمریکا از عضویت در شورای حقوق بشر سازمان ملل چه می خواهد؟
حال باید دید ترجمان این رقاصی غول بدترکیب در عرصه سیاسی جهان چیست که بعد از روی کار آمدن رئیس جمهور جدید و البته سردرگم آمریکا، این کشور پس از آن همه بهانه جویی‌های مغرضانه در سال 2009 به عضویت شورای حقوق بشر در آمد و امروز نیز در تلاش است تا بار دیگر در این شورا جایی برای نشستن داشته باشد.
عضویت آمریکا در سال 2009 در شورای حقوق بشر موجب شد تا ایالات متحده پس از بررسی‌های تروئیکای متشکل از کامرون، فرانسه و ژاپن در 23 اوت 2010 گزارش خود را به شورای حقوق بشر ارائه کند.
گزارشی که ایالات متحده را مجبور به پذیرفتن مسائلی کرد که تا به حال به آن تن نداده بود.
آمریکا تا پیش از آن روز در مورد زندانیان گوانتانامو اصرار می کرد که این افراد تابع موازین بشردوستانه نیستند و خارج از قلمرو قوانین حقوق بشر قرار دارند.
این یعنی اهالی غریب ابوغریب و گوانتانامو در منطقه‌ای عاری از حقوق بین‌الملل سکنی گزیده‌اند و کاملاً در چمبره مقررات خودساخته ایالات متحده قرار دارند.
اما کاخ سفید مجبور شد تحت فشار نهادهای بین المللی مثل کمیته منع شکنجه، سازمان عفو بین‌الملل و کمیته صلیب سرخ برای اولین بار زندانیان گوانتانامو را تحت پوشش قوانین حقوق بشر و مقررات بشردوستانه قرار دهد.
در آن روز 30 کشور وقت خواستند تا در مورد گزارش آمریکا اظهار نظر کنند که مواضع و سئوالات صریح جمهوری اسلامی ایران گزارش ایالات متحده را به خوبی به تشکیک کشاند.
جمهوری اسلامی ایران نگرانی خود را در مورد وضعیت حقوق بشر و نقض‌های سیستماتیک حقوق بشر توسط امریکا در سطح ملی و بین‌المللی ابراز کرد.
ایران به آمریکا گوش زد کرد به میثاق حقوق اقتصادی اجتماعی فرهنگی ملحق شود، کنوانسیون حقوق کودک را تصویب کند و کنوانسیون شماره 111 سازمان بین‌المللی کار در مورد ممنوعیت تبعیض کار و اشتغال و اعتلای استانداردهای حقوق بشر در حین کار را به تصویب برساند.
موارد دیگری که جمهوری اسلامی ایران از آمریکا خواست به آن متعهد باشد تضمین اجرای تعهدات ناشی از حقوق بشر دوستانه در قبال مردم فلسطین، لغو قوانین فراسرزمینی و توقف اقدامات یک‌جانبه آمریکا در قبال کشورهای دیگر، انطباق کامل قوانین ضد تروریستی آمریکا با استانداردهای حقوق بشر، وضع قوانین مناسب برای جلوگیری از نقض حریم خصوصی افراد مانند کنترل ایمیل‌ها یا نظارت‌هایی که آمریکا در فضای سایبر توسط نهادهای اطلاعاتی خود اعمال می‌کند، اتخاذ اقدامات مناسب برای پایان بخشیدن به نقض‌های حقوق بشر توسط نیروهای نظامی آمریکا و شرکت‌های خصوصی نظامی و امنیتی خود در افغانستان و عراق است.
ایران هم‌چنین از گزارشگران ویژه سازمان ملل متحد دعوت کرد که امریکا را تحت فشار قرار دهند تا بتوانند از زندان گوانتانامو و زندان های مخفی دیگر بازدید کنند، ایران خواست که آمریکا ممنوعیت کامل و مطلق شکنجه را تضمین کند و به گمان ایران تحت هیچ شرایطی امریکا مجاز به اعمال شکنجه علیه افراد نیست، به هرزگی و فاحشگی کودکان پایان دهد، به خشونت علیه زنان خاتمه دهد، جنایت کاران جنگی خود را به دادگاه داخلی خود تسلیم کند، اقدامات لازم را در خصوص اهانت به مقدسات مذهبی مخصوصاً قرآن سوزی در سالگرد 11 سپتامبر 2001 از خود نشان دهد، به تبلیغات ضد اسلامی و خشونت علیه مسلمانان در آمریکا پایان دهد، حقوق بومیان آمریکا را مورد توجه قرار دهد و در عملیات فرامرزی سیا به ادعای جنگ با تروریسم، حقوق بشر و مقررات بشر دوستانه را لگد مال نکند.
اما با تمام مشکلاتی که در مقام پاسخگویی به شورای حقوق بشر دامن‌گیر ایالات متحده می‌شود همچنان این کشور اصرار دارد که در انتخابات آینده این شورا حضور داشته باشد.
حضوری که شاید بتواند به وسیله آن محور مقاومت اسلامی جهان یعنی ایران را با هر دست آویزی تحت فشار قرار دهد.
تهدید آمریکا روی شقیقه سازمان ملل متحد
اما آیا محور نقض حقوق بشر در دنیا با تمام پروند‌ه‌های قطور و خاک خورده‌ای که در باب جنایت علیه ملت‌های جهان دارد، صلاحیت عضویت در شورای حقوق بشر را داراست؟!
آیا عضویت کشوری که ددمنشی‌هایش هر روز با پهبادهای مسلح بر سر غیرنظامیان پاکستان، یمن و افغانستان سایه می‌افکند، در شورایی به نام حقوق بشر، تهدیدی روی شقیقه سازمان ملل نیست؟
آیا عضویت در شورای حقوق بشر توسط کشوری که در باتلاق وال‌استریت و جنبش 99 درصدی مردمش دست و پا می‌زند و هر روز به آمار زندانیان این جنبش اضافه می‌کند، حکایت عصا‌کشی یک کور بی‌نوا نیست؟
آیا اعضای مجمع عمومی سازمان ملل باز هم در تشخیص چهره کریه و مخوف کاخ سفید زیر سرخاب و سفیداب‌های سیاسی ناتوان خواهند بود؟!
گرچه ریاست ایران بر جنبش غیرمتعهدها فرصت مناسبی است تا از آن برای پاره کردن پوستین میشی که آمریکا به تن کرده است استفاده و از تداوم جلوس یک تروریست دولتی بر کرسی حقوق بشری سازمان ملل جلوگیری کرد, اما حتی در غیر این صورت نیز چیزی از پیشینه سیاه مجرمی به نام ایالات متحده سپید نمی‌شود، و تنها ناکارآمدی و بی اعتباری که کوفی عنان در سال 2006 برای حقوق بشر جهانی ترسیم کرده بود، تداوم خواهد یافت.
به گزارش پایگاه خبری" سید علی" تلاش کاخ سفید برای عضویت در شورای حقوق بشر سازمان ملل در واقع فشردن ماشه تیر خلاص بر پیکره نیمه جان شورایی است که به اندازه کافی در دوگانگی‌ها و متناقض‌نماهای متعدد دست و پا می‌زند.
ژست اتو کشیده آمریکایی‌ها در اعلام کاندیداتوری برای عضویت در شورای حقوق بشر سازمان ملل با لباس‌های فاخر و کفش‌های براق دیپلمات‌هایشان، مضحک‌ترین چهره‌پردازی برای بزک کردن یک غول مخوف است که با داشتن 760 زندانی در میان هر یکصد هزار آمریکایی، می‌شود به او لقب یک زندان‌بان دولتی را داد.
یک ناقض سیستماتیک حقوق بشر که درست شبیه هیولایی هزار دست به اقصی نقاط جهان چنگ‌اندازی می‌کند و دست‌هایش را یا از آستین صهیونیست‌ها بر گلوی کودکان غزه و فلسطین می‌فشارد و یا در بحرین و یمن خرقه‌های عربی حکام دست نشانده می‌پوشد و با احشام آهنی بر خیابان‌های یک رنگ شده از خون و مفروش شده با جسد جوانان ملت‌ها جولان می‌دهد و صلح و حقوق بشر آمریکایی را ترجمه می‌کند.
کاندیدای امروز - مخالف دیروز
به هر حال خالق شاهکارهای بی‌نظیری مثل ابوغریب، گوانتانامو و بگرام در عرصه حقوق بشر! نامزد کسب یکی از کرسی‌های 47 گانه شورای حقوق بشر سازمان ملل است.
شورایی که در مارس 2005 با پیشنهاد "عنان" دبیرکل وقت این سازمان از کمیسیون 53 عضوی حقوق بشر در حوزه اجتماعی و اقتصادی سازمان ملل، با 170 رأی موافق و 4 رأی مخالف به شورای حقوق بشر در مجمع عمومی این سازمان تبدیل شد.
نکته قابل توجه ماجرا اینجاست که در کنار جزایر مارشال و پالائو، پازل شکست خورده مخالفان تشکیل شورای حقوق بشر را اسراییل و آمریکا تکمیل می‌کردند.
مخالفت آمریکا دلیلی نداشت جز خرسندی تام از عملکرد کمیسیون حقوق بشر و اطمینان نداشتن از شورای جدیدالتأسیسی که کشورهای حاضر در مجمع عمومی سازمان ملل در انتخاب اعضای آن نقش‌آفرینی می‌کردند.
جالب است که کوفی عنان با این خرسندی ایالات متحده کمیسیون حقوق بشر را برای پاسخ به نیازهای قرن حاضر ناکارآمد و به دلیل رفتارها و سیاست‌های برخی از کشورها ! بی‌اعتبار خوانده بود.
به هر حال شورای حقوق بشر به عنوان یک رکن فرعی در مجمع عمومی سازمان ملل متولد شد و مارس 2006 مصادف شد با پایان عمر کمیسیون حقوق بشر.
کارشکنی‌های آمریکا بر سر راه شورای جدید ادامه داشت و با تحریم کاندیداتوری برای عضویت در آن توسط دولت جمهوری خواه بوش به اوج خود رسید.
آمریکا از عضویت در شورای حقوق بشر سازمان ملل چه می خواهد؟
حال باید دید ترجمان این رقاصی غول بدترکیب در عرصه سیاسی جهان چیست که بعد از روی کار آمدن رئیس جمهور جدید و البته سردرگم آمریکا، این کشور پس از آن همه بهانه جویی‌های مغرضانه در سال 2009 به عضویت شورای حقوق بشر در آمد و امروز نیز در تلاش است تا بار دیگر در این شورا جایی برای نشستن داشته باشد.
عضویت آمریکا در سال 2009 در شورای حقوق بشر موجب شد تا ایالات متحده پس از بررسی‌های تروئیکای متشکل از کامرون، فرانسه و ژاپن در 23 اوت 2010 گزارش خود را به شورای حقوق بشر ارائه کند.
گزارشی که ایالات متحده را مجبور به پذیرفتن مسائلی کرد که تا به حال به آن تن نداده بود.
آمریکا تا پیش از آن روز در مورد زندانیان گوانتانامو اصرار می کرد که این افراد تابع موازین بشردوستانه نیستند و خارج از قلمرو قوانین حقوق بشر قرار دارند.
این یعنی اهالی غریب ابوغریب و گوانتانامو در منطقه‌ای عاری از حقوق بین‌الملل سکنی گزیده‌اند و کاملاً در چمبره مقررات خودساخته ایالات متحده قرار دارند.
اما کاخ سفید مجبور شد تحت فشار نهادهای بین المللی مثل کمیته منع شکنجه، سازمان عفو بین‌الملل و کمیته صلیب سرخ برای اولین بار زندانیان گوانتانامو را تحت پوشش قوانین حقوق بشر و مقررات بشردوستانه قرار دهد.
در آن روز 30 کشور وقت خواستند تا در مورد گزارش آمریکا اظهار نظر کنند که مواضع و سئوالات صریح جمهوری اسلامی ایران گزارش ایالات متحده را به خوبی به تشکیک کشاند.
جمهوری اسلامی ایران نگرانی خود را در مورد وضعیت حقوق بشر و نقض‌های سیستماتیک حقوق بشر توسط امریکا در سطح ملی و بین‌المللی ابراز کرد.
ایران به آمریکا گوش زد کرد به میثاق حقوق اقتصادی اجتماعی فرهنگی ملحق شود، کنوانسیون حقوق کودک را تصویب کند و کنوانسیون شماره 111 سازمان بین‌المللی کار در مورد ممنوعیت تبعیض کار و اشتغال و اعتلای استانداردهای حقوق بشر در حین کار را به تصویب برساند.
موارد دیگری که جمهوری اسلامی ایران از آمریکا خواست به آن متعهد باشد تضمین اجرای تعهدات ناشی از حقوق بشر دوستانه در قبال مردم فلسطین، لغو قوانین فراسرزمینی و توقف اقدامات یک‌جانبه آمریکا در قبال کشورهای دیگر، انطباق کامل قوانین ضد تروریستی آمریکا با استانداردهای حقوق بشر، وضع قوانین مناسب برای جلوگیری از نقض حریم خصوصی افراد مانند کنترل ایمیل‌ها یا نظارت‌هایی که آمریکا در فضای سایبر توسط نهادهای اطلاعاتی خود اعمال می‌کند، اتخاذ اقدامات مناسب برای پایان بخشیدن به نقض‌های حقوق بشر توسط نیروهای نظامی آمریکا و شرکت‌های خصوصی نظامی و امنیتی خود در افغانستان و عراق است.
ایران هم‌چنین از گزارشگران ویژه سازمان ملل متحد دعوت کرد که امریکا را تحت فشار قرار دهند تا بتوانند از زندان گوانتانامو و زندان های مخفی دیگر بازدید کنند، ایران خواست که آمریکا ممنوعیت کامل و مطلق شکنجه را تضمین کند و به گمان ایران تحت هیچ شرایطی امریکا مجاز به اعمال شکنجه علیه افراد نیست، به هرزگی و فاحشگی کودکان پایان دهد، به خشونت علیه زنان خاتمه دهد، جنایت کاران جنگی خود را به دادگاه داخلی خود تسلیم کند، اقدامات لازم را در خصوص اهانت به مقدسات مذهبی مخصوصاً قرآن سوزی در سالگرد 11 سپتامبر 2001 از خود نشان دهد، به تبلیغات ضد اسلامی و خشونت علیه مسلمانان در آمریکا پایان دهد، حقوق بومیان آمریکا را مورد توجه قرار دهد و در عملیات فرامرزی سیا به ادعای جنگ با تروریسم، حقوق بشر و مقررات بشر دوستانه را لگد مال نکند.
اما با تمام مشکلاتی که در مقام پاسخگویی به شورای حقوق بشر دامن‌گیر ایالات متحده می‌شود همچنان این کشور اصرار دارد که در انتخابات آینده این شورا حضور داشته باشد.
حضوری که شاید بتواند به وسیله آن محور مقاومت اسلامی جهان یعنی ایران را با هر دست آویزی تحت فشار قرار دهد.
تهدید آمریکا روی شقیقه سازمان ملل متحد
اما آیا محور نقض حقوق بشر در دنیا با تمام پروند‌ه‌های قطور و خاک خورده‌ای که در باب جنایت علیه ملت‌های جهان دارد، صلاحیت عضویت در شورای حقوق بشر را داراست؟!
آیا عضویت کشوری که ددمنشی‌هایش هر روز با پهبادهای مسلح بر سر غیرنظامیان پاکستان، یمن و افغانستان سایه می‌افکند، در شورایی به نام حقوق بشر، تهدیدی روی شقیقه سازمان ملل نیست؟
آیا عضویت در شورای حقوق بشر توسط کشوری که در باتلاق وال‌استریت و جنبش 99 درصدی مردمش دست و پا می‌زند و هر روز به آمار زندانیان این جنبش اضافه می‌کند، حکایت عصا‌کشی یک کور بی‌نوا نیست؟
آیا اعضای مجمع عمومی سازمان ملل باز هم در تشخیص چهره کریه و مخوف کاخ سفید زیر سرخاب و سفیداب‌های سیاسی ناتوان خواهند بود؟!
گرچه ریاست ایران بر جنبش غیرمتعهدها فرصت مناسبی است تا از آن برای پاره کردن پوستین میشی که آمریکا به تن کرده است استفاده و از تداوم جلوس یک تروریست دولتی بر کرسی حقوق بشری سازمان ملل جلوگیری کرد, اما حتی در غیر این صورت نیز چیزی از پیشینه سیاه مجرمی به نام ایالات متحده سپید نمی‌شود، و تنها ناکارآمدی و بی اعتباری که کوفی عنان در سال 2006 برای حقوق بشر جهانی ترسیم کرده بود، تداوم خواهد یافت.
اخبار ویژه
رهبر انقلاب در دیدار جمعی از مدیران، اساتید و طلاب جامعهالزهرا تاکید کردند:
آیت الله کعبی:
نظرات بینندگان
جدیدترین اخبار پربازدید ها
