قربانی شدن را بیاموزیم

1- شاید تکراری ترین جمله ای را که درباره شکوه حج شنیده باشی نسبتی باشد که میان انبوه جمعیت یک شکل و شتابان جمع با روز محشر برقرار می کنند. درست می گویند؛ به ویژه برای افرادی که برای نخستین بار پریشانی و دلهره بیابان های رازآلود «مزدلفه» و «عرفات» مسحور می شوند. این شکوه بیشتر به چشم می آمد. ظهر روز دهم ذی حجه وقتی که در منا آرام می گیری و دلهره هایت زایل می شود، حقیقتی دیگر برایت آشکار می شود. این بار از ظاهر شکوهمند ضجه ها عبور می کنی و به باطن حیران حج راه می یابی. کم کم در هجوم سوال های بی پاسخ محاصره می شوی. چرا این انبوه سفیدپوش، دلِ سیاه هیچ شیطانی را نمی ترساند؟ چرا هلهله های کرکننده؟ وسوسه های جاهلیت مدرن را فراری نمی دهد؟ چرا همچنان شیطان از در و دیوار حرم امن الهی بالا می رود و به اندرونی حرم سرک می کشد؟ چرا گردن استکبار زیر قدم های فشرده طواف کنندگان خرد نمی شود؟ استغفار می کنی و بلندبلند می گویی: الاسلام یعلوا و لایعلی علیه. ولی این جمله امیدبخش در لابلای این انبوه ناامیدکننده و فریادهای بی خاصیت و کسل کننده آزادت نمی کند.

2- ظهر روز دهم، پس از آنکه در وادی شعور شام حیرت را سپری می کنی و به سرزمین آرزوها می رسی، هنگامه قربانی کردن ات فرا می رسد. در ماجرای ذبح اسماعیل به دست ابراهیم، همگان خیره خیره به دستان مطمئن ابراهیم می نگرند و استواری ایمان او را می ستایند و شیطان چه هنرمندانه اراده اسماعیل را می پوشاند. برای اهل ولایت «قربانی شدن» امتحانی بس عظیم تر است از «قربانی کردن». ابراهیم به مقام امامت و ولایت رسیده است و این صدای اهل ولایت است که: «یا ابت افعل ما تؤمر ستجدنی ان شاءالله من الصابرین»

ظهر روز دهم حاجیان پریشان تر از پیش سنگریزه هایشان را بر دیوار جهالت خود می کوبند و برای هیچ کدامشان فهم روشنی از «قربانی شدن» اسماعیل، گشایش دهنده راه اعتلای اسلامی نمی شود.

3- ظهر روز دهم – این بار در محرم الحرام – هنگامه ایست که انبوه جماعت مسلمان هلهله کنان  سنگهایشان را به امام می کوبند، آنانکه «قربانی شدن» در برابر امر ولی خدا را نیاموخته باشند، در بزنگاه عاشورا، ولی خدا را قربانی می کنند. پریشان می شوی اگر تصور کنی که میانه سپاه عمر سعد هستند کسانی که با سری تراشیده برای رجم امام آمده اند. از ظهر روز دهم ذیحجه تا ظهر روز دهم محرم، سی روز فاصله بیشتر نیست و چه بسا کسانی که سراسیمه آمده اند تا با قربانی کردن ولی خدا، از احرام خارج شوند. تاریخ میان «قربانی شدن» برای ولی خدا تا «قربانی کردن» ولی خدا در دوران است.

4- چاره ای نیست جز اینکه مسیر ظهور ودیعه الهی، از صحرای ابتلای مدعیان عبور خواهد کرد. زمانی امام حق ظهور خواهد کرد که حداقلی از مدعیان ولایت، «قربانی شدن» را آموخته باشند؛ چه اینکه این بار حضرت حق، امام را فدای جهالت بشر نخواهد کرد. صحرای ابتلای آخرالزمانی مدعیان، آنچنان که به ما آموخته اند معرکه ای عظیم است. معرکه ای که آغاز آن عاشورای سال 61 هجری است و پایان آن غربال سخت مدعیان.

گریزی از هنگامه سخت ابتلا و فتنه نیست. امروز ولایت امر نازداری است که فقط «اهل البصر و الصبر» تاب تحمل آنرا دارند و عاشورای هر سال نهیبی است بر مدعیان تازیانه های بلا که جماعت کسل و کم خاصیت مسلمین را بنوازد و از میانه آنها سرهای اسماعیل را برای رفتن بر فراز نیزه ها انتخاب کند. کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا؛ عاشورای 88 فتنه ای بود تا سیرت سیاه جماعت جهول روی دایره افتد و هلهله مستانه شان در تسهیل ابابیل های سیاه پوش حسینی خرد شود. چه جای کلام که پیامبر خاتم فرموده بودند: «از فتنه های آخرالزمان گلایه نکنید که نابودکننده منافقین است.»

در ایران، هر عاشورا امر عظیمی رخ می دهد و این امر مرحله به مرحله آنچنان عظیم تر خواهد شد تا فرجام ملکوتی زمین رقم بخورد و اسماعیل های ایرانی، پرچم های سیاه نصرت را به دست امام حق برسانند که هیچ قومی چون ایرانیان «قربانی شدن» در رکاب امام حق را بدرستی نیاموخته اند: فسوف یأتی الله بقوم یحبّهم و یحبّونه؛ پس قربانی شدن را بیاموزیم.