ایستگاه بعدی بیداری اسلامی در منطقه + تصاوير

در سرزمین کویت، اسلام دین رایج و رسمی بوده و 85 درصد مردم این کشور مسلمانند که ۳۰ درصد از آنها را شیعیان تشکیل می دهند. بقیه مسلمانان سنی هستند که اکثراً مالکی می‌باشند. علاوه بر این حدود چهار درصد مسیحی هستند. از پیروان سایر ادیان از جمله هندوها نیز شمار اندکی در کویت زندگی می‌کنند.

کویت با وجود وسعت کم، یکی از بزرگترین کشورهای تولیدکننده نفت جهان است. عایدات نفتی مهم‌ترین و تنها مؤلفه درآمدهای قابل توجه دولت کویت است. ذخایر نفتی این کشور کوچک ۷۰ میلیارد بشکه تخمین زده می‌شود که بیش از سه برابر ذخایر نفتی آمریکا و ۱۰ درصد از کل ذخایر نفتی جهان است. علاوه بر نفت، منابع گاز طبیعی نیز شامل بوتان، پروپان و نپتان در این کشور وجود دارد.

شیخ صباح الاحمد جابر الصباح حاکم کنونی امارات در ادامه سلطنت 250 ساله خاندان آل صباح در ۲۹ ژانویه ۲۰۰۶ میلادی در کویت به قدرت رسید.

به موجب قانون اساسی کویت، حاکمیت در خاندان آل صباح موروثی می‌باشد و حکومت کویت، مرکب از قوای سه گانه مقننه، قضائیه و مجریه‌ است که به ظاهر از یکدیگر تفکیک شده و یک شورای مشورتی، امیر کویت را در امور مملکتی یاری می‌کند اما در اصل، همه به علت ساختار بیمار و استبدادی این کشور، اسیر دیکتاتور خاندان صباح هستند.

"مصطفی الشمالی" وزیر دارایی کویت، به دلیل اتهام‌های وارد شده از سوی نمایندگان مبنی بر سوءاستفاده از بودجه عمومی و نقض قانون استعفا کرد. "احمد الرجیب" وزیر کار و امور اجتماعی نیز پس از تصمیم نمایندگان برای استیضاح، از مقامش کناره‌گیری کرد.

دولت اين كشور كوچك حاشيه خليج فارس در حالی از دادن حق شهروندي به آنها سرباز مي‌زند که غیركويتي بودن برخي از نمايندگان پارلمان اين كشور که وابسته به جریان حاکم هستند، بر همگان روشن است.  این قشر برای دریافت حداقل حقوق خود از دولت کویت، تظاهرات و راهپیمایی های اعتراض آمیز زیادی را به راه انداختند که در سرکوب نیروهای امنیتی  ارتش کویت ده‌ها نفر از تظاهرات‌کنندگان کشته شده و هزاران نفر دیگر نیز بازداشت شدند.


وابستگی حاکمیت کویت به غرب
فارغ از مسائل داخلی، کشورهای غربی نیز حساب ویژه‌ای برای کویت باز کرده‌اند.کویت هم‌اکنون حدود سه درصد از تولید نفت خام جهان و بیش از ۹ درصد از تولید نفت اوپک را به عهده دارد؛ بنابراین در شرایطی که غرب به واسطه اعمال تحریم‌های خود علیه جمهوری اسلامی ایران، سعی در محدود کردن دسترسی بازارهای جهانی به نفت تولیدی کشورمان دارد، کویت می‌تواند در دید استراتژیست‌های غربی، جایگزین خوبی برای این افزایش تولید باشد. کویت نظر دارد ظرفیت تولید روزانه نفت خام خود را تا سال ۲۰۲۰ میلادی به چهار میلیون بشکه در روز و تولید گاز طبیعی را تا سال ۲۰۳۰ میلادی به چهار میلیارد فوت مکعب در روز افزایش دهد تا جاي خالي نفت تحريم‌شده ايران براي غرب را پر کند که اين رويارويي اقتصادي با جمهوري اسلامي ايران نيز از ديد علاقه‌مندان به محور مقاومت و حاميان بيداري اسلامي در اين کشور، پنهان نمانده و عاملي ديگر براي تشديد روند مقابله با خاندان حاکم بر اين کشور شده است.

از سوی دیگر واشنگتن می‌کوشد در پی خروج نیروهای خود از عراق، حضور نظامی خود را در منطقه بیش از گذشته تقویت کند. روزنامه آمریکایی نیویورک‌تایمز از برنامه‌های آمریکا برای افزایش حضور نظامی در خلیج فارس و تشکیل یک گروه ویژه عملیاتی در کویت برای مقابله با شورش‌های احتمالی در عراق خبر داده است.

استقرار نیروهای آمریکایی در کویت پس از آن صورت می‌گیرد که به گزارش روزنامه آمریکایی «آرمی‌تایمز» نخست‌وزیر کویت در آخرین سفر خود به آمریکا، پیشنهاد کرده بود این کشور به عنوان پایگاه آموزشی نیروهای ذخیره آمریکا عمل کند تا نیروهای آمریکایی بتوانند بعد از خروج از عراق، در صورت نیاز به افزایش نیروهای آمریکایی در این کشور یا حضور آنان در منطقه، به سرعت در کويت مستقر شوند.

گزارش کمیته روابط خارجی مجلس سنای آمریکا مبنی بر اینکه حضور نظامی واشنگتن در کویت به ۱۳ هزار و ۵۰۰ نفر می‌رسد نیز مرتبط با همین تحولات است. در این میان، حضور سربازان آمریکایی در خاک کویت، از یک سو خیال کاخ سفید را از حضور در شاهرگ انرژی جهان بویژه در آستانه انتخابات ریاست جمهوری و بحبوحه بحران اقتصادی راحت‌تر می‌کند و از سوی دیگر، امکان کنترل و واکنش سریع‌تر نسبت به هر گونه تغییر احتمالی در منطقه را برای آنان فراهم می‌آورد.

گرچه به نظر می‌رسد حکومت کویت نیز با استفاده از افزایش موج خشونت و سرکوب و اهرم اقتصادی و اصلاحات ساختگی در بدنه دولت‌های متوالی خود موفق شده تا از موج روزافزون اعتراضات گاه و بی‌گاه مردمی در این کشور تا حدودي بکاهد اما شاخص‌های متعددی از عرصه سیاسی و امنیتی و مردم شناختی کویت و وابستگی دولت این کشور به غرب نشان می‌دهد که این اعتراضات به صورت کامل متوقف نشده و شعله‌های این انقلاب حتی اگر برای مدت‌زمانی کوتاه رو به افول بگذارد اما سرانجام روزي دامان خاندان صباح را خواهد گرفت و آنها را از تداوم حکومت استبدادي بر اکثریت مردم این کشور به زیر خواهد کشید؛ روزي که به گفته تحليلگران حوزه خليج فارس و ناظران بين‌المللي چندان دور نخواهد بود و تنها نيازمند جرقه‌اي کوچک است، جرقه‌اي که مي‌تواند از يک درگيري کوچک نظامي در خليج فارس شروع شود و با فروريختن حاکميت رژيم آل سعود بر عربستان و ديگر استبدادهاي منطقه‌اي خاتمه يابد.