امام خمینی(ره):ملت گریه سیاسی هستیم

برنا: ما ملت گريه سياسى هستيم، ما ملتى هستيم كه با همين اشك‌ها سيل جريان مى‏دهيم و خرد مى‏كنيم سدهايى را كه در مقابل اسلام ايستاده است.
 
زنده نگه داشتن یاد سالار و سرور آزادگان جهان حضرت امام حسین(ع) از سنت های مسلمانان، ایرانیان و حتی آزادگان سراسر جهان است. کوچه و خیابان های امروز و فردای کشورمان را بوی و عطر محرم و پارچه های سیاه عزاداری گرفته است. عشق به امام حسین(ع) و یاورانش در دل هر پیر و جوان و زن و مردی نهفته است و هر فردی به وسع خود می کوشد تا بتواند با برپایی مراسم عزاداری و روضه خوانی یاد آن امام شهید و غریب را زنده نگه دارد.

آنچه در ادامه می خوانید سخنان رهبر کبیر انقلاب اسلامی ایران حضرت امام خمینی(ره) است.

روضه نخوانید!
دست اهل منبر را، دست علما را بستند و نگذاشتند كه اينها تبليغات خودشان را بكنند؛ و آنها تبليغات را از آن طرف شروع كردند، و ما را به عقب راندند و تمام مخازن ما را به چپاول بردند. در زمان محمدرضا هم به همين معنا، منتها با فرم ديگر، به فرم ديگر، نه با آنطور سرنيزه، به يك جور ديگر، اين طايفه را مى‏خواستند كنار بگذارند. حالا هم همان ها [هستند] منتها جوان هاى ما را بازى مى‏دهند. همان مساله است. همان مساله زمان رضاخان است كه مجالس را او قدغن كرد. حالا يك دسته‏اى آمده‏اند مى گويند كه نه، ديگر روضه نخوانيد! نمى‏فهمند اينها كه روضه يعنى چه. اينها ماهيت اين عزادارى را نمى‏دانند چيست. نمى‌‏دانند كه اين نهضت امام حسين آمده تا اينجا، تا اين نهضت را درست كرده (1).

ملت گریه سیاسی هستیم
انقلاب كرديم كه شعائر اسلام را زنده كنيم، نه انقلاب كرديم كه شعاير اسلام را بميرانيم. زنده نگه داشتن عاشورا يك مساله بسيار مهم سياسى- عبادى است. عزادارى كردن براى شهيدى كه همه چيز را در راه اسلام داد [ه‏]، يك مساله سياسى است؛ يك مساله‏اى است كه در پيشبرد انقلاب اثر بسزا دارد.

ما از اين اجتماعات استفاده مى‏كنيم. ما از آن «اللَّه اكبر» ها، ملت ما از آن «اللَّه اكبر» ها استفاده كرد. آن «اللَّه اكبر» ها را بايد حفظ بكنيم. اين مظاهر و شعائر و امورى كه در اسلام در آن سفارش شده بايد فكر كنيد كه اينها يك مساله سطحى نبوده است كه مى‏خواستند جمع بشوند و گريه كنند، خير .ما ملت گريه سياسى هستيم، ما ملتى هستيم كه با همين اشكها سيل جريان مى‏دهيم و خرد مى‏كنيم سدهايى را كه در مقابل اسلام ايستاده است (2).

باید قدری تصفیه شود
محرّم و صفر است كه اسلام را نگه داشته است. فداكارى سيد الشهدا- سلام اللَّه عليه- است كه اسلام را براى ما زنده نگه داشته است؛ زنده نگه داشتن عاشورا با همان وضع سنتى خودش از طرف روحانيون، از طرف خطبا، با همان وضع سابق و از طرف توده‏هاى مردم با همان ترتيب سابق كه دستجات معظم و منظم، دستجات ‏عزادارى به عنوان عزادارى راه مى‏افتاد. بايد بدانيد كه اگر بخواهيد نهضت شما محفوظ بماند، بايد اين سنتها را حفظ كنيد. البته اگر يك چيزهاى ناروايى بوده است سابق و دست اشخاص بى‏اطلاع از مسایل اسلام بوده، آنها بايد يك قدرى تصفيه بشود، لكن عزادارى به همان قوّت خودش بايد باقى بماند و گويندگان پس از اينكه مسایل روز را گفتند، روضه را همان‏طور كه سابق مى‏خواندند و مرثيه را همان‏طور كه سابق مى‏خواندند، بخوانند و مردم را مهيا كنند براى فداكارى (3).

حتى يك قطره اشك
آن مطلبى را كه راجع به آقايان خطبا عرض مى‏كنم اين است كه عمق اين كارى را كه شما داريد و عمق ارزش مجلسهاى عزادارى، كم معلوم شده است و شايد پيش بعضى هيچ معلوم نشده است. اينكه در روايات ما براى يك قطره اشك براى مظلوم كربلا آنقدر ارزش قائلند، حتى براى تباكى- به صورت گريه درآمدن- ارزش قائلند، نه از باب اين است كه سيد مظلومان احتياج به اين كار دارد و نه آن است كه فقط براى ثواب بردن شما و مستمعين شما باشد. گرچه همه ثوابها هست، لكن چرا اين ثواب براى اين مجالس عزا آنقدر عظيم قرار داده شده است، و چرا خداوند تبارك و تعالى براى اشك و حتى يك قطره اشك و حتى تباكى آنقدر ثواب داده است؟ كم كم مساله از ديد سياسى‏اش معلوم مى‏شود و ان شاء اللَّه بعدها بيشتر معلوم مى‏شود. اينكه براى عزادارى، براى مجالس عزا، براى نوحه خوانى، براى اينها، اينهمه ثواب داده شده است، علاوه بر آن امور عباديش و روحانيش، يك مساله مهم سياسى در كار بوده است. آن روزى كه اين روايات صادر شده است، روزى بوده است كه اين فرقه ناجيه مبتلا بودند به حكومت اموى و بيشتر عباسى و يك جمعيت بسيار كمى، يك اقليت كمى در مقابل قدرتهاى بزرگ در آن وقت، براى سازمان دادن به فعاليت سياسى اين اقليت، يك راهى درست كردند كه اين راه، خودش سازمانده است و آن، نقل از منابع وحى [است‏] به اينكه براى اين مجالس اينقدر عظمت است و براى اين اشكها آنقدر در دور و برِ اين اشكها و عزاداريها، شيعيان با اقليت آنوقت اجتماع مى‏كردند و شايد بسيارى از آنها هم نمى‏دانستند مطلب چه هست، ولى مطلب، سازماندهى به يك گروه اقليت در مقابل آن اكثريتها [بود]. و در طول تاريخ، اين مجالس عزا كه يك سازماندهى سرتاسرى [در] كشورها است، كشورهاى اسلامى است و در ايران كه مهد تشيع و اسلام و شيعه است، در مقابل حكومتهايى كه پيش مى‏آمدند و بناى بر اين داشتند كه اساس اسلام را از بين ببرند، اساس روحانيت را از بين ببرند، آن چيزى كه در مقابل آنها، آنها را مى‏ترساند، اين مجالس عزا و اين دستجات بود (4).

ملت حماسه
هيچ قدرتى نمى‏تواند اين ملتى كه از همه جوانب به او هجوم شده است و از همه قدرتهاى بزرگ براى او توطئه چيده‏اند، اين توطئه‏ها را خنثى كند، الّا همين مجالس عزا. در اين مجالس عزا و سوگوارى و نوحه سرايى براى سيد مظلومان و اظهار مظلوميت؛ يك كسى كه براى خدا و براى رضاى او جان خودش و دوستان و اولاد خودش را فدا كرده است، اينطور ساخته جوانانى را كه مى‏روند در جبهه‏ها و شهادت را مى‏خواهند و افتخار به شهادت مى‏كنند و اگر شهادت نصيبشان نشود متأثر مى‏شوند و آنطور مادران را مى‏سازد كه جوانهاى خودشان را از دست مى‏دهند و باز مى‏گويند باز هم يكى دو تا داريم. اين مجالس عزاى سيدالشهداست و مجالس دعا و دعاى كميل و ساير ادعيه است كه مى‏سازد اين جمعيت را اينطور، و اساس را اسلام از اول بنا كرده است به طورى كه با همين ايده و با همين برنامه به پيش برود. و چنانچه، واقعاً بفهمند و بفهمانند كه مساله چه هست و اين عزادارى براى چه هست و اين گريه براى چه اينقدر ارج پيدا كرده و اجر پيش خدا دارد، آن وقت ما را «ملت گريه» نمى‏گويند، ما را «ملت حماسه» مى‏خوانند. اگر بفهمند آنها كه حضرت سجاد- سلام اللَّه عليه- كه همه چيزش را در كربلا از دست داد و در يك حكومتى بود كه قدرت بر همه چيز داشت، اين‏ ادعيه‏اى كه از او باقى مانده است، چه كرده است و چطور مى‏تواند تجهيز بكند، به ما نمى‏گفتند كه ادعيه براى چيست؟ (5).

بعد سیاسی عزاداری
ملت ما قدر اين مجالس را بدانند، مجالسى است كه زنده نگه مى‏دارد ملتها را. در ايام عاشورا زياد و زيادتر و در ساير ايام هم غير اين ايام متبركه، هفته‏ها هست و جنبشهاى اين طورى هست. اگر بُعد سياسى اينها را اينها بفهمند، همان غربزده‏ها هم مجلس بپا مى‏كنند و عزادارى مى‏كنند، چنانچه ملت را بخواهند و كشور خودشان را بخواهند. من اميدوارم كه هرچه بيشتر و هرچه بهتر اين مجالس بر پا باشد. و از خطباى بزرگ تا آن نوحه خوان در اين تأثير دارد. آن كه ايستاده پاى منبر چند شعر مى‏گويد و چند شعر مى‏خواند با آن كه در منبر است و خطيب است، اينها هر دو در اين مسئله تأثير دارند؛ تأثير طبيعى دارند(6).

غفلت نکنید
از مراسم عزادارى ائمه اطهار و بويژه سيد مظلومان و سرور شهيدان، حضرت ابى عبداللَّه الحسين- صلوات وافر الهى و انبيا و ملائكة اللَّه و صلحا بر روح بزرگ حماسى او باد- هيچ گاه غفلت نكنند. و بدانند آنچه دستور ائمه- عليهم السلام- براى بزرگداشت اين حماسه تاريخى اسلام است و آنچه لعن و نفرين بر ستمگران آل بيت است، تمام فرياد قهرمانانه ملت ها است بر سردمداران ستم پيشه در طول تاريخ الى الابد. و مى‏دانيد كه لعن و نفرين و فرياد از بيداد بنى اميه- لعنة اللَّه عليهم- با آنكه آنان منقرض و به جهنم رهسپار شده‏اند، فرياد بر سر ستمگران جهان و زنده نگهداشتن اين فرياد ستم شكن است.
و لازم است در نوحه‏ها و اشعار مرثيه و اشعار ثناى از ائمه حق- عليهم سلام اللَّه- به‏طور كوبنده فجايع و ستمگريهاى ستمگران هر عصر و مصر يادآورى شود(7).