حذف پدران اصلاحات در آستانه انتخابات 92

به گزارش سرویس سیاسی صراط ، آنچه از مانیفست انتخاباتی جریان اصلاحات مشخص است بدنه این جریان در صدد است تا برای ورود به انتخابات 92 تغییر اساسی را در سیستم رهبری خود ایجاد کند ، تغییراتی که با حذف برخی چهره های رادیکال این جریان و اضافه شدن برخی از چهره های فراموش شده و پشت پرده ، مراحل ابتدایی خود را طی کرده است .

جریان اصلاح ‌طلب که در سال‌ های قبل از جریانات 88 از درون دچار یک تحول و ساختار‌ شکنی مضاعف شده بود، به پیشنهاد برخی از لیدر های خود ، در بازی کسب قدرت، ساختارشکنی و تلاش برای براندازی نرم را در انتخابات دهم در پیش گرفت که تمام نقشه ها و شالوده فکری و ساختاری آنان در این سناریو شکست خورد و باعث تشکیک درونی و از هم گسیختگی شدید تری در این جبهه سیاسی شد .

درست به همین دلیل بود که افراد پشت پرده جریان اصلاحات تصمیم گرفتند برای ورود به انتخابات 92 ، با حذف برخی لیدرهای تابلو دار نظیر موسوی خوئینی ها و موسوی بجنوردی از چرخه مدیریتی این جریان و اضافه کردن برخی چهره های پشت پرده نظیر عبدالله نوری ، برنامه انتخاباتی خود را با شیوه ای جدید دنبال کنند .

حذف برخی چهره های رادیکال جریان اصلاحات و به میدان آمدن سیاسیون میانه رو و محافظه کار ، برنامه دیگر اصلاح طلبان برای ورود به انتخابات ریاست جمهوری است ، که به نظر می رسد این پروژه هم با مطرح ساختن گزینه هایی نظیر عارف و خرازی ، به مرحله نهائی خود نزدیک می شود .

در این میان برخی احتمالات و گمانه‌ زنی‌ها هم از امکان ترکیب جریان‌های سابق اصلاح ‌طلب نظیر عبدالله نوری و عارف و دسته‌ای از اصول‌ گرایان خبر می دهد و انتظار می رود با پیش گرفتن این روند در ادامه بسیاری دیگر از تصمیم گیرندگان امروز جریان اصلاحات دسته کم تا بعد از انتخابات از حلقه مدیریتی این جریان کنار گذاشته شوند ، دسته ‌ای که در انتخابات سال 88 و حوادث بعد از آن و حتی در بحث انتخابات مجلس شورای اسلامی راهبرد تحریم را برای اصلاح طلبان دیکته کرده است دیگر برای مردم و حاکمیت قابل اعتماد نیست پس باید حذف شود .

با این شرایط می توان اینگونه نتیجه گرفت که اوضاع سیاسی اصلاح‌ طلبان و شکست‌های متوالی در دوره‌های مختلف انتخابات اعم از ریاست‌ جمهوری، مجلس و حتی شورای شهر از سال 82 تاکنون چاره‌ای را جز اجماع برسر حذف برخی لیدر های این جریان نظیر موسوی بجنوردی یا خوئینی ها بر جای نگذاشته است و آنچه از عملکرد نشریات و روزنامه های آنها نیز بر می آید ، مدتی است خبری از این نام های پر سر و صدا هم به چشم نمی خورد .

حضور یک فرد با مارک اصلاح ‌طلبی که از قضا سابقه روشنی هم در ذهن مردم و بدنه حاکمیت داشته باشد ، تنها راهی است که می تواند جریان از هم پاشیده اصلاحات را به انتخابات 92 نزدیک کند و شاید به مصابه روزنه امیدی در دل آنان قرار گیرد .

به طور کلی می توان گفت ؛ فتنه‌ی 88 و مواضع برخی اصلاح‌ طلبان رادیکال در آن دوران و حوادث بعد از آن ، شرایط سختی را برای بازگشت به نظام برای برخی از اصلاحاتی ها پدید آورد، اما در میان آن‌ها ، برخی افراد هم بودند که از همان ابتدا حداقل در ظاهر صف خود را از جریان سبز جدا کردند و حتی برخی از آنان در خطبه‌های نماز جمعه‌ی 29 خرداد هم شرکت داشتند ، این در حالی بود که در 30 خرداد، مجمع روحانیون به عنوان جریان مادر در اردوگاه اصلاح‌ طلبی، بیانیه‌های آشوب‌ طلبانه‌ای را صادر کرد و برخی از عناصر این جریان نیز علی ‌رغم عدم حضور منسجم و تشکیلاتی در انتخابات مجلس نهم به پای صندوق رأی آمده و رأی دادند ، پس بی شک اگر برنامه انتخاباتی جریان فوق به گونه ای باشد که عنوان شد ، دیگر نمی توان انتظار داشت در بدنه رهبری این جریان که قرار است وارد انتخابات 92شود همان نام هایی حضور داشته باشند که در انتخابات 88 و مجلس شورای اسلامی کاری کردند که اصلاح طلبی هم ردویف از واژه فتنه قرار گیرد .

اما سوال اصلی اینجاست که ، با توجه به این نکته که جریان رادیکال همواره به عنوان اصلی ترین سهم خواه در جریان اصلاحات جولان داده با گزینه‌هایی مانند:‌«عارف، خرازی و ...» توانایی برانگیختگی نیاز های خود را دارد ؟ یا به عبارتی دیگر اساساً شعارهای احتمالی آن‌ها در انتخابات چقدر می‌تواند با نظرات تندرو های این جریان هماهنگ باشد ؟