سه استراتژی اصلی آمریکا در قبال ایران

زبیگنو برژیسنکی مشاور اسبق امنیت ملی آمریکا در این گزارش اعلام کرد که تعامل، مهار و بازدارندگی گزینه های آمریکا در برابر ایران است.

مشرق ،مركز مطالعات استراتژیک و بین الملل گزارشی را با عنوان خلیج در حال تغییر به قلم جان بی الترمن و جمعی دیگر از نویسندگان و با مقدمه زبیگنو برژیسنکی در تاريخ مي 2012 منتشر كرده است.

در مقدمه این گزارش به قلم برژینسکی آمده است:گزارش منتشر شده توسط مرکز مطالعات استراتژیک و بین الملل، دربرگیرنده استراتژی های مختلفی است که امریکا ممکن است در قبال ایران در پیش گیرد، استراتژی هایی که به صورت اجمالی به عنوان تعامل، مهار و بازدارندگی تعریف شده است. جنبه های سیاسی، نظامی، اقتصادی و دیپلماتیک همه راه های پیش رو در نظر گرفته شده است. البته این استراتژی ها منحصر به فرد نیست و در برخی موارد می تواند مکمل باشد. یک حضور نظامی قوی می تواند بازدارندگی را معتبر تر سازد و یا اینکه تعامل می تواند انگیزه ای برای فرار از تحریم و سایر جنبه های مهار را فراهم کند.

علاوه بر این، این گزارش این گونه ارزیابی می کند که استراتژی های مختلف امریکا در مقابل ایران چطور می تواند بر محاسبات بازیگران مختلف بین الملل تاثیر بگذارد. از دید دیگر، استراتژی های مختلف امریکا درباره راه حل های امریکا چه چیزی به دیگران می گوید؟ این استراتژی ها چه چیزی به کشورها درباره روابط آینده شان با امریکا و روابط آینده امریکا با ایران می گوید؟ و از همه مهم تر اعتماد سایر کشورها به این استراتژی ها تا چه اندازه قادر است رفتار ایران را شکل دهد و تا چه اندازه آنها باور خواهند داشت که رفتارهایشان می تواند امریکا را مجبور به اعمالی کند که بهتر به منافعشان خدمت کند؟

این تعهد جمعی همچنین باعث می شود پاسخ ایران در قبال رهیافت های سیاسی مختلف امریکا، پیش بینی شود. ایران با ایالات متحده از نظر قدرت نظامی و یا قدرت دفاعی مساوی نیست، اما ابزارهای خودش را برای بهره برداری دارد. ایران می تواند از طریق حمایتش از بازیگران غیر دولتی و تهدید متحدین و منافع امریکایی در منطقه آشوب و هرج مرج ایجاد کند. ایران هم چنین به دنبال سرمایه گذاری بر روی شهرتش به عنوان کشوری است که وضعیت موجود را تحت الشعاع قرار می دهد، در منطقه ای که وضعیت موجود در خطر است. ایران، مذاکرات حرفه ای و اطلاعات جهانی به منظور تاثیر بر افکار عمومی داشته است. در آخر تاثیر ایران در بازارهای نفتی به این کشور ابزار مهمی برای تاثیر بر رفتار کشورهای مصرف کننده داده است.

برای آینده قابل پیش بینی، ایران همچنان یک مساله خواهد ماند که سیاستگذاران امریکایی بایست بدان مشغول باشند. تهدیدات نظامی و استراتژیکی که ایران نسبت به منافع امریکایی اعمال می کند، جدی است و نیازمند تلاش های معینی برای نشانه گیری است. در مقیاس های بزرگتر مثل بازسازی عراق و افغانستان، بسیار مفیدتر خواهد بود که ایران را در طرف خود داشته باشیم.

در خلاصه این گزارش آمده است :دستیابی ایران به بمب اتمی حکومت ایران را جسورتر وخاورمیانه را تهدید می کند و بسیاری از همسایگان ایرانی را برای توسعه سلاح های خود به فعالیت وا می دارد، این امر تنش ها را در غنی ترین منطقه جهان از لحاظ انرژی افزایش می دهد.

تعریف موفقیت دشوار است. برای برخی موفقیت تنها زمانی به دست می آید که مساله هسته ای ایران حل شده باشد. بدین معنی که موفقیت زمانی است که حکومت ایران از هر تلاشی برای توسعه سلاح اتمی دست بکشد و تمام تاسیسات هسته ای خود را برای بازرسان بین المللی باز کند و منابع تکنولوژی خود را آشکار سازد. آنها معتقدند هر چیزی کمتر از این نشان دهنده گامی از شکست و قصور است.

فهم نتایج جایگزین و راههای انجام آن می تواند از نتایج بدتر جلوگیری کند.

این گزارش تلاشی است برای درک جایگاه بازیگران کلیدی در مقابل موفقیت و شکست ایران و پاسخ این بازیگران به یکدیگر. اقدام هر یک از بازیگران بر سایرین تاثیر می گذارد و اقدام همه بازیگران بر رفتار ایران اثر دارد.

در این گزارش بر این نکته بحث می شود که سیاست های دیپلماتیک مختلف امریکا در مقابل ایران می تواند شامل تمرکز بر تعامل، مهار و بازدارندگی باشد.

این گزارش سپس به تحلیل نگرش ها و پاسخ های بازیگران کلیدی یعنی اسرائیل، همسایگان خلیج فارس، قدرت های در ظهور ترکیه، چین هند و روسیه و خود ایرانیان می پردازد .

گزارش اینطور نتیجه گیری می کند که موفقیت در استراتژی پویای ایالات متحده نهفته است. استراتژی ای که طیفی از بازیگران دیگر را هم درگیر می کند و آنها را هم در استراتژی و هم در نتیجه شریک می کند.

هر یک از بخش های این گزارش به قلم یک نویسنده به رشته تحریر در آمده است