" خانواده جبهه است، نه چراگاه "

سید مقدام حیدری - همه چیز به دید و نگاه بستگی دارد. نگاه درست، رفتار درست را در پی دارد و دید نادرست، به کار نادرست می­انجامد.

بسیاری می­ترسند ازدواج کنند و تشکیل خانواده دهند، و بسیاری هم ازدواج کرده­اند اما زندگی شیرینی ندارند؛ یا طلاق گرفته­اند و یا در آستانه­ی طلاقند... و البته بازگشت همه­ی اینها به دید و نگاه غلط است.

آقا پسر از خانواده­ی خوب و زندگی شیرین همین را بلد است که فیلم­های هالیوودی یادش داده­اند؛ زندگی بی مسئولیت و سراسر لذت با دختری زیبا و شیرین که هیچ کسی را نمی­رنجاند و دل شوهرش را تا آخر عمر به زلف گیسوانش گره زده است... تا اراده می­کنند خود را در کنار ساحل آرام و آفتابی و دلچسب دریا می­بینند و باز فرصتی به شدت قشنگ برای ابراز عشق و محبت به همدیگر...

شناخت دختر خانم از زندگی و خانواده­ی خوب هم آن روی همین سکه است؛ زندگی با پسری خوش­تیپ و خوش­چهره با قدی 180 سانت و صدایی گیرا و آوازی دل­چسب، که در نوشتن و گفتن تعابیر عاشقانه مهارتی عجیب دارد و دختر را شیفته­ی خودش می­کند... زندگی قشنگی که هیچ گاه ظرف شستن و پوشک عوض کردن و غذا پختن و تی کشیدن در آن به تصویر کشیده نمی­شود و در عین حال، بهترین غذاها و زیباترین فضا و تمیزترین خانه در اختیار این زوج جوان قرار می­گیرد...

قشنگ معلوم است، این فیلم­ها چکار دارند می­کنند، و فارغ التحصیلان مدرسه­ی فیلم­های هالیوودی چه جور آدمی از آب در می­آیند. تو می­خواهی اسم قربانیان این فرهنگ را تیتیش مامانی بگذار. اما من آنها را دیکتاتور می­نامم.

بگذار اسم خشنی انتخاب کنم که راحت­تر بشود از آن متنفر شد. آقا پسری که به دنبال چنین زندگی­ای می­گردد کمی تا قسمتی دیکتاتور است؛ دیکتاتور خودخواهی که می­خواهد سراسر زندگی­اش لذت باشد و بس. دیکتاتوری که می­خواهد زنش کاملا آن گونه باشد که او می­خواهد. دیکتاتوری که دوست دارد تا همیشه از نگاه کردن به خانمش لذت جنسی ببرد و همیشه برایش تازگی داشته باشد... دختر خانم هم دیکتاتور و خودخواه شده است با این فیلم­ها. همیشه در رؤیاهایش، شوهر را تصور می­کند که به او خدمت می­کند و هیچ خود را برای خدمت به شوهر آماده نکرده است. خدمت و کار در خانه را عار می­بیند، چون کارگردان­های هالیوودی هیچ تناسبی بین یک زندگی شیرین و خوش و کار در منزل ندیده­اند تا حالا...

این کجا و فرهنگ زیبا و دلنشین اسلام کجا؟ این پیامبر و اهل بیت اویند که می­دانند، زن چگونه احساس خوشبختی می­کند و باید با چه نگاهی به خانواده و زندگی زناشویی نگاه کند.

پیامبر اسلام، گویی خانواده را به جبهه تشبیه می­کند و جهاد زن را «خوب شوهرداری» معرفی می­کند، تا دختر جوان بیشتر با انگیزه محبت کردن وارد زدگی مشترک شود، نه محبت دیدن. و از سوی دیگر پیامبر عزیز ما، کار کردن و زحمت کشیدن شوهر برای خانواده­اش را جهاد فی سبیل الله می­انگارد تا مرد بداند، زن و بچه­ی او چه جایگاه و شآنی در نزد خدا دارند.

روایات ما در کم­توقع کردن زن و مرد از همدیگر و تشویق به محبت کردن به همدیگر کولاک کرده­اند. کاش برخی از روایات الآن نزدم بود و ذکرشان می­کردم، اما حیف که باید سربسته و کلی بگویم و بگذرم. إن شاء الله در یادداشت­های بعدی بخشی از این روایات را بازگو خواهم کرد.

فضای خانواده در اسلام، چراگاه لذت­جویی نیست، مدرسه­ی سیر و سلوک است. مسابقه­ای بین زن و شوهر است تا هر کس در محبت کردن به همسرش و گذشت کردن از خطاهایش، توان و ظرفیتش را آزمایش کند و سطح مهربانی خود را بالا ببرد؛ نه زندگی دو خودخواه هوس­باز دیکتاتور که توقع هیچ خطایی از همدیگر نداشته باشند و کسی در این جهنم­خانه مجال نفس کشیدن نداشته باشد.

بله، خانواده جبهه است و خوشا به حال رزمندگانی که در این جبهه جانانه با شیطان جنگیدند و چه برکات و شیرینی­های مادی و معنوی که در زندگی­شان ندیدند.