آقای ضرغامی فیلم و سریال‌های مأیوس کننده و یأس‌آور نتیجه چیست؟

مشرق - شنبه دوازده تیر ماه 1389 حدود 350 نفر از دست اندر کاران ساخت فیلم و سریال‌های تلویزیون و مدیران رده‌های مختلف صداوسیما با رهبر معظم انقلاب دیدار داشتند؛ دیداری خوب و صمیمی که در آن، 10 نفر از حضار پیش از ایشان سخنرانی کردند: عزت الله ضرغامی، مسعود جعفری جوزانی، سیروس مقدم، محمدرضا ورزی، پروانه معصومی، شهاب حسینی، محمد حسین لطیفی، مهدی سجّاده چی، ضیاءالدین درّی، و ابوالقاسم طالبی. یکصد دقیقه از وقت به این ترتیب گذشت و فقط 30 دقیقه باقیمانده تا اذان ظهر، به رهبر رسید.

ایشان به دشمنی بی سبب قدرت های بزرگ علیه کشورمان اشاره کرده، این موقعیت کنونی را بسیار حساس دانستند، و اینکه نقش هنرمندان در این عرصه بسیار مهم است. رهبر انقلاب افزودند که اگر شما هنرمندان این ایستادگی و این دشمن شناسی را عمل کردید آنگاه خود شما قهرمان یک داستان حقیقی در نزد خداوند متعال هستید. آنگاه است که خواهیم دید که فیلم و اثر شما گرم تر و جذاب تر خواهد شد.
ایشان فرمودند که قدر کارهای نمایشی و زحمات هنرمندان را می‌دانند و با نام بردن از مراحل مختلف فیلمسازی، زحمات و بی خوابی هایی را که دوستان متحمل می شوند ستودند و گفتند که گلایه های شما به حق است.
رهبر در انتها فرمودند که دست ما به شما هنرمندان نمی‌رسد ولی به آقای ضرغامی چرا. ایشان خیلی بایست تلاش کنند، همانطور که در حکم چند ماه پیش ایشان گفته بودم. این تلاش بایست در خصوص هنرهای نمایشی بیشتر باشد. شما باید از عهدة دست و پنجه نرم کردن با این رقبای بی‌انصافی که دارید برآیید.

این سازمان کج بنیاد
سیستم صداوسیما بر اساس التماس از پایین و چانه‌زنی از بالا می‌چرخد. به همین سبب علما و صاحب نفسان حق دارند که به این سازمان روی خوش نشان ندهند. سازمان صداوسیما هنرمندان را حقیر و ذلیل می‌کند. کسی که می‌خواهد با این سازمان کار کند باید ابتدا عزت خود را پایمال شده بداند. البته این مسئله چیزی نیست که بشود از آن گذشت. یعنی ائمۀ اطهار توصیه کرده‌اند که از سرمایۀ عزت نباید خرج کنید. وقتی در سال 1384 مهندس ضرغامی به عیادت منوچهر نوذری رفت او حقوق معوقۀ خود را مطالبه کرد و ایشان دستورات لازمه را داد. وقتی کسی همچون نوذری به این مصیبت دچار باشد تکلیف بقیه معلوم است. چه اینکه خبرهای بسیاری می‌رسد که بحران بودجه در صداوسیما کاملاً فراگیر است!

ذهن هنرمندان و دست اندر کاران در زمانی که برای تلویزیون کار می‌کنند به عوض تمرکز بر کار، به مسائل اقتصادی و حقوق آخر ماه مشغول است. فیلم و سریال‌های بسیاری به سبب نرسیدن بودجه به تعطیلی چند ماهه دچار شده‌اند. می‌خواستم متذکر شوم وقتی تلویزیون هنرمندان و کارکنان خود را ذلیل می‌کند آیا انتظار دارید که چنین افرادی بتوانند امید و آگاهی و دین و اخلاق را ترویج کنند؟! نتیجه این نظامِ غلط می‌شود همین فیلم و سریال‌های مأیوس کننده و یأس‌آور که سراسر تلویزیون را پر کرده‌اند، آثاری که به راحتی از تیغ ممیزی می‌گذرند و کفریاتی را به اسم دفاع از حقوق زن ترویج می‌کنند.