خداداد عزیزی:می‌خواهم در شصت سالگی بمیرم!

اپیزد یک- آخر بهار بود. اول تیر بود و از آسمان آتش می بارید. پیرمرد عرق پیشانی اش را با پشت دست پاک کرد. سرش را به آسمان کرد و پس از شکر خدا گفت:خداداد. مادر لبخندی زد و پیشانی نوزادش را بوسید و گفت : عاقبت بخیر بشی

 

اپیزد دو - پیرمرد به دستهای پینه بسته اش که نگاه می کرد و به رنجهایی که برای گذران زندگی کشیده نگران می شد.نگران خداداد.پیرمرد مثل تمام پدرهای دنیا فکر می کرد تا پسرش درس نخواند و دانشگاه نرود دعای مادرمستجاب نخواهد شد. پس زیر تیغ آفتاب و همانطور که زمین خدا را برای کشت آماده می کرد مدام حرص می خورد وحسرت.حسرت اینکه کاش پسرش عاشق درس بود  و اینقدر در کوچه پس کوچه ها و زمین های خاکی به دنبال توپ پرسه نمی زد.حق داشت البته. تا آن روز هیچ کس ندیده بود که لگد زدن به توپ برای کسی آب و نان شود.در فلسفه هم نسلان پیرمرد چرخ زندگی فقط با زور بازو می چرخید و هنر انگشتان دست.

 

اپیزود سوم-خداداد اما خارج از فلسفه افلاطونی پدر همه را عاشق خودش می کرد.توپ که به پایش می رسید روحش پرواز می کرد.همه را جا می گذاشت.طوری شد که شهر پر شد از نام خداداد. همه از جادوگر کوچکی می گفتند که در رضاییه مشهد داشت بزرگ می شد.پیرمرد اما هنوز از این دلخور بود که خداداد نه دل به درس می دهد و نه دل به کار.پسرک بازیگوش همه را دور می زد.معلم کلاس و استاد گچ کار از دستش عاصی بودند.درست مثل مدافعان حریف که ذله اش می شدند.

 

اپیزد چهارم- خداداد وارد دبیرستان حاج تقی که شد وارد تیم های باشگاهی مشهد که شد برای خودش نامی دست و پا کرد. در مسابقات آموزشگاههای مشهد کسی نبود که از او حرف نزند.در آن پاییزهای زرد مشهد و زمستانهای استخوان خرد کن او با دریبلهایش همه دانش آموزان را گرم می کرد.پس زمینهای خاکی رضاییه و گمرک مشهد شد جولانگاه پسر چشم بادامی که دل هر مربی را می برد. اگر آن روزها همه دبیرستان آقا مصطفی و شریعتی و هنرستان مهدیزاده را با آمار بالای قبولی کنکوری های شان مثال می زدند دبیرستان حاج تقی را همه با خداداد می شناختند. با این حال مدیر دبیرستان امیرکبیر رندی می کند و خداداد را از دبیرستان حاج تقی به دبیرستان خودش می برد. جدایی خداداد از دبیرستان حاج تقی اما داستان ها داشت. در این جدایی البته ردپای ابومسلمی ها خوب دیده می شود. چرا که مدیر دبیرستان امیرکبیر کسی نبود جز برادر جهانگیر زنده دل ، یکی از مسوولان ابومسلم آن زمان. پس خداداد خیلی زود سیاه پوش می شود.

 

اپیزود چهارم- اولین پولی را که از فوتبال در آورد نمی دانست به پدر نشان دهد یا نه. پدر اما هنوز هم پایش در یک کفش بود که فوتبال نان و آب نمی شود. با این حال پسریک دنده و لجوجش را خوب می شناخت. او آن کاری را می کرد که دلش می خواست.پس پیرمرد هم دعایش کرد.عاقبت بخیر بشی. دعای پدر و مادر کار خودش را می کند. .پسر پیرمرد شریف فریمانی نه دکتر شد و نه مهندس.نه معلم شد و نه کاسب. شد ستاره فوتبال خطه خورشید. مادر اما نبود تا ببیند عاقبت بخیری پسره ریزه میزه اش را.مادر اما نبود تا باز با چشمان مخملی اش برای مرد شدن پسرش اشک شوق بریزد.حالا چشمان بادامی خداداد برای دین روی ماه مادر آب می شدند.کاش هیچ ستاره ای نبود و مادر بود.این را هنوز هم که پای حرف خداداد می نشینی می توانی از لابلای حرفهایش با حسرتی بی پایان بشنوی هزار بار.

 

اپیزود پنجم- اسماعیل شجیع آن روزها فکرش را هم نمی کرد که بازیکن تند مزاج و خوش تکنیکش روزی خواهد شد دردانه فوتبال ایران.با این حال حواسش به شکارش بود و تمام انرژی اش را می گذاشت تا پدیده اش هرز نرود.حالا نام خداداد مرزهای خراسان را درنوردیده بود و به پایتخت هم رسیده بود.به جایی که شکارچیان بزرگ در انتظار شکارغزالی خوش نقش تورهایشان را پهن کرده بودند. خداداد با رفیق گرمابه و گلستانش هادی کافی برای سربازی می روند پایتخت. می شوند سرباز فتح تهران. حالا عزیزی با شلیکهای مرگبارش سلام نظامی همه فرماندهان فوتبال را مقابل خود می بیند. حتی فرماندهان تیم ملی را.

 

اپیزود ششم- خداداد مشهد بیا نبود دیگر. پایتخت نشین های خوش نشین ول کنش نبودند. پدر بی تابش بود اما هر روز می شنید که خدادادش حساب هاب بانکی اش دارد پرتر از روز قبل می شود و محبوب تر.کم کم باورش شد لگد زدن به توپ در این دنیای پر هیاهو خوشبختی می آورد. در یکی از غروب های پاییزی از همان غروبهای دلگیری که خورشیدش زودبه خانه می رود و غم نبود عزیزان در دلت خانه می کند پیرمرد شنیده بود که خبرهایی است. شنیده بود پسرهای ایرانی رفته اند به دورترین جای دنیا که بجنگند برای غرور.

 

خداداش هم رفته بود. پس دعا می کرد و صلوات می فرستاد با تسبیح قدیمی اش.از تلویزیون دید که پسرش مثل یک یوز دارد از روی تابلوی تبلیغاتی استادیوم ملبورن می پرد و همه ایرانی ها دنبالش می کنند.نفهمید داستان چیه.همین که به خودش آمد دید کوچه شان پر شده از جمعیتی که هجوم آورده اند به در خانه شان و مدام فریاد می زنند خداداد عزیزی.عاقبت به خیر شده بود پسر پیرمرد

 

اپیزود هفتم- مشهد – تهران- ملبورن- کلن- لیون- لس آنجلس – دوبی- تهران و دوباره مشهد.خداداد به خاطر پدر پیش پدر است . در تمام این سالها هر وقت به سراغش رفتیم گفت این مسیر را خودش انتخاب نکرده بود. می گفت اصلا هم تلاشی برای رفتن این مسیر نکرده است.گفت فوتبال برایش تفریح بود و نه هدف.حرفش این است که در تمام روزهای گذشته یک نیرویی او را به جلو رانده است و او بی اراده این مسیر را رفته است.او تمام این مسیر را چشم بسته رفته و حتی اجازه پیاده شدن و نفس تازه کردن هم نداشته است. خواب هیچ آرزویی را هم ندیده است. حسرت هیچ چیزی را هم در زندگی نداشته و ندارد جز جای خالی مادر. مادری که اگر الان بود تمام زندگی و  دارایی اش را برای مداوایش به پایش می ریخت.تمام محبوبیتش را می داد تا دستان گرمش را در دستش بگیرد.همین هست که الان می گوید "تمام دنیای من بابامه".

 

اپیزود هشتم- حالا در چهل و یک سالگی می گوید که دیگر آرزو و آمالی ندارد.می گوید تا به امروز پیش هیچ کسی گردن خم نکردم و خواهشی نکردم.زیر بار حرف زور هم نرفتم که اگر رفته بودم الان 400 تا بازی ملی داشتم. می گوید نمی خواهم زیاد زنده بمانم تا حتی سربار بچه هایم باشم.می گوید می خواهم شصت سالگی بمیرم تا با عزت از قطار دنیا پیاده شوم

 

اپیزود پایانی- پیرمرد سرش را به آسمان کرد و پس از شکر خدا گفت:خداداد. مادر لبخندی زد و پیشانی پسر را بوسید و گفت:در پناه خداعاقبت بخیر بشی