الف - حامد رضایی / پرداختن یک شبکه خبری خارجی(بی بی سی) به تظاهرات عده اندک، در اعتراض به
برگزاری مراسم بزرگداشت امام خمینی (ره) در کابل یکی از بینندگان الف را
برآن داشته بود تا با انتشار یادداشتی با عنوان "دستی که نمک ندارد" آنچه را که نمک نشناسی بخشی از مردم افغانستان نسبت به خدمات جمهوری اسلامی می نامید به باد انتقاد بگیرد.
البته سابقه بی بی سی به عنوان رسانه حکومتی انگلیس در پراکندن اختلاف و دشمنی میان مسلمانان برهیچ کس پوشیده و عجیب نیست اما آنچه عجیب می نماید بازی رسانه های همچون الف در زمین طراحی شده توسط بی بی سی است.زمین بازی ای که در هرسو میدان که قرار بگیری نتیجه یکی است : ایجاد کینه نفرت و دشمنی میان دو ملت مسلمان و هم زبان در راستای سیاست ایجاد شکاف در خط مقاومت استضعاف در مقابل استکبار!
کدام تصویر!
اما به راستی کدام تصویر از مردم افغانستان را باور کنیم؟ تصویری مردمی که بی بی سی آنها را متنفر از جمهوری اسلامی نشان می دهد یا تصویر مردمانی که عاشقانه مراسم بزرگداشت حضرت امام را برگزار می کنند، تصویر شاعران افغانی که در رثای پیرخمین شعر می سرایند، تصویر علمایی که در بلخ مجلس عزای ارتحال امام برگزار می کنند، تصویر شهدای افغانی دفاع مقدس که جانشان را در راه انقلاب اسلامی فدا کرده اند ،تصویر طلاب افغانی که با افتخار خود را فدایی سیدعلی می نامند ،تصویر "جانستان کابلستان "رضا امیرخانی و "پایتخت فراموشی" محمد حسین جعفریان در ترسیم جوانمردی و مهربانی و مهمان نوازی مردم آن دیار، تصویر نجابت و سادگی کارگرانی که هرروز با آنها برخورد می کنیم و... کدام تصویر واقعی مردم افغانستان است؟
چه خوب بود اگر سایت الف به جای اتخاذ موضعی منفعلانه و تکرار ادعاهای بی بی سی گزارشی از علاقمندی های مردم افغانستان نسبت به انقلاب و فداکاری ها و رشادت های آنان در جنگ تحمیلی تهیه میکرد و صدور انقلاب را به رخ رسانه های بیگانه می کشید.
به جرات می توان گفت عصاره تفکرات حضرت امام "تکلیف محوری" است.از منظر امام آنچه مهم است ادای تکلیف است فارغ از نتایج و عواقب آن.طبق فرموده پیامبر(ص) هرکس صبح کند بی آنکه اهتمامی به امور مسلمین داشته باشد فاقد صفت مسلمانی است. لذا حمایت از مسلمانان و مظلومین در هر نقطه ای از جهان و به دور از تنگ نظری های نژادپرستانه و ملی گرایانه وظیفه هر مسلمانی است.ما نیز با کمک به برادران ستمدیده افغان چیزی جز ادای تکلیف انجام نداده ایم و منتی بر کسی نداریم. در واقع ما "مسلمانی" خود را نشان داده ایم نه چیزی فراتر از آن. مگر ما برای کاسبی و کسب منفعت به حمایت از مستضعفان می پردازیم که پس از قدرنشناسی عده اندکی بر دست های بی نمک خود لعنت می فرستیم ؟اگر اعمال ما برای رضای خداست دیگر توقع جبران از طرف مقابل چه معنایی دارد ؟ بر فرض محال هم که تمامی مردم افغان قدر خدمات ما را ندانند باز این امر چیزی از مسئولیت ما نمی کاهد.ما در هر صورت باید مدافع مظلوم باشیم و مزد خود را نه از افغانها که از خدا می خواهیم . ضرب المثل"چراغی که به خانه رواست به مسجد حرام است " نه تنها هیچ جایی در تفکر دینی ما ندارد که ائمه معصومین کاملا خلاف آن را عمل کرده اند. اطعام فقرا و یتیمان توسط مولا علی(ع) در حالی که خود از گرسنگی روزه داری رنج می برد بهترین نمونه است .در منش بزرگان دین ما خودخواهی های غیرانسانی جایی نداشته و "الجار ثم الدار"اصالت دارد که کاملا مخالف ضرب المثل اشتباه ما ایرانی هاست..
از همه اینها گذشته خوب است به این سوال پاسخ دهیم که آیا رفتار ما با مهمانان افغانی خود مطابق اخلاق اسلامی بوده است ؟ ما همواره با نگاهی تحقیرآمیز به برادران خود نگریسته ایم و سخت ترین کارهای بدنی راکه خود از آن فراری هستیم را بر دوش آنان گذاشته ایم همیشه طلبکار آنها بوده ایم غیرمنصفانه آنها را عامل بیکاری خود دانسته ایم در حالی که همه می دانند ما شدیدا محتاج بودیم به نیروی کار ارزان که چنین کارهای سنگینی را انجام دهد . ما نه تنها مهمانهای خود را حبیب خدا ندانسته ایم که مزاحم پنداشته و "تبعه بیگانه "خوانده ایم.به قول رضا امیرخانی "چه بد تا کردیم با این مردم".کمی خودمان را جای افغانی ها فرض کنیم. اگر چنین رفتاری با ما می شد چه ذهنیتی نسبت به کشور میزبان پیدا می کردیم ؟ در چنین شرایطی باید دست افغانی هایی را که باافتخار خود را سرباز انقلاب اسلامی می دانند بوسید و به دلیل رفتارهای گاها غیراسلامی از آنان عذرخواهی کرد.
در آخر باید گفت که حضرت روح الله به ما آموخت که جنگ ما جنگ عقیده است و جغرافیا و مرز نمی شناسد.او می گفت ملی گرایی اساس بدبختی مسلمین است تا ما عقاید ضداسلامی و قبیله ای خود را کنار بگذاریم و در کنار سایر مستضعفان جهان علیه مستکبران زالوصفت به ستیز برخیزیم تا زمینه ای باشد برای تشکیل حکومت جهانی اسلامی به رهبری مولای در پس پرده غیبت.لذا از رسانه های انقلابی انتظار می رود که به این راحتی به اختلافات و خصومت ورزی میان ملتها دامن نزنند.
البته سابقه بی بی سی به عنوان رسانه حکومتی انگلیس در پراکندن اختلاف و دشمنی میان مسلمانان برهیچ کس پوشیده و عجیب نیست اما آنچه عجیب می نماید بازی رسانه های همچون الف در زمین طراحی شده توسط بی بی سی است.زمین بازی ای که در هرسو میدان که قرار بگیری نتیجه یکی است : ایجاد کینه نفرت و دشمنی میان دو ملت مسلمان و هم زبان در راستای سیاست ایجاد شکاف در خط مقاومت استضعاف در مقابل استکبار!
کدام تصویر!
اما به راستی کدام تصویر از مردم افغانستان را باور کنیم؟ تصویری مردمی که بی بی سی آنها را متنفر از جمهوری اسلامی نشان می دهد یا تصویر مردمانی که عاشقانه مراسم بزرگداشت حضرت امام را برگزار می کنند، تصویر شاعران افغانی که در رثای پیرخمین شعر می سرایند، تصویر علمایی که در بلخ مجلس عزای ارتحال امام برگزار می کنند، تصویر شهدای افغانی دفاع مقدس که جانشان را در راه انقلاب اسلامی فدا کرده اند ،تصویر طلاب افغانی که با افتخار خود را فدایی سیدعلی می نامند ،تصویر "جانستان کابلستان "رضا امیرخانی و "پایتخت فراموشی" محمد حسین جعفریان در ترسیم جوانمردی و مهربانی و مهمان نوازی مردم آن دیار، تصویر نجابت و سادگی کارگرانی که هرروز با آنها برخورد می کنیم و... کدام تصویر واقعی مردم افغانستان است؟
چه خوب بود اگر سایت الف به جای اتخاذ موضعی منفعلانه و تکرار ادعاهای بی بی سی گزارشی از علاقمندی های مردم افغانستان نسبت به انقلاب و فداکاری ها و رشادت های آنان در جنگ تحمیلی تهیه میکرد و صدور انقلاب را به رخ رسانه های بیگانه می کشید.
به جرات می توان گفت عصاره تفکرات حضرت امام "تکلیف محوری" است.از منظر امام آنچه مهم است ادای تکلیف است فارغ از نتایج و عواقب آن.طبق فرموده پیامبر(ص) هرکس صبح کند بی آنکه اهتمامی به امور مسلمین داشته باشد فاقد صفت مسلمانی است. لذا حمایت از مسلمانان و مظلومین در هر نقطه ای از جهان و به دور از تنگ نظری های نژادپرستانه و ملی گرایانه وظیفه هر مسلمانی است.ما نیز با کمک به برادران ستمدیده افغان چیزی جز ادای تکلیف انجام نداده ایم و منتی بر کسی نداریم. در واقع ما "مسلمانی" خود را نشان داده ایم نه چیزی فراتر از آن. مگر ما برای کاسبی و کسب منفعت به حمایت از مستضعفان می پردازیم که پس از قدرنشناسی عده اندکی بر دست های بی نمک خود لعنت می فرستیم ؟اگر اعمال ما برای رضای خداست دیگر توقع جبران از طرف مقابل چه معنایی دارد ؟ بر فرض محال هم که تمامی مردم افغان قدر خدمات ما را ندانند باز این امر چیزی از مسئولیت ما نمی کاهد.ما در هر صورت باید مدافع مظلوم باشیم و مزد خود را نه از افغانها که از خدا می خواهیم . ضرب المثل"چراغی که به خانه رواست به مسجد حرام است " نه تنها هیچ جایی در تفکر دینی ما ندارد که ائمه معصومین کاملا خلاف آن را عمل کرده اند. اطعام فقرا و یتیمان توسط مولا علی(ع) در حالی که خود از گرسنگی روزه داری رنج می برد بهترین نمونه است .در منش بزرگان دین ما خودخواهی های غیرانسانی جایی نداشته و "الجار ثم الدار"اصالت دارد که کاملا مخالف ضرب المثل اشتباه ما ایرانی هاست..
از همه اینها گذشته خوب است به این سوال پاسخ دهیم که آیا رفتار ما با مهمانان افغانی خود مطابق اخلاق اسلامی بوده است ؟ ما همواره با نگاهی تحقیرآمیز به برادران خود نگریسته ایم و سخت ترین کارهای بدنی راکه خود از آن فراری هستیم را بر دوش آنان گذاشته ایم همیشه طلبکار آنها بوده ایم غیرمنصفانه آنها را عامل بیکاری خود دانسته ایم در حالی که همه می دانند ما شدیدا محتاج بودیم به نیروی کار ارزان که چنین کارهای سنگینی را انجام دهد . ما نه تنها مهمانهای خود را حبیب خدا ندانسته ایم که مزاحم پنداشته و "تبعه بیگانه "خوانده ایم.به قول رضا امیرخانی "چه بد تا کردیم با این مردم".کمی خودمان را جای افغانی ها فرض کنیم. اگر چنین رفتاری با ما می شد چه ذهنیتی نسبت به کشور میزبان پیدا می کردیم ؟ در چنین شرایطی باید دست افغانی هایی را که باافتخار خود را سرباز انقلاب اسلامی می دانند بوسید و به دلیل رفتارهای گاها غیراسلامی از آنان عذرخواهی کرد.
در آخر باید گفت که حضرت روح الله به ما آموخت که جنگ ما جنگ عقیده است و جغرافیا و مرز نمی شناسد.او می گفت ملی گرایی اساس بدبختی مسلمین است تا ما عقاید ضداسلامی و قبیله ای خود را کنار بگذاریم و در کنار سایر مستضعفان جهان علیه مستکبران زالوصفت به ستیز برخیزیم تا زمینه ای باشد برای تشکیل حکومت جهانی اسلامی به رهبری مولای در پس پرده غیبت.لذا از رسانه های انقلابی انتظار می رود که به این راحتی به اختلافات و خصومت ورزی میان ملتها دامن نزنند.
اخبار ویژه
رنجبر در تشریح جلسه کمیسیون اجتماعی مجلس:
نظرات بینندگان
فیلم و عکس
جدیدترین اخبار پربازدید ها
