خط قرمزهای فرانسه که "سارکوزی" آنها را نادیده گرفت

فارس، پایگاه خبری الجزیره در گزارشی خبری به یادآوری سالهای حضور نیکولا سارکوزی در منصب ریاست جمهوری در فرانسه پرداخته و با اشاره به شکست وی در انتخابات ریاست جمهوری از فرانسوا اولاند نوشت که وی نتوانست رویاهای خود را در رسیدن به الیزه برای دوره 5 ساله دوم محقق کند.

این در حالی است که سارکوزی پیشتر اعلام کرده بود که در صورت موفق نشدن در انتخابات ریاست جمهوری از سیاست کناره گیری خواهد کرد، افراد نزدیک به وی نیز بعد از صدور نتایج اعلام کردند که وی دیگر ریاست حزب اتحاد برای جنبش ملی فرانسه را برای انتخابات پارلمانی در سال 2012 در اختیار نخواهد داشت.

سارکوزی فعالیت های سیاسی خود را 40 سال قبل و در جریان پیوستن به حزب اتحاد دموکرات ها برای رسیدن به جمهوری در سال 1974 آغاز کرد، اما ستاره بخت وی هنگامی به فروزش درآمد که وی به عنوان نماینده مجمع عمومی این حزب در سال 1988 انتخاب شد، بعد از آن نیز به مدت 5 سال در دولت ادوارد بالادور در زمان ریاست جمهوری فرانسوا میتران به عنوان وزیر خزانه داری مشغول فعالیت شد، البته او مجبور شد که بعد از حمابت از بالادور در رقابت های انتخاباتی علیه ژاک شیراک رئیس جمهور سابق فرانسه این منصب را ترک کند.

شیراک در سال  2002 او را به عنوان وزیر کشور انتخاب کرد، اما در سال 2004 پست وزارت امور اقتصادی را به دست آورد، این همان سالی بود که وی به عنوان رئیس حزب اتحاد برای جنبش ملی انتخاب شد.

درگیری با دوویلپن

دوره دوم ریاست جمهوری شیراک – بویژه درسالهای 2006 و 2007 - شاهد درگیری سیاسی بزرگی در داخل حزب اتحاد برای آزادی ملی بین سارکوزی به عنوان وزیر کشور وقت و دوویلپن به عنوان نخست وزیر وقت ایجاد شد، عامل اصلی این درگیری، رقابت این دو برای رسیدن به پست کاندیداتوری انتخابات ریاست جمهوری در سال 2007 از سوی حزب متبوع بود. در این درگیری دوویلپن متهم به تخریب وجهه سارکوزی برای جلوگیری از ریاست وی بر این حزب شد، اما دادگاه وی را بی گناه شناخت و دعاوی علیه وی را رد کرد.

به این ترتیب سارکوزی منصب ریاست حزبش را برای انتخابات سال 2007 به دست آورد و با سگولن رویال نامزد انتخابات ریاست جمهوری از حزب لیبرال ها وارد رقابت شد و وی را شکست داد.

ناظران البته معتقدند که وی از منصب خود در زمان وزارت کشور نیز برای تقویت وجهه خود به عنوان یک مرد قدرتمند بویژه در زمینه های امنیتی و مهاجرت سوء استفاده کرده است، او برخورد شدیدی با بخش هایی از فرانسه که در جریان سال 2005 شاهد خشونت های بی سابقه ای بودند، از خود نشان داد.

همین تعامل سخت باعث شد که سارکوزی در انتخابات سال 2012 نیز این ایده را دنبال کند و هنگامی که فرانسوا اولاند خود را رئیس جمهور عادی خواند، سارکوزی در مناظره تلویزیونی گفت که فرانسه در جهانی از بحران قرار دارد و این موضوع می طلبد که رئیس جمهوری قوی داشته باشد.

سارکوزی و مهاجرت

یکی از مسایلی که سارکوزی در سال 2011روی آن تاکید و تمرکز بیشتری از خود نشان داد، موضوع سخت گیری ها و پیگردهای قانونی علیه مهاجران غیر قانونی بود، ناظران معتقدند که این اقدام سارکوزی برای جلب آرای جبهه ملی یا راست گرایان افراطی در زمان انتخابات صورت گرفت، این در حالی است که جبهه ملی در این انتخابات آراء بی سابقه ای را به دست آورد، این نشان می دهد که سارکوزی حتی در کسب آراء این عده نیز ناکام ماند.

با وجود سخت گریی های سارکوزی در زمینه امنیت و مهاجرت و تشکیل وزارت مهاجرت و هویت ملی، اما دوران سارکوزی شاهد اولین حضور افراد عربی الاصل در مناصب مهم دولتی بود، در این راستا رشیده داتی وزیر سابق دادگستری فرانسه را می توان نام برد و فضیله عماره منشی سابق دولت در سیاست های متمدنانه از دیگر عرب هایی است که به مقام های ارشد دولتی رسیده اند.

تمام این مسایل بخشی از تصورات وی بود که در سال 2004 آن را در کتابی با عنوان "جمهوریت، ادیان و آرزوها" به رشته تحریر در آورده بود و در آن دیدگاه های خود در مورد جدایی دین از سیاست و اختلاط در میان مهاجران را مطرح کرده بود.

چهره ای که سارکوزی در دوره ریاست جمهوری خود نشان داد، فارغ از آن چیزی بود که فرانسوی ها به آن عادت کرده بودند، آنها در طول سالیان گذشته دیده بودند که رئیس جمهور، بالاتر از درگیری های حزبی قرار می گیرد و برای همه احزاب به عنوان یک داور یا حکم عمل می کند.

سارکوزی بخشی از گفتمان انتخاباتی خود در سال 2007 را به توسعه اقتصادی این کشور و افزایش فرصت های شغلی اختصاص داده بود، اما بحران اقتصادی که یک سال بعد از انتخاب وی به عنوان رئیس جمهور فرانسه آغاز شد، اثر خود را به جای گذاشت.

سارکوزی البته شکست خود در تبلیغات انتخاباتی سال 2012 را به بازگشت این بحران ارتباط خواهد داد، البته او خواهد گفت که دست کم موفق شده تا فرانسه را از عواقبی که دیگر کشورهای اروپایی با آن دست و پنجه نرم می کنند، دور نگه دارد.

فرانسه همچنین در سال 2010 شاهد یکی از بزرگترین تظاهرات اعتراض آمیز تاریخ خود بود، در این زمان بیش از یک میلیون نفر به خیابان های این کشور ریخته وبه طرح های اصلاح نظام معیشتی سارکوزی اعتراض کردند.

خط قرمزهای نادیده گرفته شده از سوی سارکوزی

در بعد سیاست خارجی مناسبات میان فرانسه با آمریکا در دوره سارکوزی همگرایی پیدا کرد که از سالهای دور شاهد آن نبودیم، سارکوزی همچنین خط قرمزی را شکست که روسای جمهور فرانسه از مدت ها قبل به آن دست نزده بودند، او در سال 2009 تصمیم گرفت تا کشورش را به عنوان فرماندهی نیروهای ناتو برساند. خروج از ریاست این ائتلاف تصمیمی بود که شارل دوگول گرفته بود، چرا که آن را ابزاری برای اجرای سیاست های آمریکا می دانست.

فرانسوی ها همچنین در سال 2011 با قدرت در جنگ علیه لیبی وارد شدند، فرانسه در حالی در این حملات در نوک پیکان قرار گرفت که آمریکا ترجیح داد تنها به ارائه کمک های لوجستیک برای این حملات اکتفا کند.

این در حالی است که البغدادی المحمودی نخست وزیر سابق لیبی از کمک های رژیم قذافی به تبلیغات انتخاباتی سارکوزی در سال 2007 پرده برداشته بود، البته سارکوزی سعی کرد به شدت این اخبار را تکذیب کند.